Je was mijn vriend. Een van mijn beste, eigenlijk, dus je wist alles wat er in mijn leven gaande was. Dus je wist wat voor problemen ik in mijn vorige relatie had. Je was er altijd om me te steunen en om me erop te wijzen dat ik zoveel beter verdien.
Het voelde altijd alsof je naar jezelf wees, maar ik heb daar nooit te veel bij stil gestaan totdat mijn laatste relatie uit elkaar viel. Ik was zo overstuur toen ik de fouten probeerde te achterhalen die we allebei hadden gemaakt. Proberen om me beter te voelen na het verliezen van degene waarvan ik had gedacht de rest van mijn leven mee door te brengen.
En toen kwam jij naar me toe met al die beloftes. Je zei dat je wist wat ik heb meegemaakt en dat je me die problemen nooit meer mee zou laten maken. En je beloofde me dat je me zou helpen om weer op de been te komen. Je wist hoe gebroken ik was en je zei dat het allemaal zou veranderen op het moment dat ik besloot om met je uit te gaan.
Ik was kwetsbaar, dus ik geloofde alles wat je zei. Ik sprong van de ene relatie naar de andere, in de overtuiging dat jij degene zou zijn die een glimlach op mijn gezicht zou toveren. En dat deed je, althans in het begin. Je gedroeg je echt zoals je beloofd had.
Ik had niet te maken met alle jaloezie waar ik met mijn ex mee te maken had. Uiteindelijk was ik vrij om van de dingen te genieten die ik echt had gemist. Ik ging zelfs met een paar van mijn vrienden uit. En dat vond je helemaal prima. Je zei dat vertrouwen erg belangrijk is, en je koos ervoor om me te vertrouwen zodat we een gezonde relatie konden hebben.
Mensen vertelden me dat ik er gelukkiger uitzag dan ooit en ze waren echt blij om me weer gelukkig te zien. En in de spiegel zag ik hetzelfde. Het was zo’n geweldig gevoel.
Ik geloofde echt dat het voor een lange tijd zo zou blijven. Ik dacht echt dat jij misschien wel de juiste keuze voor me was.
Maar God, wat zat ik ernaast. Het begon met een paar kleine meningsverschillen. Ik dacht dat het normaal was. Je weet wel, we zijn verschillende mensen, dus natuurlijk zullen we een aantal verschillen hebben als het om onze meningen, plannen of doelen gaat.
Maar naarmate de tijd verstreek, begonnen mijn hoge ambities je dwars te zitten. Je klaagde dat ik te veel werk en studeer en dat het zoveel tijd wegnam die we samen konden doorbrengen. Ik geloofde je, dus besloot ik om mijn ‘ik-tijd’ te gebruiken om meer tijd met jou door te brengen. En je was weer gelukkig.
Dat duurde niet lang. Kort daarna begonnen mijn vrienden je te storen. Je vertelde me dat mannen en vrouwen geen echte vriendschappen kunnen hebben, en je liet me geloven dat ik onze relatie in gevaar bracht als ik met mijn mannelijke beste vrienden uitging.
Het was echter op de een of andere manier wel goed dat jij met jouw vriendinnen op stap ging. Ik wilde geen scène maken, dus stopte ik met hen te appen en met hen op stap te gaan.
Het maakte je een tijdje gelukkig, maar toen begon je mijn social media te checken. Je vroeg me naar mijn stijgende aantal volgers, de tijd die ik aan elk socialmediaprofiel besteed dat ik heb, de berichten die ik leuk vind en de mensen met wie ik chat. Je zou mijn “laatst geziene” informatie controleren en elke keer dat ik laat opbleef woedend worden.
Ik stopte mijn telefoon zo veel te gebruiken, hoewel mijn telefoon mijn favoriete hulpmiddel voor ontspanning is. En je was weer gelukkig. Maar wat denk je? Je vond een nieuw ‘probleem’ – deze keer wilde je mijn telefoon doorzoeken. Toen ik weigerde, werd je zo boos dat ik bang werd.
Dus ik gaf me over, en je begon regelmatig mijn galerij, berichten, telefoontjes te controleren – eigenlijk alles wat je op mijn telefoon kon vinden.
Zo is het begonnen. Het begin van mijn val. Ik gaf je alles wat ik had en ik verloor mezelf. Ik begon steeds verdrietiger te worden. En ik bracht nachten door met me de beloftes te herinneren die je had gemaakt, en het perfecte begin dat we hadden. Ik kon gewoon niet geloven dat het zover was gekomen.
Wat ik ook voor je deed, het was nooit genoeg. Ik gaf je nooit een reden om aan me te twijfelen, maar op de een of andere manier heb je altijd een manier gevonden om me van ontrouw of oneerlijk te zijn te beschuldigen. Elke dag moest ik mezelf verdedigen en bewijs vinden dat ik de waarheid sprak, toch had je altijd nieuwe ideeën die me schuldig lieten lijken.
Ik stortte in, verbrijzelde in een miljoen stukken, maar ik heb nooit geprobeerd om je te verlaten. Dat is omdat ik als een dwaas geloofde dat je al deze dingen deed, omdat je van me hield. Tenminste dat is wat je zei.
Maar je kunt dit gedrag geen liefde noemen. Ik heb je talloze kansen gegeven, omdat ik geloofde dat je niet wist hoe je liefde op de juiste manier kon uitdrukken. Maar ik kan het niet meer.
Sommige mensen krijgen maar één kans van mij, jij hebt er te veel gehad om te tellen, en toch wil je meer. Het spijt me, maar ik ben klaar met het spelen volgens jouw regels. Je hebt me meer gebroken dan wie dan ook, en ik weet niet wanneer en hoe ik die stukken ooit weer in elkaar zal krijgen.
Maar er is één ding dat ik zeker weet. En het is dat ik mijn geestelijke gezondheid boven jou verkies. Het is tijd dat ik genoeg van mezelf hou om de dingen los te laten die me proberen te verdrinken. En jij bent een van die dingen. Het spijt me dat het niet heeft gewerkt, maar ik heb er geen spijt van.
En als je je afvraagt waarom, kijk dan terug naar alle dingen die je beloofd hebt, en alle dingen die je in plaats daarvan hebt gedaan. Ik hoop dat je voor het volgende meisje dat je vindt een betere partner bent. Maar heb niet de hoop dat je nog een kans van me krijgt.
Tot ziens.
