Ik vind het geen probleem om de eerste app te sturen. Om de eerste stap te zetten. Om het eerste gesprek te beginnen.
Ik ben niet bang om contact met je op te nemen om te kijken hoe het met je gaat of om je te vertellen dat ik je mis – en dit zou je eigenlijk wel moeten weten, want ik heb het al zo vaak gedaan.
Maar ik zal je niet blijven appen als je me blijft negeren. Als je zes uur, of misschien zelfs een aantal dagen wacht om mijn berichten te beantwoorden.
Als je het duidelijk maakt dat met me praten geen prioriteit voor je is. Dat je betere dingen te doen hebt dan te reageren.
Ik ben het zat om steeds te wachten tot ik je naam op mijn scherm zie verschijnen.
Ik ben het zat om me af te vragen wat je doet in plaats van dat je met me praat.
Ik ben het zat om op te schrikken wanneer ik een melding hoor binnenkomen, want dan krijg ik hoop dat je hebt gereageerd.
Als je niet met me praat of als je reageert met twee woorden en je het gesprek net zo snel weer laat stoppen, zal ik geen moeite meer doen om je te appen.
Ik zal niet langer twee minuten ervoor uittrekken om het perfecte berichtje voor je te typen.
Het heeft geen nut om contact met je op te nemen als me stilzwijgt – of als het gesprek af en aan is en we dezelfde dingen blijven zeggen die we gister of eergisteren al hebben gezegd.
Het is stom om onze woorden te blijven herhalen. Het is saai.
Ik app je omdat ik echt een gesprek met je wil voeren. Omdat ik deel wil uitmaken van je leven.
Omdat ik wil dat je mijn naam op je scherm ziet verschijnen en dat je een glimlach bezorgt.
Dit is natuurlijk allemaal niet gebeurd en daarom geef ik het op.
Ik kap met het grappen en grollen, met de vriendschap, met je ervan overtuigen om hetzelfde voor mij te voelen.
Als je niet met me wilt praten, zal ik niet achter je aan blijven gaan. Ik zal je niet lastigvallen. Ik zal je nooit meer appen.
Ik heb je al zo vaak als eerste geappt. Ik heb al zo vaak ijsbrekers verzonnen. Nu is het jouw beurt. Als je me in je leven wilt, moet je dit laten zien.
Maar ik twijfel of dat ooit zal gebeuren, want ik ben altijd degene geweest die onze gesprekken levendig hield.
Ik had me allang moeten realiseren dat je niets om mij gaf.
Ik had me moeten realiseren dat ik mezelf voor de gek hield dat je mij ook leuk vond.
Als je echt om me gaf, zou je deze ‘relatie’ niet eenzijdig hebben gehouden.
Je had me niet laten wachten omdat ik dat jou ook niet aan zou doen. Je had me nooit zou overstuur gemaakt.
Als je echt om me gaf, dan zou je in staat zijn geweest om iets kleins te doen zoals het beantwoorden van mijn apps.
Als je dat zelfs niet kunt, wil ik geen tijd meer aan je verspillen.
