Wanneer ik mijn eigen moeder vertelde dat mijn man en ik uit elkaar gingen, vroeg ze me meteen, “Weet je het zeker?”
Ze heeft mijn drie broers en zussen en mij bijna in haar eentje opgevoed en hield vol dat het “het moeilijkste is wat ze ooit heeft gedaan.”
Maar ik nam haar zorgen niet zo serieus.
Op dat moment was ik zo enthousiast over het onafhankelijk zijn, was ik te druk bezig met I Don’t Need a Man van The Pussycat Dolls in de douche meeblèren dat ik het advies van mijn moeder slechts als brug zag waar mijn toekomstige ik overheen zou moeten.
Laat ik zeggen dat die toekomst al snel kwam.
Zodra ik alleen was realiseerde ik me dat als ik altijd al het gevoel had gehad dat ik 90 procent van de opvoeding, het schoonmaken en de algemene huishoudelijke taken deed net als zoveel vrouwen, dat 10 procent een groot verschil maakte.
1. Het is zoveel zwaarder dan ik dacht
Mijn man en ik hadden een routine waarbij hij als hij thuiskwam van zijn werk de kinderen in bad en naar bed deed, zodat ik even rust had.
Nadat hij vertrokken was moest ik dat ineens helemaal alleen doen, hoe overspannen ik ook was.
En ik deed niet alleen alle de dagelijkse dingen, maar als de kinderen naar bed waren was er niemand om me te helpen om de puinzooi in huis op te ruimen, de oneindige manden met was op te vouwen of om niet te vergeten om de vaatwasser aan te zetten voor het slapen gaan.
Er was niemand om midden in de nacht op te staan om de kinderen te troosten, hun tranen te drogen, ze op het potje te zetten, VapoRub te smeren als ze koorts hadden of om spuug van het tapijt te schrobben.
Niemand om doktersvoorschriften of vergeten boodschappen op te halen, om op te vangen wat ik had laten vallen of wat ik was vergeten.
Ik zal niet doen alsof ik me aan het begin niet overweldigd voelde.
2. Het is bevrijdend
Vorige week nadat ik de tweede spin in huis had gedood stuurde ik mijn moeder een glorieuze app om op te scheppen over mijn moed.
Ik gilde tenslotte altijd als er een spin rondkroop en liet mijn man hem pletten, terwijl ik op een stoel bleef staan.
Mijn moeder antwoordde: “Alleen wonen is stoer omdat het niet gemakkelijk is.”
En zo is het: gedwongen worden om alleen op mezelf te rekenen voor het eerst sinds mijn 20e levensjaar heeft ervoor gezorgd dat ik veel meer verantwoording heb genomen, wat er op zijn beurt weer voor heeft gezorgd dat ik zoveel gelukkiger ben (maar ik heb ook meer rimpels).
3. Het is eenzaam
Wat ik niet echt had verwacht was de intense isolatie die erbij komt kijken als je een alleenstaande moeder bent.
Als je getrouwd bent ben je er zo aan gewend dat je man constant in de buurt is dat je er zelfs naar gaat verlangen om het huis voor jezelf te hebben – een avondje alleen lijkt vanaf een afstand geweldig.
Maar al snel kwam ik erachter dat alllll die stilte een grote verandering was.
Nadat ik elke avond de kinderen naar bed had gedaan, zat ik lange en lege uren alleen waarna ik zonder metgezel in bed zou gaan liggen.
De stilte was verontrustend en ik fantaseerde erover om bij mijn moeder in te trekken waar ik tenminste met iemand kon praten.
Maar ik verzette me ertegen en onlangs heb ik verbazingwekkend genoeg voor het eerst opgemerkt dat ik nu echt leer om alleen te zijn – en ik ben er dol op!
Maar als ik dan echt uit wil gaan…
4. Het is erg moeilijk om een avondje weg te kunnen
Toen ik nog steeds getrouwd was ging ik vaak, nadat mijn man thuis was gekomen, alleen naar de supermarkt.
Ik nam lekker de tijd en ik slenterde door de paden, duwde mijn karretje vooruit alsof ik een vip was en ze de winkel speciaal voor mij hadden gesloten.
Soms ging ik bij een vriend of vriendin langs voor een glas wijn en een gesprek zonder kinderen erbij of ging ik een stukje rijden om alleen maar even te genieten dat ik niet achterover hoefde te leunen om een speeltje te pakken, terwijl er kinderliedjes door de speakers schreeuwden.
Nu dat ik alleen woon heb ik geen partner meer om dat voor me te doen en zit ik vaker ’s avonds op de bank, terwijl ik schreeuw naar MasterChef Nederland, dan ik eigenlijk zou willen toegeven.
5. Je hebt nooit echt een vrije dag
Meestal komt mijn ex langs op vrijdagavonden om de kinderen op te halen, zodat ze het weekend met hem kunnen doorbrengen.
Hij brengt ze weer terug op zondag, wat inhoudt dat ik een hele dag voor mezelf heb.
Aan het begin had ik STERKE gevoelens over deze regeling. (Wat moest ik met zoveel vrije tijd?)
Maar het blijkt dat een vrije dag voornamelijk bestaat uit het bijwerken van dingen waar ik doordeweeks niet aan toe kom – een lijst die nu veel langer is dan eerst.
6. Je doet meer water bij de wijn
Er is nu een ouder minder en mijn kinderen voelen dit ook.
Ze zijn soms vervelender dan vroeger en het lijkt alsof ze zich erg bewust zijn van het feit dat zij in de meerderheid zijn.
Het is nu ook onmogelijk om ze belangrijke een-op-een tijd te geven die ze wel kregen voordat mijn man en ik uit elkaar gingen.
Het schuldgevoel dat hierdoor veroorzaakt wordt kan zo nu en dan enorm zijn, maar ik probeer te erkennen dat terwijl mijn dochters niet alles krijgen, ik nog steeds mijn uiterste best voor ze doe – en dat moet goed genoeg zijn.
7. Je doet minder water bij de wijn
Een huwelijk draait om water bij de wijn doen, of het nou bestaat uit het eens zijn over de kleur van verf, huishoudelijke klussen of waar je je geld aan uitgeeft.
Sinds ik alleen ben gaan wonen ben ik erachter gekomen dat het een vrij gevoel geeft om geen rekening te hoeven houden met de mening van iemand anders.
Mijn slaapkamer is sinds mijn puberteit niet meer zo meisjesachtig geweest, ik heb een stapel boeken in elke hoek van elke kamer staan en ik doe de afwas niet aan het eind van de avond als ik het niet nodig vind.
Het huis is helemaal van mij en die vrijheid zal ik blijven koesteren, net als slapen in het midden van het bed en elk kussen voor mezelf stelen.
8. Vanaf nu screen je potentiele partners
Door de onafhankelijkheid en emancipatie geef of deel ik niet eenvoudig mijn leven meer met anderen. Ik ben behoedzaam.
Ik ben op mijn hoede om een ander niet te veel nodig te hebben, om op hen te leunen in plaats van op mezelf – het zou waarschijnlijk een eenvoudige gewoonte zijn om weer aan te leren.
En zelfs nu dat ik weer aan het daten ben heb ik serieuze grenzen gesteld, waarvan er een aantal erop neerkomen dat we maar langzaam vooruitgaan gezien de hoeveelheid tijd die ik in de relatie stop.
Ik zoek niet iemand om die 10 procent voor mij te zijn en mijn leven eenvoudiger te maken – het zijn tenslotte de zware dingen die mij helpen herinneren dat ik ontzettend veel in mijn mars heb.
