Beste ‘Liefde van mijn leven’,
Er zijn zoveel redenen waarom ik deze brief schrijf.
Allereerst schrijf ik omdat ik eindelijk de pijn die ik voel wil loslaten.
Ten tweede schrijf ik omdat ik wil dat er op papier staat wat voor smerige dingen je me hebt aangedaan; en we weten beiden dat dit zo vaak het geval was.
Ik heb altijd gedroomd dat ik met slechts een man ooit zou trouwen en dat het voor altijd zou zijn.
Ik dacht dat ik de liefde zou ervaren die voelt als thuiskomen: puur, onschuldig en fijn.
Ik had plannen voor ons leven. Ik fantaseerde dat onze kinderen door het huis renden en jij achter hen aanzat.
Ik stelde me voor dat we kerst met elkaar doorbrachten terwijl we onder de deken en met warme chocolademelk films keken.
Weet je, ik droomde vaak over van alles, mijn dromen waren prachtig.
Maar op een dag, uit het niets, kwam ik erachter dat je me had bedrogen.
Ik weet nog precies dat je op een dag thuiskwam en toegaf dat je een ander had.
Iemand door wie je hart sneller ging kloppen. Iemand door wie je adem stokt. Iemand die je dromen zal laten uitkomen.
En het was zo jammer dat ik die vrouw niet was.
Nadat je me alles over haar had verteld dacht ik dat je een grapje maakte.
Ik dacht dat je gewoon mijn reactie wilde zien. Maar je meende het serieus.
En uit je blik kon ik opmaken dat het voorbij was.
Alles wat we al die jaren hadden opgebouwd was voorbij.
De dromen, de hoop, de ambitie. Alles was tevergeefs geweest.
En ik?
Ik stond daar maar, ik was helemaal verslagen en staarde naar de muur voor me.
Ik probeerde iets te zeggen, maar er kwam niks slims uit mijn mond.
En ik vertrok. Ik pakte mijn koffer zonder een woord en ik verliet je.
Ik was net een gewonde wolf die alleen moest zijn om zijn wonden te laten genezen.
Mijn ego was flink toegetakeld. Mijn hele wereld stortte in elkaar en ik kon niet langer helder denken.
Die dag had ik zolang zitten denken aan jou en ons leven samen.
Ik was zo boos omdat je haar boven mij had verkozen.
Ik hoop gewoon dat ze het waard is.
Ik hoop dat ze mijn pijn en tranen waard is.
En ik hoop dat je een normale en gezonde relatie met haar kan ontwikkelen.
Misschien hield je niet genoeg van me.
Misschien was onze relatie allang verwelkt en wisten we dit gewoon niet.
Misschien hebben we ons geluk weg laten glippen.
En misschien hebben we niet genoeg moeite gedaan voor ons verhaal.
Als ik terugkijk heb ik nergens spijt van.
Ik ben een sterke vrouw en ik kan de pijn aan.
Eerlijk gezegd is het zoveel beter dat je me hebt verlaten, maar ik had liever gehad dat je me niet had bedrogen.
Ik vind niet dat ik dat na al die jaren heb verdiend.
Jammer genoeg is het wel gebeurd. Je was egoïstisch en dacht helemaal niet aan mij.
Wat had ik ook anders verwacht?
Je hebt me kapotgemaakt en je hebt me niet eens gevraagd of ik hulp nodig had.
We hadden er als volwassenen over kunnen praten.
Je had eerlijk tegen me kunnen zijn.
Je had me kunnen laten weten dat je niks meer voor me voelde en dat je interesse had in een ander.
Maar dit heb je niet gedaan. En dat heeft mijn hart gebroken.
Je hebt mij niet alleen bedrogen, je hebt ons bedrogen.
Je hebt niet alleen mijn hart gebroken, je hebt onze toekomst kapotgemaakt.
En dat kan ik je nooit vergeven.
En tot slot heb ik een bericht voor je: “Je kan jezelf blijven bedriegen, maar MIJ nooit meer!”
