Het probleem is dat je al vanaf het begin wist wat ze voor je voelde. Je wist dat je die gevoelens niet kon teruggeven. Maar je liet haar evengoed voor je vallen.
Misschien dacht je dat je aardig was. Misschien was het fijn om haar te hebben, maar terwijl ze erg probeerde te zijn wat je nodig had, viel ze nog meer voor je.
En misschien vond je de kleine dingen niet belangrijk, maar diezelfde dingen waren alles voor haar.
Het was de tijd die je met elkaar doorbracht, de momenten waarop je misschien haar en de relatie toch overwoog.
Ze voelde dit ook en ze weet dat het gevoel niet eenzijdig was. Het was te sterk om maar van een kant te komen.
Het was het oogcontact dat langer duurde dan had gemoeten.
Het was een omhelzing of een simpel gebaar, terwijl je arm tegen haar aan wreef en ze het van top tot teen de elektrische spanning van de aantrekkingskracht voelde.
Het was dat je naar haar keek vanaf de andere kant van de kamer en ze wist dat je naar haar keek.
Het was het moment waarop ze alle moed verzamelde om ik hou van je te zeggen en waarop seconden uren leken, hoe haar gezicht rood aanliep terwijl ze wachtte op antwoord, maar je het ook terugzei.
Het was elke app die je haar stuurde als je iets had gezien wat je aan haar had doen denken.
Het was elke Snap die je stuurde om haar alleen maar te laten weten dat je ergens mee bezig was en aan haar dacht.
Het was elke keer dat ze vertrok en je zei dat je haar miste.
Het was elke keer dat je alle juiste woorden zei. Je wist precies waar je mee bezig was.
Je gaf haar het idee dat ze kans maakte bij jou.
Het waren alle liedjes en boeken die jullie deelden, die ze opnieuw draaide of herlas, omdat ze het fijn vond om aan je te denken.
Het waren de likes en de tags en opmerkingen, die ze na het wakker worden met een glimlach bekeek, omdat ze alleen maar je naam op haar scherm zag.
Het was elke keer dat je iets postte en ze wist dat je wilde dat ze het zag, maar ze wist alleen niet waarom.
Want je deed ineens een poging om haar aandacht te grijpen, terwijl je in werkelijkheid haar aandacht al vanaf het begin had gegrepen.
Maar het is nu eenmaal zo dat je geen stappen zette of je best deed.
In plaats daarvan liet je haar met handen en voeten gebonden door woorden van misschien en wat als.
En terwijl je in je verwarring bleef hangen werd zij zekerder over haar gevoelens voor jou.
Misschien was je niet klaar voor iemand zoals zij. Maar de wereld vraagt niet of je er klaar voor bent om de ware te vinden, diegene wordt gewoon aan je geschonken en hopelijk realiseer je je hoe erg je van geluk mag spreken en dat je doet wat juist is.
Maar dit deed je niet.
Dus in plaats van dat ze wegliep, bleef ze. Een arsenaal van vragen raasde door haar hoofd, waardoor ze zich af ging vragen waarom ze niet genoeg voor je was.
Ze vroeg zich af wat ze nog meer had kunnen doen. Ze raakte gefixeerd op haar tekortkomingen, want klaarblijkelijk was zij degene die niet goed genoeg was.
Toen had je ook nog het lef om het om te draaien en haar een schuldgevoel te geven voor de gevoelens die ze voor je had.
Alsof het haar schuld was dat ze verliefd op je was geworden, terwijl jij in werkelijkheid daarvoor hebt gezorgd.
Je hebt iemand aan het lijntje gehouden die jou nooit zou kwetsen of jou hetzelfde aan zou doen.
Het ergste wat je kunt doen is iemand voor je laten vallen en er niet zijn om ze op te vangen.
Je kunt niet gewoon iemands hart veroveren, zo hecht worden en je dan afvragen waarom ze bepaalde gevoelens voor je hebben.
Dat is niet eerlijk.
Dat meisje hield van je. Ze hield genoeg van je om maar mee te gaan in wat volgens jou niks was.
Ze hield genoeg van je om niets te zeggen over haar gevoelens, maar om stilletjes haar best te doen om te zijn wat je nodig had.
Toen hield ze genoeg van je om je te vertellen dat ze dacht dat het tijd was, om alleen maar te worden afgewezen, terwijl jij verward was over alles.
Als je niet snapt waarom ze deze gevoelens heeft, beeld je dan in hoe verward zij nu is, terwijl ze zich afvraagt waarom jij die gevoelens niet hebt, en ze in haar hoofd nagaat waarom ze alle signalen verkeerd heeft opgevat.
En nu zal ze genoeg van je houden om niet achter je aan te gaan, nadat je keihard bent geflipt door haar gevoelens.
Ze houdt genoeg van je om je los te laten, want ze probeert nog steeds onzelfzuchtig te zijn, wanneer ze de stukjes van haar gebroken hart opraapt, terwijl ze naar je glimlacht en geen gemene woorden zegt als je vertrekt.
Want ze houdt nog steeds van je. En je ziet het nog niet, maar het hart dat liefheeft terwijl het gebroken wordt, is het hart dat jij uiteindelijk het meest zal missen.
