Ik heb me altijd afgevraagd waarom sommige vrouwen de behoefte voelen om lange appjes naar mannen te sturen.
Het lijkt me nogal nutteloos.
Deze appjes worden of genegeerd of worden beantwoord met een appje terug dat kort en nog frustrerender is.
Ik vroeg het me af voordat ik er zelf eentje stuurde.
Ik weet niet wat me overkwam. Ik ging gewoon zitten en begon te tikken:
‘Ik ben geen lafaard, weet je. Ik had je dit allemaal in je gezicht willen zeggen, maar je laat me geen keus.
Zonder uitleg of een goed afscheid ben je vertrokken. Heb ik dit echt verdiend?
Ik kan maar niet geloven dat iemand die zoveel emotie kon voelen tegelijkertijd zo harteloos heeft kunnen zijn.
Je wist dat dit mij kapot zou maken. Afscheid is altijd moeilijk, maar als je geen uitleg krijgt is het nog zwaarder.
Ik denk dat je me gewoon nooit genoeg hebt gewaardeerd om me goed te behandelen, zelfs niet op het einde.
Ik weet dat het dom van me was om überhaupt voor je te vallen. Ik dacht dat ik iets in je zag wat niemand anders zag.
Verdorie, ik denk nog steeds dat je diep vanbinnen wel wat goeds hebt. Erg jammer dat dit nog steeds niet aan de oppervlakte is gekomen.
Ik heb mijn best gedaan om je te begrijpen als dat heel moeilijk was.
Als je dagenlang niet belde of appte, als je geen tijd voor me vrij wilde maken, als je iets kwetsends zei.
Je hoefde niet eens smoezen te verzinnen, dat deed ik wel voor je. Ik bedacht altijd de beste scenario’s voordat ik aan de slechte dacht.
Ik denk dat ik gewoon te aardig ben geweest.
En dat je me daarom voor lief hebt genomen. Je rekende erop dat ik er altijd voor je zou zijn, wat je ook deed.
Dat ik naar je zou luisteren, dat ik je zou begrijpen en dat ik je zou steunen. Dat ik op je zou wachten.
En het lijkt er nu op dat ik alleen maar gewacht heb op het juiste moment.
Op het moment dat jij er eindelijk klaar voor zou zijn, dat je me beter zou gaan behandelen.
En de verdrietige waarheid is dat als jij niet bij me weg was gegaan ik waarschijnlijk nu nog zat te wachten.
Daarom schrijf ik dit. Ik wil je bedanken dat je zo bent weggegaan.
Als je niet was vertrokken zat ik nu tevergeefs te wachten.
Je hebt me de kans gegeven om me te realiseren dat ik op eigen benen kan staan.
Dat ik me nog beter en vrediger voel nu jij niet meer in mijn leven bent.
Dus bedankt en voor altijd vaarwel.
Ik heb dit allemaal in één adem geschreven en ik had het gevoel dat ik flauw zou vallen toen ik het verstuurde.
Ik had geen idee dat ik deze app ooit zou versturen voordat ik hem ook daadwerkelijk verstuurd had. Ik heb er nooit eerder bij stilgestaan.
Het was gewoon een momentopname waarin je iets stoms en irrationeels doet.
Maar ik voelde zo’n opluchting toen ik het verstuurd had. Ik was zo opgelucht toen ik alles op had geschreven wat mijn gebroken ziel had belast.
Ik voelde me beter toen ik alles zei wat ik had opgekropt. Het voelde alsof er een last van mijn hart was gevallen.
Toen ik me eindelijk realiseerde wat ik gedaan had was ik heel even in paniek. Ik vroeg me af wat hij van me zou vinden. Zou hij me zwak vinden?
Zou hij denken dat ik hem probeerde terug te krijgen?
En toen besefte ik me dat het me helemaal niks zou moeten schelen wat hij of anderen van me vinden.
Ik heb het niet gedaan om hem te lokken. Ik heb het niet uit haat of uit liefde gedaan.
Ik heb het niet gedaan omdat ik een antwoord terug wilde hebben; dit kwam er ook niet, trouwens. Ik heb dit voor mezelf gedaan.
Ik wilde mezelf de kans geven om het goed af te sluiten. Ik wilde afscheid nemen, iets wat hij niet durfde.
