“Ik hou van je,” zei hij terwijl hij mijn leven verliet.
Het was de zomer van 2018 toen we elkaar hadden ontmoet. Ik werkte als toeristengids, en hij was een van de mensen die interesse had om te horen wat ik te zeggen had. Meestal doe ik mijn toespraken goed, maar die dag was het perfect. Ik geef toe dat ik iets meer motivatie had dan normaal.
Dat komt omdat ik die leuke jongen aan het eind van de rij zag staan, die naar me stond te luisteren. Ik wist dat ik mijn toespraak zo interessant mogelijk moest maken, zodat hij onmiddellijk verliefd op me zou worden. Ik had altijd gehoopt om liefde op het eerste gezicht te vinden, en dat was mijn kans!
Mijn werk was gedaan, en we gingen terug naar de bus. Hij vroeg niet om mijn nummer, hij zei niet dat ik leuk was, en hij keek me zelfs niet aan. Net voordat ik op het punt stond om de bus in te stappen, verscheen hij echter achter me en zei, “Hé, gids meisje, heb je even?”
Ik wilde “Ja, ja!” schreeuwen alsof hij me ten huwelijk vroeg. Toen bedacht ik me dat ik misschien rustig moest klinken en iets moest zeggen als “Kan ik je ergens mee helpen?” Of misschien gewoon een simpel “Ja”. Maar mijn brein had een aantal andere ideeën, dus ik maakte alleen dat rare “mhm” geluid.
Ook al maakte het hem aan het lachen, ik wilde verdwijnen. Hij was zo knap. Die bruine ogen en wimpers die ik nog nooit heb gezien. Die lippen waar ik voor zou sterven. Het is niet eerlijk dat een man zulke mooie lippen heeft gekregen, en ik tonnen product op de mijne moest doen om ze groter te laten lijken.
Ik dacht even dat ik maar even naar hem had gekeken, maar toen ik stopte met zijn schoonheid te analyseren, kwam ik erachter dat ik hem al God weet hoe lang aan stond te staren. Gelukkig vond hij het niet griezelig, maar schattig. En waarom weet ik dat? Omdat hij dit meisje mee uit vroeg!
Mij en geen ander meisje! Hij vroeg me mee uit en ik was er zo zeker van dat mijn liefde op het eerste gezicht uit zou komen. Even dacht ik zelfs dat ik gewoon droomde en ik snel wakker zou worden en erachter zou komen dat het allemaal verbeelding was.
Maar ik wist dat ik nog leefde toen een klein meisje over mijn schoen heen kotste. Natuurlijk veroorzaakte het een kettingreactie, dus de helft van mijn toeristen begon zich ziek te voelen. Hoewel ik urenlang in een stinkende bus moest reizen, kon me dat allemaal niets schelen.
Het enige waar ik om gaf was wat ik op ons eerste afspraakje zou dragen, en waar ik zou willen trouwen. Ik ben geen psychopaat, dat beloof ik, maar ik was er zo zeker van dat we voor elkaar bestemd waren. En ik kon het ook in zijn ogen zien. God, ik zou die ogen nooit kunnen vergeten.
Ik sla het deel over waarin ik acht dagen moest wachten tot hij me belde. Ik wil niet dat iemand weet dat ik dagenlang naar droevige muziek heb geluisterd en 27 romantische films heb gekeken. Oeps, ik heb net mijn eigen geheim onthuld. Lach me niet uit, oké?
Op de achtste dag belde hij me eindelijk. En ik had zo veel geplande reacties, maar ik maakte dat stomme “mhm” geluid weer. Gelukkig kon het hem niet schelen en we spraken die avond af om een film te kijken die nieuw uit was in de bioscoop.
Hij wist niet dat ik waarschijnlijk het wereldrecord brak door de meeste films in een week te kijken. Maar we gingen wel naar de bioscoop, en we hadden plezier. Ik had het gevoel dat ik hem mijn hele leven al kende en ik was er zeker van dat mijn dromen zouden uitkomen.
De dagen gingen snel voorbij. We hadden altijd een aantal nieuwe coole date-ideeën en ik heb nooit gedacht (zelfs niet voor een seconde) dat hij saai was, of dat ik naar huis wilde en een beetje wou rusten. Het was zo geweldig dat ik wenste dat een dag minstens 26 uur kon duren.
