Ik weet niet of je nog weet wie ik ben. Ik ben dat meisje wiens universum om jou draaide, ook al was ze voor jou gewoon een ander nummer.
Terwijl ik me probeerde te herinneren wie ik voor jou was, heb ik een hele wereld tevoorschijn getoverd die uit vragen bestaat.
Was ik een trofee? Was ik gewoon heel goed voor je ego? Of vond je het gewoon leuk om te weten dat er een dwaas beschikbaar was die elke minuut van de dag op je zat te wachten?
Er bleven maar vragen in en uit mijn hoofd rollen. Maar een simpele vraag bleef bestaan: “Waarom?”
Ik had vroeger altijd een muur om mezelf heen, er ging niets in of uit.
Toen jij kwam, slaagde je erin om door de scheuren die er waren heen te schijnen.
Je had me ervan overtuigd dat niets dat zich achter die muren zou kunnen verbergen, je zou kunnen afschrikken.
Je had me ervan overtuigd dat je mijn redder kon zijn en de muren stortten ineen.
In werkelijkheid was ik degene die de schuld kreeg.
Mensen noemden me gek, ze vertelden me dat je nooit van me zou kunnen houden. Ze vroegen zich af waarom ik niet kon zien wat je werkelijk deed.
Maar ik weigerde misschien om het te zien.
Ik was gewoon te bang dat als ik je de rug toekeerde, ik voor altijd alleen zou zijn, omdat niemand anders me zou kunnen accepteren zoals ik ben.
En ik was de schuldige dat ik mezelf had toegestaan om te hopen dat je me zou redden, in plaats van mezelf te redden.
Ik liet je in die donkerste hoeken van mijn geest binnen, liet je mijn diepste pijn zien, ik liet alle pijn eruit komen.
Jouw aanwezigheid in mijn leven begon een verslaving te worden.
Het geluid van je stem, je gedachten, je handen om me heen.
Die geur van je huid en je haar was bedwelmend. Ik zag ergens staan dat echte liefde als lucht of water of bloed is, het helpt je om te overleven.
Ik kon je aanwezigheid voelen waardoor ik van je ging houden en ik wilde mezelf niet toestaan om je nodig te hebben om te overleven.
Dus ik had tegen je gezegd dat het beter zou zijn als we vanaf nu afstand zouden houden. Je wilde er niet eens over horen.
Omdat je zo gepassioneerd was om dicht bij me te blijven, heb je me beïnvloedt en ik geloofde je. Je werd de top op mijn prioriteitenlijst.
Zelfs als je er niet was, praatten we vanaf het eerste ochtendlicht en we deelden elk klein detail van ons leven met elkaar.
Je kwam zo stil op je tenen mijn leven binnen gelopen, dat ik me niet eens realiseerde dat je mijn wereld bent geworden.
Waarom moest je me zo hard voor je laten vallen als je wist dat je er niet zou zijn om die val te stoppen?
Oh, ik heb zo mijn best gedaan om het te vermijden, maar het universum had iets anders in petto.
Je was er, zonder ruimte voor twijfel, altijd daar om de juiste dingen te zeggen.
Je hield vol totdat ik op een dag wakker werd en voelde dat mijn hele wereld naar jou toe aangetrokken werd en het vertelde me dat jij degene was met wie ik wilde zijn.
Op het moment dat het gebeurde, begon de tijdbom die deze relatie was, met aftellen.
Je veranderde. Geen lange berichten en langere gesprekken meer. Alles waarvan je me had verteld wat je leuk aan me vond, leek je te irriteren.
Je had geen tijd meer voor me en ik bleef verward achter. Ik voelde me schuldig en gaf mezelf de schuld.
Ik was niet goed genoeg. Ik had iets verkeerd gedaan. En ik veranderde.
Ik bleef vroom naast mijn telefoon zitten wachten. Je had betere dingen te doen dan naar me te luisteren terwijl je voor je neus uit elkaar viel.
Je begon mijn constante beschikbaarheid als zielig te beschouwen. En dat was het.
Terwijl je steeds andere mensen koos, andere vrouwen boven mij verkoos, voelde ik je als zand door mijn vingers glippen.
Elke korrel van je wezen die ik liet vallen, was een ander stukje van mezelf dat ik verloor.
