Zolang je je al kunt herinneren hebben mensen je op de een of andere manier in de steek gelaten.
Het is altijd hetzelfde liedje: als je eenmaal niet meer op je hoede bent en je iemand begint te geloven bewijzen ze je altijd het tegendeel.
Zodra je gewend raakt aan iemands aanwezigheid laten ze je zien dat dat de grootste fout was die je had kunnen maken. Want mensen vertrekken altijd en daar kun je niets aan veranderen.
Ze verlaten je voor een ander of omdat ze nooit genoeg om je hebben gegeven. Ze vergeten dat je überhaupt hebt bestaan, terwijl jij overblijft met herinneringen.
Dit is altijd al zo geweest wat betreft je familie, vrienden en ook mannen. Vroeg of laat heeft iedereen voorgoed afscheid van je genomen.
Je weet niet waarom, maar iedereen van wie je ooit hebt gehouden heeft je op een bepaald moment gewoon verlaten.
Ze hebben je helemaal alleen gelaten om de strijd met je demonen aan te gaan en niemand is ooit zijn belofte nagekomen om voor altijd bij je te blijven.
Eerst was je ervan overtuigd dat jij het probleem was. Je hebt vast iets gedaan waar je iedereen mee wegjaagt.
Je voelde je schuldig en bleef naar een verklaring zoeken. Waarom was je gewoon niet goed genoeg en zijn mensen vertrokken?
Wat is er mis met je? Waarom lopen mensen bij je weg?
Dan raak je er na een poosje gewend aan. Dit geldt vooral voor de mannen; je liet hen er niet meer voor zorgen dat je hun loze beloftes geloofde.
Je wist dat al je romances tijdelijk waren.
Dat er een dag zou aanbreken waarop elke partner je de rug toe zou keren en je op dezelfde wijze zou verlaten als alle anderen.
Je wist dat je geluk altijd een houdbaarheidsdatum had. En daarom genoot je ervan toen het er nog was.
Tegelijkertijd bleef je echter altijd op je hoede. Hoe soepel alles ook verliep, je liet jezelf nooit echt tot rust komen.
Het einde naderde tenslotte altijd. Je vond het makkelijker om hier al meteen vanuit te gaan in plaats van hiermee overvallen te worden.
Nou, ondanks dat dit allemaal verdrietig klinkt het zeker de essentie van je leven veranderd heeft moet ik je echt vertellen dat het niet zo slecht is om de vrouw te zijn die gewend is geraakt aan afscheid nemen.
Je bent je niet bewust van hoe sterk dit je heeft gemaakt. Iedereen om wie je ooit hebt gegeven heeft je op een bepaald punt verlaten, dus wat kan jou op dit moment raken?
Het is denkbaar dat je altijd liefdesverdriet hebt van een onbelangrijke man die samen met jou door het leven gaat. Maar eigenlijk kan iemands vertrek je onmogelijk kapotmaken.
Jazeker, je bent nog verdrietig om wat je bent verloren. Je weet echter dat ongeacht wat je kwijtraakt je toch verdergaat met je leven.
Gewend raken aan afscheid nemen heeft je compleet onafhankelijk gemaakt. Het heeft je geholpen om je te realiseren dat je niemand nodig hebt en al helemaal dat je geen man nodig hebt om deze keiharde wereld te overleven.
Het heeft je tot de vrouw gemaakt die geen slecht gedrag van anderen accepteert. Als je je er bewust van bent dat je het prima kunt redden zonder je partner, waarom zou je dan met hem opgescheept zitten?
Dus in plaats van dat je genoegen bent gaan nemen met minder ben je de vrouw geworden die afscheid heeft genomen. Degene die niet bleef en degene die vertrok toen ze niet juist werd behandeld.
Je zou trots op jezelf moeten zijn. Al deze vreselijke mensen hebben je tenminste iets opgeleverd. Ze hebben je geleerd dat je niet bang hoeft te zijn voor afscheid nemen.
Ik wil je hierbij echter een ander perspectief bieden. Ik beloof je hierbij dat je niet langer gewend hoeft te raken aan mensen die vertrekken.
Ik geef je hierbij hoop dat er een dezer dagen een bijzonder iemand je leven binnen zal wandelen. Als dat gebeurt zal hij nooit meer vertrekken.
Ik vertel je hierbij dat je een man zal ontmoeten die je nooit in de steek zal laten wanneer je het helemaal niet verwacht. Een man die koste wat kost van je zal houden.
De liefde van deze man zal niet tijdelijk zijn. Het zal geen houdbaarheidsdatum hebben en het zal je hele leven duren.
Ik beloof je één ding: als deze man voorbijkomt zal hij blijven.
