Luister alsjeblieft naar me.
Ik weet dat het erg frustrerend is.
Je bent gefrustreerd met jezelf, met de wereld, met de mensen om je heen en je hebt werkelijk geen idee waarom, maar je weet wel dat dit niet is zoals jij bent.
Elke dag tijdens het opstaan voel je je ontevreden met jezelf en kun je niet achterhalen wat je mist.
Iedereen zegt dat studeren mensen verandert in wie ze daadwerkelijk zijn, maar jij denkt hier anders over.
Je bent gewoon niet jezelf. Je bent niet meer dat gelukkige, grappige, en levendige meisje, maar eerder een zwijgzame huismus die ooit in de schoenen stond van het levendige meisje.
Het probleem is dat het eenvoudig is om te snappen dat je je niet goed voelt en dat je niet meer bent wie je ooit was.
Zodra je ziet wie je nu bent is het moeilijk om diegene niet meer te zien. Je leeft met je nieuwe ik en je haat alles aan haar.
Je haat haar haar, de manier waarop ze lacht, hoe ze zich voelt, waar ze om geeft… je haat haar gewoonweg om dat ze niet meer het meisje is dat ze ooit was.
En WOW, de nieuwe jij heeft echt emoties. Gepassioneerde emoties.
Ze is bozer dan ooit tevoren, en als ze eenmaal boos is, is het moeilijk voor haar om gewoon te kappen, adem te halen, en het los te laten, zoals ze dat vroeger deed.
De nieuwe jij wil alleen maar vechten, maar ze wil ook huilen en zichzelf afzonderen.
Het is onbekend voor je oude jij, maar gewoon te bekend voor je nieuwe ik.
Ontelbare uren worden in je kamer doorgebracht om gewoon alleen en overstuur te zijn en niet zeker te zijn over de oorzaak.
Wat er ook voor goeds in je leven gebeurt, je nieuwe is nog steeds niet tevreden.
Begrijp me niet verkeerd, je nieuwe ik kan gelukkig worden, maar dat gevoel zal maar even duren voordat de afzondering weer intreedt.
Dus klinkt je nieuwe ik als een trut. Ze klinkt alsof ze jou en ieder ander alleen maar neerhaalt en je kunt het niet helpen om ook zo over haar te denken!
Ze zoekt ruzie, haat haarzelf en raakt makkelijk geïrriteerd door anderen, dus waarom probeer je haar niet te lozen?
Weer de oude worden is lastig, zeker wanneer je nieuwe ik vastgeroest zit aan een mentaliteit die geen spelletjes speelt.
Je nieuwe ik wil je alleen maar zien vallen, maar is je oude ik echt verdwenen?
Het antwoord is nee.
Ze leeft in je wanneer je nieuwe ik het roer overneemt.
Ze hunkert op een wanhopige manier naar liefde.
Ze hunkert naar haar vrienden en familie en wederhelften.
Ze haat het om alleen te zijn en ze wil de wereld ontdekken.
Maar iets weerhoudt haar ervan om opnieuw tot leven te komen en haar nieuwe ik van de troon te stoten… en dat ben jijzelf.
Je kan jezelf prima uit de penarie redden. Want het probleem is dat je zo verliest in het toelaten dat je nieuwe ik “jou” de baas is.
En diegene is verdrietig en ongelukkig en onbereid om het gemak van je eigen huis te verlaten, maar je oude ik is bereid om met een klein duwtje het toneel weer te betreden.
Dankzij de liefde van je vrienden kun je je ware ik weer vinden.
Door te bidden kun je je ware ik weer vinden.
Door jezelf een duwtje te geven om je dromen na te jagen en die waar te maken kun je je ware ik weer vinden.
Door je verleden en de mensen die je hebben verlaten los te laten kun je je ware ik weer vinden.
Met een beetje doorzettingsvermogen en je te richten op wie je eens weer zal willen zijn, kun je je weer als vanouds voelen. Ga zo door, en geef niet op.
