Ik ben een mens, geen robot. Ik ga niet aan of uit als je bepaalde knoppen indrukt en ik kan mijn emoties ook niet aan en uit zetten zoals jij dat wilt.
Ik kan niet met mijn vingers knippen en mijn geheugen wissen of kiezen welke dingen ik wil vergeten en welke ik wil onthouden.
Ik heb geen toverstaf die al mijn emotionele pijn ineens kan laten verdwijnen of die mijn verleden kan uitwissen, ook al zou ik dat zo graag willen.
Je moet dus begrijpen waarom ik je verontschuldigingen niet zomaar kan accepteren.
Waarom ik niet kan doen alsof er niets is gebeurd en alsof je mijn leven nooit tot een hel hebt gemaakt.
Ik vertel je dit niet omdat ik je niet geloof – hoe bezorgd ik ook ben, je zou echt spijt kunnen krijgen van je fouten.
Ik doe het ook niet om wraak te nemen of om je een lesje te leren om nooit meer met mij te spelen.
Ik kan je verontschuldigingen niet accepteren, want diep in mijn hart weet ik dat ik je niet echt kan vergeven.
Als ik je mijn valse vergiffenis zou geven voor wat je hebt gedaan en ik nog steeds wrok zou koesteren voor alle pijn die je me hebt laten doormaken, zou ik me hypocriet voelen, net zoals jij bent.
De waarheid is dat ik graag mijn kracht zou willen oppakken en dat ik de betere persoon zou willen zijn en mezelf zou willen toestaan om je te kunnen vergeven.
Maar ik zou dit niet willen doen om het makkelijker voor je te maken.
Ik zou je verontschuldiging voor mijn eigen gemoedsrust willen accepteren.
Ik zou je graag willen vergeven, zodat ik mezelf zou kunnen bevrijden van deze vreselijke wrok en negativiteit, die nog steeds aan mij blijft vreten.
Zelfs nadat je al lang uit mijn leven bent vertrokken.
Zodat ik mezelf kan bevrijden van dit verlangen naar wraak waar ik tegen blijf vechten.
Toch is dat iets wat ik niet kan, hoe graag ik het ook zou willen.
Een simpel ‘het spijt me’ kan me niet alle nachten doen vergeten toen ik mezelf in slaap huilde.
Alle vernederingen die ik heb doorgemaakt vanwege jou of het gevoel van verlatenheid dat ik had toen je me in de steek liet.
Het kan niets veranderen aan het feit dat je me jarenlang bedroog, terwijl je me je eeuwige trouw beloofde.
Dat je me manipuleerde, zodat ik mijzelf de schuld gaf voor jouw fouten en het feit dat je mijn hart in duizend stukken hebt gebroken.
Ik kan niet op magische wijze dat meisje worden dat ik ooit was voordat je me brak.
Een simpel ‘het spijt me’ kan niet uitwissen dat je mij voor het leven hebt getekend.
Een simpel ‘het spijt me’ zal alle beledigingen en leugens die je me jarenlang vertelde niet ongedaan kunnen maken.
Het zal niet goedmaken dat je mij altijd als de ‘op een na beste’ hebt behandeld, terwijl jij altijd mijn prioriteit was.
Jouw ‘het spijt me’ zal mij niet de jaren teruggeven, die ik aan jou heb verspild.
De jaren die ik heb verspild met het rechtvaardigen van je waardeloze gedrag.
Met het geven van tweede kansen of het wachten tot je de man werd die ik nodig had.
Jouw ‘het spijt me’ zal het trauma dat je hebt veroorzaakt niet uitwissen.
En het zal niets veranderen aan het feit dat je me deed denken dat ik het niet verdien om van gehouden te worden.
Het zal mijn gebroken hart niet weer aan elkaar kunnen lijmen en het zal mijn gewonde ziel niet genezen.
Dus nee, we kunnen geen vrienden zijn en je kunt niet terugkomen in mijn leven, alleen omdat je me hebt gezegd dat het je spijt.
Je verdient mijn vergiffenis niet en ik kan niet doen alsof er niets is gebeurd.
Begrijp me niet verkeerd – dit betekent niet dat ik het niet op prijs stel dat je eindelijk je fouten hebt toegegeven en dat je de verantwoordelijkheid voor je daden hebt genomen.
Een simpele verontschuldiging is echter niet genoeg en kan nooit alle pijn goedmaken die je hebt veroorzaakt.
Om eerlijk te zijn, zou ik liegen als ik je zou vertellen dat het me spijt dat je door schuldgevoelens wordt verteerd.
Omdat je het niet verdient om vredig te slapen, denkend dat je me geen kwaad hebt gedaan.
Je verdient het niet om te blijven leven alsof er geen vrouw bestaat wiens leven jij hebt verwoest.
