Ik heb jaren van mijn leven aan jou verspild en nu realiseer ik me dat ik je niet eens ken.
Ik weet niet wie je bent omdat je me altijd hebt voorgelogen.
Ik weet niet wie degene is van wie ik zolang heb gehouden.
Heb ik ooit je ware gezicht te zien gekregen of heb ik al die tijd van een denkbeeldig iemand gehouden?
Toen ik je voor het eerst ontmoette dacht ik dat je perfect was. Je deed je voor alsof je liefdevol en zorgzaam was en dat je bergen voor me zou verzetten.
Ik geloofde het eerst niet, maar je deed hard je best om me ervan te overtuigen dat jij de ware voor me was.
Je zei dat je anders was dan andere mannen en dat ik je kon vertrouwen. En dat heb je me ook laten zien.
Je gaf me meer aandacht en liefde dan de mannen voor jou. Ik wilde me niet volledig aan je geven, maar toch ging je achter me aan.
Je wilde me niet opgeven. Je was er altijd voor me en je was altijd bereid om me met mijn problemen te helpen.
En na een tijdje begon ik in je liefde te geloven, ook al zei het stemmetje in mijn hoofd dat je te mooi was om waar te zijn.
Ik was niet meer op mijn hoede. Ik liet mijn muren zakken en ik liet je volledig toe.
Maar in plaats van dat we van onze liefde konden genieten veranderde je.
Opeens merkte ik dat je loog en dat je me misleidde.
Eerst waren het leugens om eigen bestwil en nam ik het niet serieus.
Maar later zag ik dat je helemaal niet was zoals je je had voorgedaan.
Ik denk dat je doorhad dat je me volledig in je macht had en dat het tijd was om je ware gezicht te laten zien.
Jawel, je had gelijk, je was niet zoals andere mannen. Je was nog veel erger.
Ik weet dat mannen over bepaalde dingen liegen, maar jij loog echt over alles: over de kleine én de grote dingen.
Toen begreep ik dat liegen in je karakter zit. Je wilde je echte persoonlijkheid verborgen houden en je probeerde te doen alsof je zonder zonden was.
Maar de waarheid was echt totaal anders. Je leidde zelfs de hele tijd een dubbel leven.
Je was een player die me keihard voorloog, een man die al jaren vreemdging en het duurde zolang voordat ik me dit realiseerde.
Zelfs toen ik signalen zag, toen ik wist dat er iets mis was, wilde ik de waarheid niet accepteren.
Je kan zeggen dat ik een dwaas was omdat ik jou toch bleef geloven toen alles eigenlijk gewoon duidelijk was, maar ik had geen andere keuze.
Ik wist hoeveel ik van je hield en ik dacht dat ik niet zonder jou zou kunnen leven.
Maar ik kon ook niet bij iemand blijven die tegen me loog en die me constant bedroog.
Daarom besloot ik dat het beter was om mezelf voor te liegen en te doen alsof ik niks afwist van wat je deed.
Maar ik kon niet eeuwig in die waan blijven.
Vroeg of laat moest ik de waarheid onder ogen zien.
Ik moest begrijpen dat je nooit echt eerlijk tegen me was geweest, dat je me slechts gebruikte om je ego te strelen, dat die vrouwen echt niet een vriendin of een collega waren en dat je het gewoon weer zou doen.
Ik moest begrijpen dat zelfs je ‘ik hou van je’ een leugen was. Want je liegt niet tegen degene van wie je houdt.
Je was nooit stoer genoeg om toe te geven wat je allemaal fout had gedaan en nooit volwassen genoeg om verantwoordelijkheid te nemen voor je daden.
Iedereen maakt fouten en ik had je waarschijnlijk alles vergeven als je gewoon eerlijk was geweest.
Maar toen je tegen me loog ontnam je mijn vrijheid om die keuze te maken.
Je besloot voor mij en je hebt de spot gedreven met mijn intelligentie, je ging er vanuit dat ik het nooit door zou hebben.
Je loog niet per ongeluk, je had besloten dat je bewust tegen me zou liegen en dat kan ik je niet vergeven.
Na een hele tijd ben ik het eindelijk zat. Ik heb je zo vaak op een leugen betrapt en je zo vaak het voordeel van de twijfel gegeven, hoewel je dit niet verdiende.
Ik bereikte eindelijk het punt dat ik mezelf niet meer in de spiegel kon aankijken.
Ik kon gewoon niet geloven dat ik het heb toegelaten dat je me leugens bleef verkopen en ik deed alsof ik daarvan genoot.
Ik kreeg zelfmedelijden en ik was bang dat ik door zou draaien.
Om te kunnen overleven moest ik namelijk een droomwereld creëren waarin je een eerlijke man was die mijn respect verdiende.
In die andere realiteit waren je leugens gewoon een misverstand, kon je al je smoezen gewoon verklaren en ondermijnde je niet mijn intelligentie door me steeds om de tuin proberen te leiden.
In dat scenario was jij de man die we beiden voor ogen hadden.
De realiteit is echter totaal anders.
De realiteit is dat je nooit zal veranderen en dat je nooit genoeg respect voor me zal hebben dat je me de waarheid vertelt, hoe hard die ook is.
Hierbij laat ik je dus weten dat ik er klaar mee ben.
Ik ben je leugens zat en het is tijd dat ik bij je wegga. Ik heb je genoeg kansen gegeven en je hebt ze allemaal verspeeld.
En nee, ik zal je niet vergeven.
Zelfs als ik je al je leugens en bedrog zou kunnen vergeven, zou ik nooit kunnen vergeven dat ik door jou een pessimistisch en paranoïde vrouw ben geworden.
En we weten beiden dat ik meer heb verdiend dan dat.
