Toen we elkaar net hadden ontmoet, had ik nooit gedacht dat het zou eindigen. Maar hier ben ik dan, aan het hopen dat mijn gebroken hart zal genezen. Ik probeer verder te gaan, maar tot nu toe heb ik geen geluk gehad.
Het helpt niet als anderen zeggen dat ik je moet vergeten. Hoe kan ik iemand vergeten die zoveel voor me heeft betekend? Ik mis geen stukje van mezelf, nee.
Ik mis veel meer dan dat. Als ik het mag zeggen, ben ik mijn andere helft kwijt. De persoon van wie ik het meest hield, is weg. Ik had nooit gedacht dat een breuk me zo zou kunnen beïnvloeden.
Je weet wel, een koudhartige Schorpioen en zo. Alsof Schorpioenen een superkracht hebben waardoor ze in een oogwenk kunnen genezen.
Maar het bleek een van de moeilijkste dingen te zijn die ik tot nu toe door heb moeten maken. Soms zou ik willen dat je gewoon uit mijn hoofd ging zodat ik verder kan met mijn leven.
Ik denk vaak dat het makkelijker was geweest als ik je nooit had ontmoet. Het steekt als er een herinnering door mijn hoofd flitst. Het doet nog meer pijn dat ik nog steeds een aantal van jouw gewoontes in mezelf zie. En het doet me pijn dat ik elke ochtend zonder jou wakker word.
Sommige dingen zijn makkelijker gezegd dan gedaan. Als ik over je heen kon komen en verder kon gaan met mijn leven, dan zou ik dat doen. Geloof me, dat zou ik zeker doen. Maar ik kan het niet. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar het is moeilijk te genezen als ik de hele tijd je stem in mijn hoofd hoor.
Het weergalmt door mijn hoofd tot aan mijn hart en elke keer als het dat doet, laat het meer schade achter. Ik had nooit gedacht dat een hart in tweeën kon breken en de mijne breekt nu in stukjes. Ik blijf mezelf vertellen dat dit allemaal een nachtmerrie was en ik snel wakker zal worden. Maar wie hou ik nou voor de gek?
Ze zeggen dat aan dingen vasthouden soms meer pijn kan doen dan loslaten. Ze hebben gelogen. Ik liet je door mijn vingers glippen en hier ben ik dan, met dezelfde pijn als toen ik je vasthield.
Het verschil is dat ik je dichtbij me wilde houden, maar ik wilde je nooit laten gaan. Toch moet de show doorgaan, wist je dat? Het maakt niet uit hoe moeilijk het is, ik moet hier doorheen komen en ik moet manieren vinden om te genezen.
Ik zal jou en de dingen die we samen hebben gedaan nooit vergeten. Ik zal je glimlach nooit vergeten, de manier waarop je ogen schitterden, en alle plaatsen die we samen hebben bezocht. Je zult voor altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.
Of moet ik proberen om elke gedachte aan jou uit mijn gedachten te houden? Ik dacht dat de afstand me zou helpen een deel van de pijn die ik voel te verlichten, maar ik denk dat ik het mis had.
De afstand kan je voor mijn ogen verbergen, maar niet voor mijn hart. Soms word ik boos op mezelf, omdat ik niet verder kan. Ik word boos, omdat ik me zwak en hulpeloos voel.
Je zou ook kunnen zeggen dat ik woedend ben op het universum, omdat het zo is gegaan. Soms vraag ik me af waarom dingen moesten eindigen. Waarom konden we niet voor de rest van ons leven samen blijven?
Maar het lijkt zinloos om erover na te denken terwijl ik probeer te genezen. Ik voeg alleen brandstof toe aan het vuur als ik aan de dingen denk die we hadden kunnen doen. Met mezelf vrede sluiten is het moeilijkste wat ik heb moeten doen.
Ik heb afscheid van je genomen, maar ik dacht nooit dat het echt was. Nu achtervolgen de herinneringen uit het verleden me als ik ‘s nachts helemaal alleen ben.
Ik hoor je stem en het voelt zo rustgevend. Het maakt niet uit hoeveel ik van de heesheid hou die erin zit, het houdt me tegen om verder te gaan. Van een gebroken hart herstellen is een lang proces.
Ik wil je weer horen praten en je lippen weer zien bewegen. Maar ik weet niet zeker of ik het aankan. De weg naar herstel zou vanaf dat moment misschien voor altijd verloren kunnen zijn.
Ik verlang ook naar je aanraking, maar ik denk niet dat het een goed idee zou zijn. Mijn wereld zou gewoon weer afbrokkelen, als een kaartenhuis instorten. Je warme aanraking zou als een klap zijn en ik zou gewoon weer instorten.
Soms wenst het hart iets dat het niet aankan. Het zou me rechtstreeks naar jou leiden als ik het de volledige controle gaf. Maar mijn hersenen weten dat dat niet is wat ik nodig heb.
Je was misschien een groot deel van mijn leven, maar het is nu verleden tijd. Het is het beste als ik niet aan je denk. Het is geen gemakkelijke taak, maar het is een must als ik goed wil genezen.
Als ik dan het gevoel heb dat ik losgebroken ben van de ketenen van het verleden, kom je weer terug. Ik hoor je stem, ik voel je aanraking, ik zie je glimlach.
Ik weet dat je er niet bent, maar ik voel je aanwezigheid. En ik weet dat ik je niet zo makkelijk uit mijn hoofd zal kunnen krijgen. Het is niet alsof je er een pleister af rukt. Ik kan niet gewoon tot drie tellen, je uit mijn hart rukken en verder gaan alsof er niets is gebeurd.
Zelfs de kleinste sneden kunnen een afdruk achterlaten. Toen je uit mijn leven verdween, liet je iets in je kielzog achter. Je dacht waarschijnlijk dat ik zou zeggen dat je littekens achterliet, maar nee, dat zou ik nooit kunnen zeggen.
In plaats daarvan liet je voetafdrukken achter en ze zijn zo diep in me gesneden. Ik weet niet zeker of iemand anders ooit nog in staat zal zijn om die te belopen.
Bij elke stap heb je een deel van mij meegenomen. Maar ik ben niet boos, nee. Ik zou nooit boos op je kunnen zijn. Nee, ik ben dankbaar voor alle gelukkige momenten die ik met je heb kunnen delen.
Ik ben blij dat ik iemand als jij heb gekend. En weet je wat? Het kan me niet schelen of ik nog steeds alleen je stem in mijn hoofd hoor. Het kost me misschien wat meer tijd om te genezen, maar uiteindelijk kom ik er wel.
