Mensen komen steeds met vragen die hen helemaal niks aangaan. Ze geven zichzelf het recht om mijn privacy te schenden en ze negeren hoe oncomfortabel ik me voel als ze me vragen waarom ik nog steeds niet getrouwd ben.
Hun intro is het grootste cliché ooit—ze vertellen me hoe slim en mooi en succesvol ik ben en dat het nu perfect is om te settelen en te gaan trouwen.
Mijn karakter maakt het lastig om tegen mensen te zeggen dat ze zich met hun eigen zaken moeten bemoeien.
Ik vind het moeilijk om uit te leggen waarom ik nog steeds single ben of waarom ik echt geen interesse heb om in mijn privéleven een man te verwelkomen.
Ik heb vaak geen idee wat ik moet zeggen of hoe ik moet reageren, dus glimlach ik en haal ik mijn schouders op. Dit zorgt er niet voor dat ze hun mond houden, maar tegen de tijd dat ze een andere vraag stellen zit ik al diep in de put en ben ik angstig.
Kijk, ik ben niet single vanwege de toxische mannen in de omgeving. Ik ben single vanwege de toxische man die ik in mijn leven heb gehad.
Ik heb mezelf zo vaak voorgelogen en ik was daar zo goed in dat ik mezelf zelfs geloofde. Ik geloofde mijn eigen leugens—dat is hoe goed ik ben in het weglopen van mijn problemen.
Ik maakte mezelf wijs dat ik het te druk had om iemand in mijn leven te hebben. Ik verkoos een tijdje mijn carrière boven het vinden van liefde.
Ik maakte mezelf wijs dat ik elke relatie zou uitstellen omdat ik me nu liever richtte op het verbeteren van mijn leven. Ik zou steeds aan een nieuw iemand denken en dan zou ik mijn dromen niet waar kunnen maken.
Ik zei tegen anderen dat ik echt op zoek was en dat ik een paar mannen op het oog had, maar dat ze niet echt serieus waren en als daar wat in zou veranderen, ik dat zou laten weten.
Er is geen reden dat ze me elke keer dezelfde vraag stellen als ze me zien. Zodra ik een man vind die een geschikte partner is voor me, zullen zij het als eerste te horen krijgen. Echter ze wisten niet dat daten voor mij geen optie was.
Toen ik opgroeide en een aantal relaties had gehad, vroeg ik me af wat er in hemelsnaam mis was met me en waarom ik niemand in mijn leven kan houden.
Ik weet dat ik het prima rooide in mijn eentje en dat ik volkomen gelukkig ben alleen, dus waarom kan ik mijn leven niet samen met een ander leven en mijn geluk met hen delen? Het zette me aan het denken…
Ik heb altijd meer mannen dan vrouwen in mijn vriendenkring gehad. Ze waren dat ook echt, ik zag nooit meer in hen dan vriendschap en ik voelde me enorm comfortabel als ze in de buurt waren.
Als ik ooit doorhad dat er een verliefd op me werd of me signalen stuurde, deed ik alsof ik het niet zag. Ik sloot mijn ogen ervoor en deed alsof er nooit iets was gebeurd.
Het is niet alsof ik de liefde meteen heb opgegeven. Het is niet alsof ik niet geprobeerd heb om mijn man te vinden, maar er klopte gewoon iets niet. Ik nam niet meteen de benen toen ik een nieuw iemand ontmoette.
Zo zat het niet. Ik voel me zeker aangetrokken tot mannen en ik wil zeker een man in mijn leven. Zo nu en dan kwam er iemand in mijn leven, iemand met wie ik me wel een toekomst kon voorstellen.
En dan begin ik te dagdromen en me in te beelden hoe ons leven samen eruit zal zien, wat voor man hij is en dat hij me goed zal behandelen en in mijn ogen wordt hij dan perfect.
Iedereen lijkt vanaf een afstandje perfect. Zodra we iets proberen, het moment waarop we close worden, beginnen me de meest kleine gebreken op te vallen en dan is het meteen gedaan—dit is goed, om eerlijk te zijn, want het was eerst nog veel erger.
