Ze is sterk omdat ze constant in gevecht is met haar angstigheid. Het vertelt haar dat ze zwak is. Dat ze er niet tegenin moet gaan. Dat ze eigenlijk niet uit bed moet komen.
Soms luistert ze naar alles wat die stem haar zegt. Maar op andere momenten vindt ze de kracht om de stem te negeren.
Ze vindt de kracht om haar kamer te verlaten. Om sociaal te zijn. Om te glimlachen.
Ze is sterk omdat ze zelfs komt opdagen als ze helemaal bibbert. Ze spreekt zelfs als het met een trilstem is. Ze blijft ademhalen, zelfs als die ademhalingen stokken.
Het zou makkelijk zijn voor haar om plannen met vrienden af te zeggen, dates af te slaan, te spijbelen, zich ziek te melden – en soms doet ze dit ook. Soms is de gedachte door mensen omringd te zijn teveel voor haar.
Maar meestal doet ze wat ze moet doen. Ze zet haar alarm uit. Ze stapt onder de douche. Ze kleedt zich aan. En dan krijgt ze dingen voor elkaar.
Natuurlijk raakt ze afgeleid gedurende de dag. De kleinste dingen kunnen haar gek maken. Een app van iemand van wie ze niet had verwacht te horen.
Een mail waarvan ze niet weet hoe ze die moet beantwoorden. Een gekke blik van een van haar collega’s of van iemand die ze leuk vindt.
Ze lijdt aan constante zelfbewustheid, maar ze slaat zich er doorheen. Ze negeert haar denkbeeld van dat iedereen naar haar kijkt, over haar oordeelt, en ze dwingt haarzelf om productief te zijn. Ze dwingt haarzelf om zich te richten op wat echt belangrijk is.
Ze weigert om de angst haar leven te laten bepalen. Ze laat haar negatieve gedachten nooit de positieve overschaduwen. Ze is gemotiveerd om de beste versie van zichzelf te zijn.
Soms voelt ze zich zwak door de angstigheid. Alsof ze het niet verdient om in dezelfde kamer te zijn als mensen die met vreemden kunnen praten alsof ze die al jaren kennen.
Maar ook al voelt ze zich minderwaardig, dat is niet de waarheid. Ze is een krijger. Een bink. Waarom ziet ze dit zelf niet?
Ze doet zo erg haar best. Ze doet zoveel moeite. En ze is al zover gekomen.
Sommige mensen verlaten zelden hun comfortzone – maar zij bevindt zich verdomme elke dag buiten haar comfortzone. Ze is of bezorgd over wat ze moet zeggen, wat ze moet dragen of waar ze moet parkeren. Ze is nooit relaxt. Ze staat altijd op scherp.
Daarom is elke dag een leermoment voor haar. Ze groeit elke dag. Elke seconde van elke dag.
Tuurlijk zijn er momenten wanneer ze tegenslagen meemaakt. Wanneer ze urenlang niks zegt. Wanneer ze haar pyjama aanhoudt en niet onder de douche springt.
Maar er zijn andere momenten wanneer ze de moed vindt om te zeggen wat ze vindt. Wanneer ze haarzelf verbaast met hoe moedig ze kan zijn.
Ze heeft het waarschijnlijk nog niet door, maar meiden met angstigheid zijn de sterkste meiden in de wereld, omdat ze nooit een minuutje rust hebben. Omdat ze altijd in gevecht zijn – en ze zijn altijd aan de winnende hand.
