“Op een dag zul je naar me zoeken in iedereen die je ontmoet, maar je zult me niet vinden.”
Ik weet niet wanneer de dag zal komen.
Misschien hou ik de hand van iemand vast, zo verteerd door de aandacht van een ander. Ik zal het niet eens merken als we elkaar kruisen.
Dat is totdat je mijn naam zegt.
Ik zal worden teruggebracht tot de nagedachtenis van jou en alles wat we waren, maar meer dan dat alles wat we niet waren.
Omdat je me nooit het daglicht hebt gegeven.
Je gaf me stukjes en halfslachtig liefdesverhalen dat me alleen maar verward achterliet.
Een liefdesverhaal waarin ik van iemand hield die niet van me kunt houden.
Maar op een dag zal mijn naam opkomen en je zult beseffen hoeveel je me mist.
Je zult de gesprekken missen waar we over jou gepraat hebben.
Je mist de teksten die je hebt gebruikt om te negeren.
Je herhaalt voicemails gewoon om het geluid van mijn stem te horen.
Je zult merken dat je naar mijn foto’s kijkt en herinnert je toen je een hoofdpersoon in mijn leven was, of op zijn minst wilde ik dat je dat was.
Je zult je herinneren hoe ik je elk detail heb verteld van wat er gaande was. En je zult iemand missen om die dingen te vertellen.
Iemand die oprecht om je welzijn en geluk gaf. Zelfs zo, ik leg het voor het mijne.
Je zult de berichten missen die opdoken tijdens een drukke dag. Je zult iemand missen die om je gaf.
Je zult gewoon iemand in de buurt missen die je als vanzelfsprekend beschouwt.
Je zult spijt hebben dat je niet waardeerde wat je van me kreeg.
Ik kreeg niet de kans die ik waarschijnlijk verdiende.
Ontbrekende mensen bij hun afwezigheid is de ergste manier om iemand te missen. Het achtervolgt je echt.
De wat als ideeën kruipen ‘s avonds laat in je op als je alleen in bed ligt of nog erger naast iemand ligt die je alleen laat voelen … iemand die je behandelt zoals jij mij behandelde.
En misschien sms je me gewoon om te zien hoe het met me gaat.
Misschien ben je gewoon nieuwsgierig of ik er nog steeds om geef. Dat zal ik waarschijnlijk altijd doen.
Het verschil tussen ons twee was dat alles wat ik zei meende je door verwarring morrelde en probeerde uit te vinden hoe je je voelde over mij.
Je wilde het niet uitmaken, maar dat deed je wel.
Ik kon het zien. En ik heb je nooit laten afvragen hoe ik me voelde.
Ik keek naar jou met hetzelfde vertrouwen waarvan ik hoopte dat ik het terug zou krijgen.
Maar ik kon daar niet op blijven wachten. Ik kon niet blijven hopen en wensen en willen en werken voor iets dat ik nooit zou krijgen.
Zelfs de sterkste mensen worden moe van het proberen.
En je hebt me misschien eerst pijn gedaan, maar op de lange termijn zal ik verder gaan en over je heen komen.
Maar ik ben het type persoon dat mensen missen, zelfs als het lang duurt om daar te komen.
Ik ben het type persoon wat niet alles kan vergeten.
Op een dag zul je een bericht krijgen en je zult wensen dat het mijn naam was op het scherm.
Op een dag hoor je liedjes die je leuk vond totdat je aan me denkt als je ze hoort.
Dan zul je merken dat je het station op de radio verandert.
Op een dag zul je me missen en wanneer die dag komt, ben ik er niet meer.
