De waarheid is dat we meerdere momenten hebben gehad en dat we meerdere geweldige herinneringen hebben gedeeld.
Maar als ik naar onze relatie kijk, zie ik dat deze momenten eigenlijk nogal schaars waren, maar probeerde ik aan deze momenten vast te houden.
Als ik vanuit mijn huidige perspectief naar dingen kijk, zie ik dat onze relatie eigenlijk grotendeels gemarkeerd was met momenten dat ik me slechts voelde, dat ik mezelf in slaap huilde, dat ik me afvroeg wat ik verkeerd had gedaan en dat ik wachtte tot je weer bij zinnen zou komen.
Tegelijkertijd leidde jij je leven alsof alles nooit invloed op jou had, alsof je er geen deel vanuit maakte.
Je leefde je leven alsof je daden niemand kwaad deden en alsof ze mij niet kwetsten.
En dat was precies wat je bleef doen nadat je bij me wegging.
Je ging verder met je leven alsof er tussen ons nooit wat was.
Alsof je nooit mijn hart in stukken heb gebroken en alsof je nooit mijn kern hebt veranderd.
Alsof je nooit tegen me hebt gelogen, alsof je me nooit hebt bedrogen en alsof je me nooit emotioneel hebt mishandeld.
Je bleef je leven leiden alsof je me niet kapot hebt gemaakt.
Alsof je me niet hebt teleurgesteld en me bitter en negatief hebt gemaakt, iemand die moeilijk mensen vertrouwt.
Alsof je mijn zelfvertrouwen niet kapot hebt gemaakt, alsof je niet hebt geprobeerd om me alle problemen in de relatie in de schoenen te schuiven.
Alsof je mij nooit deed twijfelen aan mijn eigen gezonde verstand en aan al mijn keuzes, waardoor ik me af begon te vragen of ik de toxische was.
Je ging verder alsof je me nooit liet twijfelen aan mijn waarde of waarom ik nooit genoeg voor je was.
Alsof je nooit geprobeerd hebt om me een schuldgevoel aan te praten voor alles wat jij eigenlijk deed.
En het ergste is dat ik jarenlang erachter heb proberen te komen wat er mis was met me en waar ik de fout inging.
Ik heb jarenlang elk moment in de relatie in mijn hoofd afgespeeld en geprobeerd om de antwoorden op mijn vragen te vinden.
Ik heb me elk scenario ingebeeld waar ik probeerde om manieren te vinden om je woorden en daden goed te praten.
Maar terwijl ik steeds dieper wegzakte, realiseerde ik me dat er nooit een smoes was voor alles wat je me al jaren aandeed.
Ik heb me gerealiseerd dat ondanks dat ik ook fouten heb gemaakt, jij de daadwerkelijke oorzaak was en de reden van mijn pech.
En dat ik op geen enkele manier je kon rechtvaardigen, hoe graag ik dat ook wilde.
En ik heb een hele tijd een hekel aan je gehad.
Ik haatte je voor alles wat je me aan hebt gedaan en omdat je me op dezelfde plek hield, terwijl jij allang verder was gegaan.
Maar na een tijdje kreeg ik het voor elkaar om je te vergeven voor alles wat je me aan hebt gedaan.
Ondanks dat ik dacht dat dat nooit zou gebeuren, vond ik de kracht om te vergeven dat je me onvoorstelbaar veel pijn hebt berokkend en dat je me kapot hebt gemaakt en hebt verwoest.
En samen met vergiffenis, haat ik je op de een of andere manier ook niet meer voor wat je aan hebt gericht.
Ik heb het, om eerlijk te zijn, niet voor jou gedaan.
Het was voor mijn eigen bestwil, want ik kon niet leven met de negativiteit die me vanbinnen aan me vrat.
Maar er is iets wat je ik nooit zou kunnen vergeven.
Hoewel dit me niet trots maakt, haat ik je nog gedeeltelijk.
En de reden waarom ik er zo over denk is niet dat je me van alles hebt aangedaan, het is het feit dat je nooit verantwoordelijkheid hebt genomen voor je woorden en daden.
Het is het feit dat je je altijd gedroeg alsof mijn verwoesting niets met jou te maken had en alsof je niet verantwoordelijk was voor het beschadigen en breken van mijn leven.
En jammer genoeg zegt dit meer over jou dan het feit dat je me dit alles hebt aangedaan.
Dit laat zien dat je een toxische, egoïstische narcist bent, zonder enig geweten.
En het bewijst dat je nooit van iemand anders hield dan van jezelf.
