Is het je ooit opgevallen dat de meesten van ons de gewoonte hebben om aan degene vast te houden waarvan we weten dat we die los moeten laten?
Aan de persoon van wie je diep van binnen weet dat hij niet geschikt voor je is?
Dat we het meest lijden als we degene verliezen die in de eerste plaats nooit echt de onze was?
En jij bent geen uitzondering. Ook al heeft deze persoon waar we het over hebben al een tijdje geleden je leven fysiek verlaten, ze zijn in je geest nog steeds behoorlijk aanwezig.
Deze man die je zo diep mist, is nog steeds de enige aan wie je kunt denken, ook al denk je dat je je best doet om dat niet te doen.
Je hebt er alles aan gedaan om hem helemaal te vergeten. Je hebt alle banden met hem verbroken, je hebt alles weggedaan wat je aan hem zou kunnen herinneren en je hebt met alle mensen gebroken die jullie twee met elkaar verbinden.
Je hebt de ‘geen contact’-regel gevolgd, je hebt zijn nummer geblokkeerd en je hebt hem niet meer op al zijn social media-accounts gevolgd.
Iedereen om je heen gaat ervan uit dat deze man niets anders dan een deel van je verre verleden is.
Zelfs degenen die het dichtst bij je staan, zijn ervan overtuigd dat je over hem heen bent en dat je helemaal met je leven verder bent gegaan, alsof hij er nooit een deel van uit heeft gemaakt.
Niets is echter minder waar. De waarheid is dat je tot op zekere hoogte zonder hem hebt leren leven, maar dat je nog steeds door de gedachte aan deze man in beslag wordt genomen.
Dat hij nog steeds het eerste is dat door je heen gaat zodra je wakker wordt en dat zijn beeld het laatste is dat je ziet als je op het punt staat om je ogen te sluiten en in slaap te vallen.
De waarheid is dat je elke keer dat je iemand ziet die op hem lijkt of je een stem hoort die op de zijne lijkt nog steeds vlinders voelt.
En bovenal – de waarheid is dat je nog steeds hoopt dat hij op een dag bij je terugkomt en toegeeft dat hij een fout heeft gemaakt toen hij weg is gegaan.
Dat je nog steeds op zijn telefoontje wacht en dat je hoopt dat hij het is elke keer dat je het geluid van het ontvangen van een app hoort.
Maar dat is iets wat je aan niemand toe wilt geven, ook niet aan jezelf. Want ondanks alle gevoelens die je nog steeds voor deze man hebt, weet je diep van binnen dat jullie niet voor elkaar bestemd zijn.
Je bent zonder hem niet gelukkig, maar je bent je er ook van bewust dat je met hem ook niet in de buurt van gelukkig zou zijn.
Dus eigenlijk houd je je niet aan deze man vast – je houdt aan de herinnering aan hem vast en aan het potentieel van jullie relatie.
Je houdt vast aan de mooie momenten die jullie hebben gedeeld en aan de dingen die jullie beiden hadden kunnen zijn, als hij ervoor had gekozen om anders te zijn.
Ik haat het om degene te zijn die het tegen je zegt, maar je doet dit allemaal, omdat je onbewust wilt dat dingen zo zijn.
Je wilt je aan hem vasthouden, ook al weet je dat je vroeg of laat los moet laten.
En weet je waarom? Omdat je herinnering het enige is dat deze relatie levend houdt.
Want als je hem laat gaan, als je echt stopt met aan hem te denken en als je je best doet om deze man zowel uit je hoofd als uit je hart te wissen, dit betekent dat je accepteert dat het voorbij is.
Het betekent dat je accepteert dat deze man slechts een deel van je verleden is. En het betekent vooral – dat je accepteert dat hij niet terugkomt.
Ook al denk je dat je er klaar voor bent, het is duidelijk dat je dat niet bent.
Het is duidelijk dat je niet verder wilt met je leven en dat je je meer op je gemak voelt bij je pijnlijke gedachten, want na verloop van tijd zijn ze je vertrouwd geraakt.
Na verloop van tijd heb je de pijn je laten definiëren en is het een deel van jou geworden.
En ook al doet het verschrikkelijk pijn, het is je comfortzone geworden die je niet durft te verlaten.
Maar laat me je één ding vertellen: je kunt niet de rest van je leven op deze manier leven.
Vroeg of laat zul je moeten begrijpen dat aan iets vasthouden waarvan je weet dat het niet voor je bestemd was, zinloos is.
En wanneer dit gebeurt, dan zal je terugkijken en zien dat je kostbare jaren van je leven hebt verspild aan een man die dat niet is en nooit de jouwe zal zijn.
Dat je jezelf met herinneringen hebt opgesloten en dat jij degene bent die zichzelf op één plek heeft vastgehouden.
Kijk dus alsjeblieft de waarheid in de ogen en accepteer het einde.
Stop met het zoeken naar een afsluiting, naar een verklaring, stop met al te lang na te denken over alle mogelijke scenario’s en redenen waarom je relatie is geëindigd zoals het is geëindigd.
Accepteer gewoon dat jullie twee niet voorbestemd waren en laat los.
Want alleen als je dat doet, maak je het pad vrij voor de man die echt voorbestemd is om de jouwe te zijn.
Alleen als je deze man echt uit je hart en gedachten laat gaan, kun je echt verder gaan. Pas als je dat doet, dan zul je je bevrijdt voelen.
