Beste les…
Als ik in een woord zou moeten omschrijven wat er tussen ons speelde, zou dat neerkomen op ‘wachten’.
Ik wachtte altijd op iets, tot je eindelijk klaar was, tot je eindelijk geen last meer zou hebben van bindingsangst, dat je mijn app zou beantwoorden, dat je me zou bellen, dat je voor me zou kiezen, dat je zeker zou zijn van ons, en de lijst is nog langer.
Als ik het toe had blijven staan dat je in mijn leven kwam en mijn leven verliet, dan zou ik nu nog steeds wachten.
Ik had ons honderden kansen kunnen geven, of misschien heb ik dat al gedaan – we zouden nooit slagen, want zou nooit veranderen, je zou nooit van mij houden zoals ik verdien, zoals ik van jou hield.
Dat ik dit onder woorden breng, maakt het niet gemakkelijker, het zorgt er gewoon voor dat ik eindelijk eens de realiteit onder ogen zie.
Ik heb te veel tijd verspild, ik hoopte dat je toch een keertje zou veranderen, dat je mij eindelijk echt zou zien staan en zou zien hoe geweldig onze relatie zou kunnen zijn als je me ook echt een kans gaf.
Maar dat kon je nooit, toch? Je was zo emotioneel beschadigd, zo bang voor de liefde dat geen andere optie zag dan mij zover mogelijk uit de buurt van je hart te houden.
Je was altijd een man van weinig woorden, je praatte in ieder geval niet over belangrijke zaken.
Maar die zeldzame momenten waarop je je openstelde en me toeliet, waren de momenten die ervoor hebben gezorgd dat ik voor je viel.
Je omhelsde me zo intens, je zoende me zo gepassioneerd, dat ik niet anders kon denken dan dat je echte gevoelens voor me had.
Je was in die zeldzame momenten alles waar ik over droomde en nog vaker was je zo afwezig.
Ik denk dat je genoeg had gedaan om me bij je te houden, maar nooit te dichtbij. ‘Genoeg’ werkte een hele tijd.
Je wist dat je altijd bij me terug kon komen, hoe lang ik je ook niet had gezien of hoe lang ik niet van je had gehoord, je wist dat ik het niet kon laten om je weer binnen te laten.
Je zag hoe diep mijn liefde was en je maakte daar misbruik van.
Ik stond nooit boven aan je lijst met prioriteiten en je bewees dat zo vaak met je woorden en je daden.
Ik was iemand die genoegen nam met de kleine beetjes aandacht en genegenheid.
Dat was mijn grootste fout, want ik liet het toe dat je me belabberd behandelde. Door hier genoegen mee te nemen werd ik slecht een optie en dat is het laagste als de ander jouw prioriteit is.
Door genoegen te nemen met minder dan wat ik verdiende, bleef ik mezelf pijnigen. Door bij je te blijven, bleef ik mijn eigen hart breken.
Je bleef me de verhalen vertellen die ik wilde horen.
De meest voorkomende gingen over dat we ooit samen zouden zijn, wanneer het tijd was, waarom zouden we nu iets goeds verknallen, waarom moeten we een label hierop plakken, waarom moeten anderen ons zien of van ons afweten.
Je bleef ze ophangen en ik bleef je geloven en vandaag de dag weet ik nog steeds niet waarom.
Ik denk dat wanneer je hart ergens te diep in zit, dat je niet kunt bouwen op je gezonde verstand of je eigen ogen om de werkelijkheid onder ogen te zien.
Het enige dat mijn ogen opende waren de tranen, en dat waren er nogal wat. Ik had het gevoel dat ik tegen een muur opliep wat jou betreft.
Ik gaf mij compleet, mijn liefde, begrip, respect en toewijding en je probeerde nooit hetzelfde aan mij te geven.
Je nam mij gewoon voor lief en je nam aan dat ik je altijd weer zou accepteren.
Ik dacht daar op een bepaald moment hetzelfde over, geloof me maar. Maar er was een bepaald moment waarop ik een openbaring kreeg die voor mij alles helder maakte.
Het liet me inzien dat als ik in deze emotionele achtbaan bleef zitten met jou, dat ik daar alleen maar misselijk van zou worden.
Telkens als ik het gevoel had dat er iets zou gebeuren, stelde je me teleur. Telkens als ik je beloftes geloofde, stelde je me teleur.
Telkens als ik gelukkig was door iets wat jij had gedaan, moest ik ervoor boeten met een enorme pijn. Daarom moest ik er een eind aan maken.
Ik moest het afkappen dat je me zo behandelde. Ik moest mezelf genoeg respecteren om je niet meer toe te laten.
Ik moest mijn tijd niet langer verspillen en me realiseren dat je nooit zover zou zijn.
Ik moest mijn hart beschermen, want ik kon er niet meer tegen dat je steeds verdween en weer verscheen.
Ik moest mijn gevoelens buiten beschouwing laten en mezelf helpen herinneren aan wat ik verdiende.
Ik moest weg bij jou om mezelf te vinden, om van mezelf te houden en om gelukkig te zijn in mijn eentje.
Ik moest mijn eigen prioriteit worden, zodat jij me niet meer als optie zou behandelen.
