“Je moet eerst van jezelf houden voordat iemand anders van je kan houden.”
Elke keer dat ik deze zin uit iemands mond hoor komen of het op een of andere inspirerende Instagram post zie, schreeuw ik vanbinnen. Ik scheld meestal ook een paar keer flink.
Val serieus dood.
Het doet me terugdenken aan een van mijn vrienden die nu getrouwd is met dezelfde persoon met wie ze al een relatie heeft sinds haar 18e. Ze gaf me continu dit bericht.
Ze heeft nooit hoeven daten. Ze heeft nooit ervaren hoe het is om afgewezen te worden.
Haar hart is nooit gebroken door mannen die besluiten dat ze zich niet willen hechten, of mannen die zonder reden ineens geen interesse meer hebben. Ze is altijd zeker geweest in haar relatie met die ene man.
Maar ik ondervind dat deze mensen vaak juist degenen zijn die elke keer het onzinnige advies spuien dat ik meer van mezelf moet houden, wanneer ik betreur dat ik altijd single ben.
Ik weet dat ze het goed bedoelen. Daar ben ik me echt wel van bewust.
Maar mijn vraag is als volgt – weten ze überhaupt wat “van jezelf houden” betekent?
Waarom maken zoveel vrouwen andere vrouwen wijs dat ze eerst iets moeten doen voordat iemand hen de liefde en compassie waard vindt.
Waar en wanneer is dat begonnen? En waarom geven we niet hetzelfde advies aan mannen die de benen nemen zodra het over relaties gaat?
Ik denk dat veel van ons het interpreteren als de verplichting om onszelf eerst te repareren, wat een erg kwetsende boodschap kan zijn.
In het begin van mijn leven als single was ik het er mee eens dat er zeker dingen waren die ik moest repareren.
Ik moest leren dat ik sterk was en dat ik voor mezelf kon vechten. Ik moest leren dat het hoe dan ook goed zou komen.
Ik moest leren dat ik buiten een relatie ook een identiteit had, en dat het een verdomd goede identiteit was.
Maar een aantal jaar later, nadat ik al deze tijd had gewerkt aan mijn geest, lichaam, en ziel, ben ik nog steeds single. Dus hoe zit dat? Houd ik nog steeds “niet genoeg van mezelf”?
Ik heb verre reizen gemaakt, ik heb duizenden uren aan yoga besteed, ik heb ontslag genomen van een baan die me compleet leeg had gezogen, ik heb mijn vriendenkring gekrompen naar alleen degenen die echt van me houden, ik heb een appartement gekocht, ik ben in therapie geweest, ik heb een hond, ik heb levenscoaches ingehuurd – en ik ben nog steeds single.
En eenzaam. En buitengewoon gefrustreerd.
~
Kunnen we de boodschap alsjeblieft aanpassen. Kunnen we van het idee af dat er iets mis is met vrouwen die single zijn die moeite blijven hebben met het vinden met een levenspartner?
Kunnen we van het idee af dat we onszelf niet genoeg waarderen?
Misschien zijn het de mannen die we ontmoeten die niet goed genoeg zijn voor ons. Misschien hebben zij zelf wel problemen. Misschien was onze timing slecht. Misschien hebben we gewoon pech gehad.
Maar ik wil wel deze notie omschrijven, aangezien de boodschap zo belangrijk is.
Als ik er echt over nadenk, denk ik dat van onszelf houden zo hoort te zijn (en ik krijg nog steeds de kriebels door die zin, trouwens): goed eten, bewegen, negatieve gedachten wegdrijven, goede mensen in ons leven houden, de wegen laten scheiden van degenen die ons niet waarderen, en duidelijk zijn tegen potentiele partners over waar we naar op zoek zijn en hoe we behandeld willen worden.
Maar het is lastig om dat in een Instagram post te proppen, ik weet het. Dus beperken we het tot die nietszeggende paar woorden, en degene die de post te zien krijgt moet dan ineens verlicht zijn (of in mijn geval ontzettend gefrustreerd raken en een scheldpartij te houden).
Dus aan de vrouwen die nog steeds op zoek zijn naar liefde, zoals ik, jullie moeten dit horen: we zijn genoeg zoals we zijn. We hoeven niet gerepareerd te worden. We hebben geen genezers en sjamanen nodig.
We hoeven Mount Everest niet te beklimmen of stille yoga resorts te bezoeken om onszelf te vinden. Er zijn zoveel vrouwen die dat allemaal niet hebben gedaan en toch een geweldige relatie hebben.
We hebben gewoon de juiste man, op het juiste moment niet gevonden – nog niet.
Maar hoe meer we voor onszelf zorgen en voor onszelf opkomen, hoe beter we zullen zijn als hij voorbijkomt.