Toch joeg ik alle mensen weg die iets slechts over je durfden te zeggen. Ik moest je verdedigen.
Als ik dat niet deed, dan zou ik hebben bewezen dat zij gelijk hadden en dat ik ongelijk had.
Ik zou toe moeten geven hoe stom en blind ik die hele tijd was geweest. Dus ik ben ook mensen die om me gaven kwijtgeraakt. En toen was het voorbij.
Hier ben ik dan, vechtend tegen de uitputting die het in mijn geest, mijn hart en zelfs mijn lichaam heeft gebracht.
Al die tijd waarin ik excuses bedacht om van je te blijven houden, hebben me alle kracht die ik had ontnomen.
Ik was altijd koppig en trots, maar op een manier waardoor ik mezelf voor niemand minachtte.
Ik heb me eindelijk gerealiseerd dat van jou houden alles te maken had met het niet respecteren van mezelf.
Het is de enige manier waarop een gezonde vrouw ooit van je zou kunnen houden, door eerst op zichzelf te gaan staan.
En ik heb compleet over mezelf heen gelopen.
Toen je wegging, liet je me weten dat je dacht dat het allemaal een vergissing was.
Ik hoop dat je in je leven zult voelen hoe het is als een persoon, die voor jou het beste was wat je ooit is overkomen, je vertelt dat jij het ergste was dat hen is overkomen.
Ik hoop dat je voor jezelf een ‘jij’ zult vinden, een persoon die jou net zo erg zal pakken.
Alleen als je het op je huid voelt, zal je de diepte van de pijn in die woorden begrijpen die uit me komen terwijl ik je probeerde te vertellen hoe erg je me hebt gebroken, maar het mocht niet baten.
Ik heb mezelf heel lang in slaap gehuild. Schreeuwend en zelfs schoppend, van alle wanhoop en woede die in me opkwam.
Het enige wat ik wilde, was dat je terugkwam en het allemaal op zou lossen. Herstel de pijn die je in me begraven hebt. Keer het verraad terug.
Het bedrog, de leugens, de valse beloften. Ik had het gevoel dat er elke avond in mijn bed een moord plaatsvond.
En ik was degene die werd vermoord.
Het ergste was dat ik nog steeds van je hield.
Na alles wat je had gedaan, zou mijn stomme hart je nog een kans hebben gegeven als je terug was gekomen en proberen het allemaal op te lossen.
Ik kon het niet overtuigen dat de man van wie ik hield niet bestond.
Ik wist niet hoe ik mezelf uit moest leggen dat je alleen maar leek op de man van wie ik hield.
Dat het personage waar ik verliefd op werd alleen dat was, een personage dat je had bedacht en tot leven had gebracht.
Ik hield nog steeds van je, maar ik vond het in mezelf om je weg te strepen.
Om elke herinnering die ik aan jou had en elke verbinding die we deelden te verbranden.
Ik ga verder, maar ik kan je één ding beloven.
Geen van degenen die na mij komen, zal met een hart dat zo puur is als het mijne van je houden. Iets in de manier waarop ze je kust, zal je bekend voorkomen.
Als je hulp nodig hebt, iemand die zonder oordeel wil luisteren en je zal begrijpen, dan zul je merken dat je me mist.
Al die jaren die ik je heb gegeven, zullen in de vorm van onze favoriete liedjes terugkomen om je te achtervolgen.
Je zult films tegen blijven komen die we samen hebben bekeken, plaatsen die we hebben bezocht en mijn lach zal daar nog steeds hangen.
Het maakt alleen niet meer uit. Ik heb je lang geleden gewist.
Ik heb barrières opgeworpen om te voorkomen dat je ooit weer grip op me zult hebben. En ik heb je nummer en al je sociale media geblokkeerd.
Ik heb ervoor gezorgd dat er niemand is die je iets over mij kan vertellen, als je het ooit had willen vragen.
Ik weet nu wat ik waard ben.
En ik heb besloten om mezelf nooit meer in een man te verliezen, welke man dan ook. Maar ik zal geen genoegen nemen.
Ik verdien dat iemand net zo diep van mij houdt als dat ik van jou heb gehouden.
Ik realiseer me nu dat toen je wegging, ik het niet was die iets verloor, maar jij.
Dus ik wil je bedanken, omdat je me uiteindelijk hebt gered, van jouzelf.