Ik hechtte me aan relaties waarvan ik toch wist dat het toch niks zou worden. Ik deed moeite hoewel ik wist dat het al voorbij was voordat het überhaupt was begonnen.
Ik gaf hem nog een kans, het ging weer een paar maanden goed en dan wachtte ik op een fout of een smoes waarom we niet meer samen konden zijn.
Ik was een van die meisjes die meteen spijt hadden dat ze iemand een kans hadden gegeven. Maar ik was te koppig om op te geven wanneer ik dat doorhad.
Ik hield mezelf voor de gek dat het deze keer wel zou lukken. Het zou nooit lukken want ik ben kapot. En ik kan niet de tango dansen met iemand tot ik mezelf heb gerepareerd en ik leer hoe ik met een ander moet dansen.
Zodra ik iemand een kans gaf had ik daar spijt van. Het resultaat was altijd dat ik een vriend kwijtraakte of dat ik vervelend werd. Ik had muren om me heen gebouwd en ik wachtte slechts op een open raam om de relatie te ontvluchten.
Ik liet slechts gebroken mensen achter me en dat maakte me kapot. Ik had geen idee waarom ik geen gezonde relatie kon hebben of waarom ik zo emotioneel beschadigd was en niet van mensen kon houden die van mij hielden.
Een nacht biechtte ik tegen mezelf op dat ik een probleem had. Ik wist gewoon dat ik niet meer kon doen alsof ik niet wist wat ik anderen en mezelf aandeed.
Ik analyseerde mijn leven en toen begon het te dagen: ik was een van die meisjes wiens relatie met haar vader emotioneel een diep litteken heeft achtergelaten.
Ik was een van die meisjes die een toxische vader had. Ik was een van die meiden die te lang onder de invloed van een toxische man had geleefd.
Ik liet zoveel gebroken mannen achter me, alleen maar omdat degene die van me hoorde te houden dat niet deed. Ik dwong mezelf om alleen door het leven te gaan omdat de enige man die me had moeten laten zien hoe liefde eruit hoorde te zien dat niet had gedaan.
De manier waarop hij de vrouwen in zijn leven behandelde deed me inzien hoe vrouwen niet behandeld horen te worden.
Door hem werden mijn eisen zo streng dat als ik ook maar een beetje van mijn vader in een van mijn dates zag of als hij ook maar iets deed dat mijn vader altijd deed, nam ik de benen, zonder ooit terug te kijken.
Ik realiseerde me dat geen man ooit goed genoeg voor me zal zijn. Ik realiseerde me vanwege de liefde die ik niet kreeg, de liefde die ik verdiende maar evengoed niet kreeg, ik nooit een andere man kan vertrouwen. Ik zal hem eeuwig blijven zoeken in andere mannen om alleen maar zo ver mogelijk bij ze weg te rennen.
Ik had geen toxische vriend vanwege het feit dat ik een toxische vader had gekend en dat was genoeg om nooit een ander de kans te geven om in mijn leven te komen.
Ondanks dat ik het moeilijk heb gehad met het vertrouwen van mannen, ben ik in de liefde blijven geloven.
Ik hoop gewoon dat iemand me er uiteindelijk van zal overtuigen dat ik het fout had dat er voor mij geen ware bestaat. Ik geloof dat hij stil zal staan bij wat ik heb meegemaakt en dat hij de littekens op mijn hart zal zien.
Ik zal geduldig genoeg zijn en wachten tot een bijzonder iemand mijn wereld op zijn kop zet en me het gevoel geeft dat alles wat ik heb meegemaakt niet mijn schuld is.
Bij hem zal ik helemaal de oude worden en mijn hart zal de rust vinden waar ik al zolang naar hunker. Hoewel mijn vader mij nooit heeft laten zien hoe liefde voelt, zal er een man langskomen die dat wel zal doen.
