Mijn lieve ex-man… Of nee. Ik zou niet zo moeten beginnen, of wel? Hoe moet ik het nu over jou hebben? De scheiding is nog niet officieel, we moeten de papieren nog tekenen. En ik kan je niet meer de mijne noemen.
Wat is er met ons gebeurd? We waren het gelukkigste stel dat iemand ooit heeft ontmoet en toen, uit het niets, ging het allemaal met de snelheid van het licht bergafwaarts. Ik was oprecht gelukkig aan je zijde en het leek alsof jij dat ook was. Was scheiden de makkelijke uitweg? Ik weet het eerlijk gezegd niet…
Als ik aan alle tijd denk die we samen hebben doorgebracht, dan verscheurt het me van binnen. Hoe kan ik aan een leven zonder jou wennen? Wat zal ik tegen de kinderen zeggen als ze me naar je vragen? “Papa is op reis gegaan” zal niet werken. Daar zijn ze te slim voor.
Ik weet dat ik bij het raam in onze woonkamer zal staan zoals ik dat vroeger deed. Ik zal wachten tot je onze auto op de oprit parkeert. Het diner zal op tafel staan af te koelen. Deze keer zal je niet op komen dagen. En dan barst ik weer in tranen uit.
Als ik hun levendige stemmen hoor terwijl ze naar beneden komen om met hun moeder te eten, droog ik snel mijn gezicht af. Ik wil niet dat ze me zien huilen. Hun hartjes hoeven nog niet gebroken te worden. Dat laat ik niet gebeuren.
Begrijp me niet verkeerd, ik kan alles zelf aan. Het is alleen… Soms denk ik dat ik meer had kunnen doen om ons huwelijk te redden, om ons bij elkaar te houden. Had ik harder voor ons gezin moeten vechten? Wat als het volledig mijn verantwoordelijkheid was?
Ik weet dat er momenten zijn dat ik veel te veel nadenk en ik weet hoe erg het je irriteerde. God, ruzie maken over al die kleine eigenaardigheden die we allebei hebben klinkt nu grappig. Maar hebben zij ons hierheen geleid?
Alle dingen die de reden waren om van iemand te houden, kunnen ervoor zorgen dat diezelfde prachtige gevoelens verdwijnen. Maar is dat met ons gebeurd? Of heb je dat gewoon als excuus gebruikt om mij te verlaten en ons gezin in de steek te laten?
Ik weet niet zeker of ik ooit een antwoord op deze vragen zal krijgen, maar men kan alleen maar hopen. Wie weet, misschien lees je op een dag deze brief, zelfs als ik besluit om hem niet te sturen.
Als het op ons aankomt dan was scheiden nooit de makkelijke uitweg…
Maar het was de enige. Ik kon mijn kinderen niet in een ongezonde omgeving laten opgroeien. Dat was absoluut geen optie.
Ik weet dat sommige vrouwen vreemdgaan kunnen vergeven, maar ik ben niet een van hen. Hoe kon ik in hemelsnaam de tekens niet op hebben gemerkt? Het begon allemaal met die schijnbaar kleine dingen. Je verborg je telefoon en had er zelfs wachtwoordbeveiliging opgezet.
Zakelijke bijeenkomsten was een perfect excuus om laat thuis te komen. Naïeve ik, ik geloofde het elke keer, want waarom zou mijn man tegen me liegen? We hadden elkaar beloofd dat we eerlijk tegen elkaar zouden zijn. Tenminste ik was dat…
Hoe kon je vreemdgaan terwijl dat het enige was wat ik je vroeg om niet te doen? Ik blijf die scènes in mijn hoofd herhalen toen ik je vertelde dat als je ooit het gevoel hebt dat je niet meer van me houdt, je het me moest vertellen. Vooral als je je aangetrokken voelt tot iemand anders.
Je weet dat ik het niet erg zou vinden. Het zou pijn doen, dat is onvermijdelijk, maar het zou niet verwoestend zijn zoals het nu is. Ik ben door alle emoties overweldigd, waarvan ik sommige voor het eerst voel… Ik ben tegelijkertijd boos en verdrietig. En teleurgesteld.
Ik dacht dat je anders was, dat wat we deelden speciaal was. Oh jemig, had ik het even mis…
Eerlijk gezegd was je toen we verkering hadden de droom van elke vrouw. En toen we eindelijk onze geloften aflegden, was ik ervan overtuigd dat dit mijn eigen sprookje was. Tot het een nachtmerrie werd.
Ik kan niet zeggen dat je geen goede vader was voor onze engeltjes, of dat je er niet voor ons was toen we je nodig hadden. Mijn beste vrienden en familie begrijpen niet waarom ik zo snel opgaf. Je was de perfecte man. Maar dat is het nu net: dat was je.
De nieuwe jij is iemand die ik niet ken en ik weet niet zeker of ik hem wil leren kennen. Het is hartverscheurend om te beseffen dat de persoon van wie je met heel je hart houdt degene is die een mes in je rug stak.
Maar maak je geen zorgen, ik red me wel. Ik heb iemand om voor te zorgen, om mijn onvoorwaardelijke liefde aan te geven. In het begin gaf ik mezelf de schuld, maar nu weet ik dat het niet mijn schuld is. Ik moet sterk zijn voor onze kinderen en ze het leven geven dat ze verdienen.
We zullen alleen voor hun welzijn op goede voet staan, maar zorg alsjeblieft ook voor hen. Geef niet meer belang aan de nieuwe vrouw. Je hebt altijd gezegd dat ze je oogappeltjes zijn, dus bewijs ze je liefde. Laten we ze niet schuldig laten voelen voor wat er tussen ons is gebeurd.
Scheiden is nooit de makkelijke uitweg geweest als het op ons aankwam, maar het was onvermijdelijk…
