Ik zal je nooit vergeten, maar ik laat je los.
Langzaam maar zeker zal ik mijn grip op het idee van ons samen losser laten worden. Ik zal alle hoop op een toekomst laten varen, die kleine deeltjes hoop dat jij en ik ooit iets echts zouden krijgen.
Ik zal die beloftes voor een morgen zien wegfladderen in het briesje van gisteren, stukje bij beetje, minuut bij minuut, traan bij traan.
En ik zal me losbreken.
Ik zal de ketens losmaken die me hebben weerhouden van van mezelf te houden omdat je niet van mij kon houden op de manier waar ik naar verlangde.
Ik zal het slot openmaken dat me vastgeketend hield in de mooie chaos die jij bracht.
Ik zal de sleutel weggooien. Ik zal m’n handen schoonvegen, vrij van de stof van belofte, en weglopen.
Toegetakeld en versleten, ja, niet onbeschadigd, gelittekend en verslagen, maar ik sta nog steeds.
Ik laat je eindelijk gaan.
En dit alles betekent niet dat ik je me niet zal herinneren. Nee. Ik weet dat dat zal gebeuren. Je was, en bent nog steeds, veel te belangrijk in mijn ogen.
Je hebt me genezen, van me gehouden en me volledig en ontzettend gebroken. Dat is niet een vlek die er zo makkelijk uit komt in de was, niet een schram die na een paar dagen is genezen.
Het is het soort eenzame liefde dat een brandende deuk in je hart achterlaat.
Related: Ik Laat Je Eindelijk Los
Ik erken en accepteer dat je af en toe langskomt in mijn gedachten. En tijdens deze bezoeken doet het misschien pijn.
Het zou me misschien aan het lachen maken. En eerlijk gezegd zou ik er ook niks bij kunnen voelen. Maar mijn punt is als volgt:
Ik zal je herinneren, en even goed verder gaan.
Ik zal waarderen wat we waren, wat we niet waren, en wat je me hebt geleerd. Ik zal je missen. Ik zal je niet missen. Ik zal opgelucht zijn dat het voorbij is.
Ik zal wensen dat het weer verder ging. Het is een reis, loslaten.
Maar dit is echt de enige manier om vrij te zijn. En als het vertrouwen van de vrije val mijn enige kans is, dan ben ik bereid om die sprong te wagen.
Ik ben het zat om steeds op het randje te dansen van wat gemakkelijk is en ik ben eindelijk zover om helemaal in de zee van onzekerheid te duiken, ook al betekent dat dat je niet met me mee gaat.
Maar bovenal, dit is een officiële verklaring aan mezelf dat ik nooit meer in de ban zal zijn van een ander.
Vanaf nu ben ik mijn eigen persoon. In een vrije val, onzeker, doodsbang, gekwetst, aan het genezen, maar dit behoort allemaal aan mij alleen toe.
En ik zou het niet anders willen.
