18 februari 2022
“Alexa, stel een herinnering in om hem morgen om 19:30 uur te blokkeren.”
We hebben elkaar die regenachtige avond om 19:30 ontmoet, dus laat het om die tijd zijn om je te blokkeren. Ik weet al heel lang dat ik dit moet doen, maar ik kan het gewoon niet opbrengen. Ik ben alles al kwijt wat we hadden, maar ik heb het gevoel dat je blokkeren je voor altijd uit mijn leven zal wissen.
Vanavond zou de avond zijn dat ik het zou doen, maar ik kan het niet. Ik wil nog één avond. Nog een avond dat ik naar je foto’s mag kijken en me alle gelukkige herinneringen mag herinneren die we samen hebben gemaakt.
Ik weet dat er in onze relatie veel problemen waren. We zijn uit elkaar, dus dat moet wel. Maar ik kan me geen van hen herinneren.
Soms lig ik in bed te denken hoe het mogelijk is dat ik me geen ruzie kan herinneren die we hebben gehad. Maar ik herinner me elk compliment dat je me ooit hebt gegeven, elke kleine verrassing, en de road trips die we aanbeden. Alle grappen die je maakte als ik chagrijnig was, of de snacks die je kocht om me op te vrolijken als ik een zware dag had.
Je blokkeren zal me waarschijnlijk helpen deze dingen te vergeten. Misschien dat ik dan eindelijk verder kan gaan?! Maar hoe weet ik of je wel of niet in orde bent? Wat als je een bericht voor me post, maar ik het niet kan zien? Misschien moet ik je profielen niet blokkeren. Voor het geval je op een dag echt contact met me op moet nemen.
Ik zou het mezelf nooit vergeven als je mijn hulp nodig had, maar me niet kon bereiken, omdat ik op ‘Dit profiel blokkeren’ heb geklikt. Als je gewond was geraakt of ik je niet ergens mee had kunnen helpen. Waarom zou ik dat riskeren?
Natuurlijk geef ik nog steeds om de persoon met wie ik drie jaar heb doorgebracht. Misschien is het beter als ik het profiel in geval van nood deblokkeer.
Ja! Ik zal alles laten zoals het is. Maar dat is alleen, omdat ik beschikbaar wil zijn als je me echt ergens voor nodig hebt. Dat is de enige reden waarom ik dit doe… Toch?
“Alexa, verwijder de herinnering.”
19 mei 2022
Deze keer is het echt, ik zweer het!
“Alexa, stel een herinnering in om hem morgen om 19:30 uur te blokkeren.”
Oké, ik moet het echt doen. Het is drie maanden geleden sinds de laatste keer dat ik het heb geprobeerd… en het is mislukt. Maar vandaag is een grote dag voor een verandering! Ik ben klaar met mijn laatste examen ooit. Dat is het. Ik heb nu een diploma, binnenkort heb ik een baan, en ik heb nog maar één ding nodig – vrijheid.
En hoe kom ik eraan? Door je eindelijk te laten gaan. En hoe zal dat gebeuren? Door op één ding te klikken waar ik al 90 dagen op probeer te klikken. Het zou niet zo eng moeten zijn, er staat gewoon ‘Blokkeer dit profiel’, maar ik zweer het, het ziet er zo angstaanjagend uit.
Maar vandaag is de dag dat mijn leven zal veranderen. Ik zal mezelf eindelijk bevrijden, en mezelf de kans geven om weer van het leven te genieten. Ik zal dan in ieder geval meer vrije tijd hebben. Omdat ik elke dag minstens een uur besteed aan het controleren van je profielen en aan de ‘laatst geziene’ informatie. Ja, dat klopt, vandaag om 19:30 zal mijn leven voor altijd veranderen.
Ik heb je 90 dagen gegeven voor noodoproepen, maar je had me duidelijk niet nodig. En ja, ik ben blij dat ik weet dat het goed met je gaat. Maar het doet me ook een beetje verdriet, omdat het me laat zien dat je me niet meer nodig hebt. Of misschien wel, maar was je te bang om contact met me op te nemen?
Oh, hoe stom kon ik zijn om aan te nemen dat je er niet aan dacht om me te bellen toen je mijn hulp nodig had? Je was zeker beschaamd en wist niet of ik wel of niet wilde helpen. Dat wil ik! Natuurlijk wil ik dat!
Hoe kon ik je nu nog blokkeren? Dat zou gewoon betekenen dat ik er niet voor je wil zijn als je me echt ergens voor nodig hebt. Dat is namelijk niet waar. Zo zou je nooit moeten denken! Maar waarschijnlijk doe je dat wel als ik je blokkeer.
Oké, ik zal je nog wat meer tijd geven. Maar ik doe dit alleen voor jou! Omdat ik wil dat je veilig en gelukkig bent. Als je me ergens voor nodig hebt, dan zal ik je de kans geven om me te bereiken. Dat is wat je zou willen, toch?
“Alexa, verwijder de herinnering.”
24 juni 2022
“Alexa, stel een herinnering in om hem vandaag om 14:30 uur te blokkeren.”
Dat is de tijd dat we uit elkaar gingen. En het zal de tijd zijn dat ik je eindelijk laat gaan. Ik dacht dat ik je 127 dagen zou geven om contact met me op te nemen als je me nodig had. Maar ik heb mezelf die dagen gegeven, omdat ik het gewoon niet kon. Ik kon geen afscheid van je nemen en alle goede tijden achter me laten.
Nu realiseer ik me eindelijk dat het het juiste is om te doen. Als we voor elkaar bestemd waren, dan hadden we onze problemen opgelost. We hebben het zo vaak geprobeerd, maar het lukte gewoon niet. En het is prima, sommige relaties zijn voorbestemd om te mislukken. Die van ons was dat zeker.
Natuurlijk is het triest en ik wilde je zo graag houden. Ik heb je profielen elke dag gecontroleerd, in de hoop een verborgen bericht te vinden dat speciaal voor mij was gepost. Maar ik heb het nooit gevonden. Niet omdat ik het niet kon herkennen, maar omdat je het nooit gepost hebt. En ik snap het, jij bent verder gegaan en ik bleef vastzitten in het verleden.
Ik had de hoop dat ik op een dag wakker zou worden en je naam weer op mijn telefoonscherm zou zien. Maar dat is nooit gebeurd. Ik had de hoop dat ik de kans zou krijgen om weer je favoriete persoon te zijn. Maar dat zal nooit gebeuren. En dat komt omdat ik er eindelijk klaar voor ben om je te laten gaan.
Deze keer zal ik niet tegen mezelf liegen dat ik jou wat tijd geef terwijl ik het voor mijn bestwil doe. Deze keer gebruik ik al mijn kracht en klik uiteindelijk op ‘Dit profiel blokkeren’. Als het me dan vraagt of ik het zeker weet, dan klik ik op ‘Ik weet het zeker’, ook al is het de moeilijkste keuze ooit.
Ik laat je gaan en ik laat mezelf genezen.
Vaarwel.
