Het is geen geheim dat een onderbuikgevoel (of onze intuïtie) zeer krachtig kan zijn. Het kan ons leven zeker van mogelijk gevaarlijke situaties redden, zonder er een logische verklaring voor te hebben.
“Ik had dit vreemde gevoel…”, “Ik wist gewoon dat ik…” of “Op de een of andere manier voelde ik…” zijn meestal de manieren waarop vrouwen die een onderbuikgevoel hadden die hun leven heeft gered, hun zinnen beginnen waarin ze de gebeurtenis vertellen die hen is overkomen.
In dit artikel hebben drie dappere vrouwen hun verhalen gedeeld over de momenten waarop een onderbuikgevoel die ze hadden gelijk had over een man. Nee, dit zijn geen filmscènes – dit zijn echte levensverhalen. Dus, zet je schrap, pak je popcorn, en bereid je voor om geschokt te zijn.
3 momenten waarin een onderbuikgevoel gelijk had over een man
Lucy, 31: Tinder date uit de hel
Toen ik twee jaar geleden mijn relatie beëindigde, was ik er kapot van. Ik was zelfs zo verwoest dat ik ermee instemde om een Tinder-account te openen met de bedoeling om “wat plezier te hebben” en “een nieuw iemand te ontmoeten”.
Twee van mijn beste vriendinnen hadden alles opgezet. Zij waren degenen die kozen welke foto’s er op mijn profiel zouden staan, wat mijn bio zou zeggen en zelfs voor welke mannen ik naar rechts zou swipen.
Ik genoot niet echt van die hele ervaring, maar ik dacht, “Hé, ik ben single. Wat is het ergste dat er zou kunnen gebeuren? Bovendien is dit misschien mijn kans om iemand anders te ontmoeten.”
Mijn vriendinnen hebben me uiteindelijk aan een man gekoppeld die helemaal niet mijn type was. Hij was alles wat ik nooit in een man wilde hebben. Maar deden dat onder het voorwendsel dat mijn type niet had gewerkt, dus dat ik ze nu moest vertrouwen.
Ik heb in de loop van drie weken verschillende berichten met die man uitgewisseld. Waarna ik ermee instemde om met hem op date te gaan.
Op het moment dat ik hem aan tafel in een restaurant zag zitten, wist ik dat ik hem niet mocht. Hij had een vreemde aura om zich heen, en hoewel ik in een ruimte vol mensen was, voelde ik me niet veilig.
We hebben gegeten, maar ik was de hele avond misselijk. Toen we het dessert hadden opgegeten, verontschuldigde ik me en zei dat ik me niet zo goed voelde en dat ik graag naar huis wilde.
Had ik gelijk?
Terug in mijn kamer bedankte ik hem voor het diner. Ik zei dat ik niet dacht dat we elkaar nog zouden moeten zien. Hij was volhardend en probeerde me van gedachten te laten veranderen, maar ik was standvastig.
Hij probeerde meerdere keren contact met me op te nemen, maar ik ben nooit terug gekrabbeld. Maar ik voelde me slecht. Ik dacht dat ik te streng en onbeleefd was, maar ik kon het niet helpen. Er was iets aan zijn manier van doen waardoor ik me erg ongemakkelijk voelde.
Een maand of twee later sprak ik met mijn collega’s tijdens onze pauze. Ik noemde gekscherend mijn mislukte Tinder-date. En dat de man met wie ik op een date was gegaan me de kriebels gaf.
Een van hen vroeg of ik zijn naam kon herhalen, waarna ze me vroeg om te beschrijven hoe hij eruit zag. Het bleek dat deze man beroemd was op Facebook. Zijn foto werd op grote schaal gedeeld omdat hij naar verluidt talloze vrouwen lastigviel en stalkte waarmee hij op een date was geweest.
Marry, 25: Nachtmerrie in de supermarkt
Op een dag liep ik naar huis van mijn universiteit met mijn koptelefoon op. Ik genoot van mijn muziek en fantaseerde over het avondeten dat ik ging maken. Maar ik had een raar gevoel dat iemand naar me keek.
Ik draaide me om en merkte dat er een man een paar meter achter me liep met een zwarte hoodie over zijn hoofd. En ik zei tegen mezelf, “Je bent zo’n dramakoningin. Hij volgt je niet – hij volgt gewoon zijn weg.”
Maar ik had een verontrustend onderbuikgevoel. Dus besloot ik de straat over te steken om te zien of hij hetzelfde zou doen.
