Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat we allemaal behoefte hebben aan connecties. Misschien niet meteen. Misschien zien we het niet als het belangrijkste in ons leven.
Misschien niet voordat we onszelf vinden of we erachter komen waar we echt passie voor hebben.
Maar op een bepaald punt tijdens onze reis verlangen we ernaar om onze ziel te verstrengelen met die van een ander, om hen te vertrouwen, om hen toe te laten, om iemand te hebben met wie we kunnen lachen, om dromen mee te delen, om mee te groeien.
We willen allemaal iemand vinden door wie we in de liefde kunnen geloven.
Maar we verknoeien het als we wanhopig op zoek gaan. Wanneer onze burgerlijke staat het middelpunt van ons leven wordt.
Wanneer we al onze tijd verspillen door geobsedeerd bezig te zijn met de stellen om ons heen, van wie we houden of door wie we bemind worden, waar we thuishoren.
We verknoeien het wanneer de zoektocht naar iemand belangrijker wordt dan de zoektocht naar onszelf.
Wat de liefde betreft is dat het een zegen is — niet een noodzakelijk onderdeel. We hebben de liefde niet nodig om te zijn wie we werkelijk zijn, het is een van de mooiste menselijke kwaliteiten.
Waar we echter de mist in gaan, is dat we denken dat romantische liefde alles is, terwijl de liefde eigenlijk overal te vinden is.
Het probleem is niet dat we niet in staat zijn om liefde te vinden en te behouden, maar dat we het op de verkeerde plekken proberen te vinden en we het laten bepalen wie we zijn, in plaats van dat het een deel van ons is.
Als het op romantische liefde aankomt, is de vertederende waarheid dat deze soort liefde voorbijkomt wanneer we loslaten, tot rust komen en het gewoon op zijn beloop laten.
Wanneer we niet meer naar liefde zoeken, vinden we het. Wanneer we onszelf niet langer analyseren, alle kleine dingen veranderen en we ons geen zorgen meer maken over wanneer we ‘de ware’ vinden of dat we diegene kwijt zijn, ontdekken we dat liefde vanzelf komt — je kunt het niet dwingen.
Wanneer we niet langer het idee hebben dat de tijd opraakt, vinden we vreugde in elk moment.
En degene die voor ons geschapen is, vindt ons en vult die vreugde aan met zijn of haar eigen vreugde.
We zullen geen liefde vinden als we ons er steeds druk over blijven maken. Als we ons eigen hart in diskrediet brengen vanwege oude relaties.
Als we denken dat we op de een of andere manier minder waard zijn, alleen maar omdat we de ‘eeuwige liefde’ niet net zo snel hebben gevonden als de mensen om ons heen.
De liefde danst niet naar onze pijpen. We kunnen het niet forceren. We kunnen er geen verwachtingen van hebben.
We kunnen niet porren, pushen of ervoor zorgen dat het volgens wens verloopt. En waarom zouden we?
De liefde is mooi als het gebeurt. En het zal zeker gebeuren. We moeten gewoon vertrouwen hebben.
We moeten het lot, de timing, God, het universum en de aantrekkingskracht vertrouwen en dat het zijn vruchten zal afwerpen als we ervoor kiezen om erin te geloven.
Want je druk maken om de liefde? Je continu zorgen maken over wie het zal zijn?
Zeggen dat je het niet verdient, alleen omdat je nog steeds je wederhelft niet hebt gevonden? Hiermee saboteer je gewoon jezelf. En het zal je niet helpen om de relatie te vinden die je verdient.
Ooit zal de liefde je vinden. Maar je moet geduld hebben. Je moet sterk zijn.
Je moet je eerst focussen op alles wat je zelf bent, op alles wat het leven te bieden heeft naast een partner, zodat als jullie elkaar tegenkomen, jullie beiden de beste versie van jezelf kunnen zijn.
Je moet niet meer wanhopig op zoek gaan.
En het gewoon op zijn beloop laten.