We hebben veel gereisd. Ja, het was nogal duidelijk. Ik bedoel een avonturier en een gids die een relatie hebben. Reizen was natuurlijk ons idee om samen quality-time door te brengen.
Alles gebeurde zo snel, en voor ik het wist waren we verloofd. Hij deed een flash mob in het stadscentrum, omdat hij wist hoe geobsedeerd ik daarmee was. En natuurlijk schreeuwde ik uiteindelijk “Ja!” naar hem.
Onze relatie was perfect, en ons huwelijk ook. Tenminste in het begin. Helaas, bleek de grootste liefde van mijn leven de zwaarste liefdesverdriet voor me te zijn. Maar daar komen we zo.
We trouwden en kochten een appartement waar we altijd van gedroomd hebben. Hij verraste me zelfs met een Golden retriever pup, omdat hij wist hoe eenzaam ik me voel als hij aan het werk is. Elke ochtend maakte hij mijn favoriete kopje thee voor me, en begroette hij me met honderden kusjes.
Ik voelde me altijd de meest geliefde persoon in de hele wereld. Hij stuurde me die schattige “Ik hou van je” appjes als hij weg was. En hij deed altijd kleine dingen zoals plakbriefjes achterlaten met berichten als “Je bent mooi. Jij bent mijn wereld. Je bent de beste!” .
Op een ochtend werd ik wakker en toen was hij er niet. Hij was al naar z’n werk. Ik kon me niet herinneren dat ik kusjes had gevoeld, en ik heb zeker mijn thee nergens in de keuken gezien. Ik maakte me er niet veel zorgen over, hij had waarschijnlijk haast.
Maar toen gebeurde het weer, en weer, en weer…
Uiteindelijk ontving ik geen leuke berichten meer. Ik vond geen nieuwe plakbriefjes in ons appartement. En ik voelde me niet meer het meest geliefde meisje in de wereld. Eerst dacht ik dat ik overdreef, maar al die kleine dingen kwamen nooit in ons leven terug.
Maar dat was niet het ergste. Het ergste was dat ik hem ernaar vroeg en hij nooit de moeite nam om de verandering uit te leggen. Hij zou gewoon zeggen, “Maak je geen zorgen schat, ik hou nog steeds van je.” Maar zijn acties hebben dat nooit bewezen.
Ik wachtte en wachtte, maar het werd alleen maar erger. Hij ging urenlang weg en ik wist niet waarheen, dan kwam hij thuis, kuste me en zei dat hij van me hield. Ja, het verwarmde elke keer mijn hart, maar ik was wanhopig. Ik had hem nodig om me liefde te geven.
Elke avond als ik alleen in ons bed lag, probeerde ik erachter te komen wat er veranderd was. Hoe is hij opeens zo koud geworden? Had ik iets gedaan? Of had ik iets moeten doen?
Er gingen maanden voorbij, en elke keer als ik onze problemen noemde, stond hij erop dat liefde genoeg was. En liefde kan van elke tegenstander winnen. Maar we hebben bewezen dat het dat niet kan.
Onze liefde won niet van de moeite. Die twee moeten samenwerken, en ze moeten zeker niet vechten. Want als ze vechten, en het te moeilijk wordt om moeite te doen dan verliest de liefde. En het overkwam ons.
Hoewel het het moeilijkste moment van mijn leven was, wist ik dat ik hem moest vertellen om te vertrekken. Ik heb hem zoveel tijd gegeven, en het enige wat hij moest doen was wat moeite te doen. Maar hij heeft het nooit gedaan, en liefde was niet genoeg om ons op de been te houden.
Ik hield zielsveel van hem en hij hield ook van mij. Maar het verschil tussen ons was dat ik moeite voor onze relatie deed, omdat ik van hem hield. En hij gebruikte de liefde als excuus om geen moeite te hoeven doen.
“Ik hou van je,” zei hij terwijl hij mijn leven verliet.
“Ik hou ook van jou, maar ik heb het nooit als excuus gebruikt”, fluisterde ik.