En dat deed hij! Ik begon wat sneller te lopen en merkte dat hij hetzelfde deed. Toen zag ik hem ineens joggen, waarna ik nog meer in paniek raakte. Ik begon zo snel als ik kon te rennen, in de hoop de lokale supermarkt op tijd te bereiken.
Toen ik hem zag, ging ik meteen naar binnen. En natuurlijk kwam de man direct achter me aan. Eerst wachtte hij buiten op me om iets te kopen en weg te gaan. Ik bleef echter doelloos door de gangpaden dwalen.
Toen kwam hij binnen en zei hij hardop, “Daar ben je. Waarom duurt het zo lang? Laten we gaan!”
Ik denk dat hij dacht dat ik me zou schamen en bang zou zijn om iets te zeggen en met hem mee zou gaan. Maar ik zei, “Sorry, ik ken je niet. Je hebt me voor iemand anders aangezien.” Waarna hij geïrriteerd vertrok.
De oplossing?
De winkelier vroeg me of alles in orde was en of ik hulp nodig had. Hij zei dat ik er doodsbang uitzag en alsof ik geen idee had wie die persoon was.
Ik vertelde hem dat ik niet wist wie hij was, maar dat ik dacht dat hij me volgde. De vriendelijke man belde de politie, die me naar huis heeft gebracht nadat ze me hadden gevraagd om een melding over de man te maken.
Toen ik thuiskwam, deed ik mijn deuren op slot en trok al mijn gordijnen dicht. En nee, ik heb voor mezelf niet dat avondeten gemaakt. Laten we zeggen dat ik geen honger meer had.
Stephanie, 24: Leuke jongen uit mijn klas was toch niet zo leuk
Toen ik nog studeerde, zat er een hele leuke jongen in een aantal van de lessen die ik volgde. Mijn vriendinnen en ik waren allemaal verliefd op hem. Hij was lang, gespierd, met donker haar en groene ogen, en hij was leuk, maar mysterieus.
Op een keer werden hij en ik door onze professor geselecteerd om samen aan een bepaald project te werken. Ik was zo opgewonden dat ik de kans kreeg om hem beter te leren kennen. Ik genoot van het feit dat mijn vriendinnen zo ongelooflijk jaloers waren.
Na de les kwamen we overeen om elkaar in de cafetaria van de universiteit te ontmoeten om ons project te bespreken en te zien wie wat zou gaan doen. Ik rende naar mijn studentenkamer om een douche te nemen, mijn make-up te doen, me in leuke kleren te kleden en wat parfum op te doen waarvan ik zeker wist dat mannen er gek op waren.
Ik was zo opgewonden dat ik vroeg naar de cafetaria ging. En ik wilde dat hij me een boek zou zien lezen. En me ‘mysterieus’ zou vinden omdat ik dacht dat hij dat aantrekkelijk zou vinden.
Slechte vibes
Toen hij kwam, was hij erg charmant, ik kon mezelf nauwelijks overeind houden. Maar na een paar minuten met hem te hebben gepraat, begon ik me heel raar te voelen.
Ik heb nooit in vibes, aura’s en energieën geloofd, maar als ze echt zijn – dan had deze man de vreemdste en griezeligste van allemaal. Vanaf dat moment wist ik dat ik afstand moest houden.
Hij nodigde me voor de volgende dag uit op zijn kamer om aan ons project te werken en een paar drankjes te drinken. Wat ik vriendelijk weigerde door te zeggen, “Oh, ik ben een eenling. Ik doe de dingen liever alleen. Laten we gewoon alles verdelen en we zullen bepaalde dingen via berichten bespreken.
Ik kon zien dat hij niet blij was met mijn antwoord. Hij probeerde me van gedachten te laten veranderen, maar een onderbuikgevoel zei me dat ik koppig moest zijn in mijn beslissing.
We hebben alles zelf en via de telefoon gedaan, onze cijfers gekregen en nooit meer met elkaar gesproken.
Tegen het einde van ons semester brak echter het gerucht uit dat deze man meisjes naar zijn kamer had gelokt en iets in hun drankjes had gedaan. Waarna ze buiten westen waren geraakt en de volgende dag ongekleed in zijn bed wakker werden.
Hij zou die meisjes vertellen dat alles met wederzijdse toestemming was, maar dat ze misschien niet goed tegen alcohol konden. Maar één meisje was overdreven achterdochtig en ontmaskerde hem uiteindelijk.
Laten we zeggen dat ik ben begonnen met het onderzoeken van het onderwerp van vibes en energieën die mensen afgeven en het belang van ons onderbuikgevoel. Want de mijne heeft me zeker gered!
