We binden ons niet op dit moment. We zien het nut daar niet van in. Men zegt altijd dat er zoveel keuze is, maar nog nooit is die keuze zo toegankelijk geweest als nu met OkCupid, Tinder, Grindr, Dattch, kies maar.
We kunnen een mens op dezelfde manier bestellen als Thais via thuisbezorgd. We denken dat intimiteit te vinden is in een perfect uitgevoerde reeks van emojis. We denken dat “goedemorgen” appen moeite doen is.
We zeggen dat de romantiek dood is, omdat dat misschien ook zo is, maar misschien moeten we het gewoon opnieuw uitvinden.
Misschien is romantiek in dit moderne tijdperk de telefoon lang genoeg neerleggen om elkaar tijdens het diner in de ogen te kunnen kijken.
Misschien is romantiek het verwijderen van Tinder als je een geweldige eerste date met iemand hebt gehad. Misschien bestaat de romantiek nog wel, maar weten we gewoon niet hoe die er tegenwoordig uitziet.
Als we kiezen — als we ons binden — kijken we nog steeds met een oog naar andere opties.
We willen een prachtig stuk filet mignon, maar we zijn te druk bezig met het bekijken van een middelmatig buffet omdat daar genoeg keuze is. Keuzes.
Onze keuzes maken ons kapot. We denken dat keuze hebben iets betekent. We denken dat kansen goed zijn. We denken dat hoe meer kansen we hebben, hoe beter.
Maar alles is met water aangelengd. Voel je vooral niet tevreden, we gebrilden niet eens hoe dat gevoel eruitziet, hoe het klinkt, hoe het voelt.
We staan al bijna buiten, want buiten is meer, meer, meer te vinden. We zien niet wie er voor onze neus staat en ons vraagt om van hen te houden, want niemand vraagt dat.
We verlangen naar iets waar we nog steeds in willen geloven. En toch zijn we op zoek naar adrenaline, de volgende schok van opwinding, de volgende snelle bevrediging.
We stellen onszelf gerust en leiden onszelf af en als we zelfs onze spoken in ons hoofd niet onder ogen kunnen zien, hoe kan er dan van ons verwacht worden dat we iets blijven proberen, dat we van iemand houden als dat super moeilijk is?
We nemen de benen. We vertrekken. We zien een wereld zonder grenzen zoals nog geen generatie voor ons heeft gezien.
We kunnen een nieuw tabblad openen, naar foto’s van Portugal kijken, een visakaart pakken en een vliegticket boeken.
We doen het niet, maar het kan wel. Het punt is dat we ons daarvan bewust zijn, zelfs als we niet de middelen hebben om het te doen. Er zijn zoveel andere verleidelijke opties.
Open je Instagram en kijk naar de levens van anderen, het leven wat wij zouden kunnen hebben. Je ziet de plekken waar je niet naartoe gaat.
Je ziet het leven wat je niet leidt. Je ziet de mensen die je niet date.
We bombarderen onszelf met prikkels, en we vragen ons af waarom we ons ellendig voelen. We vragen ons af waarom we ontevreden zijn.
We vragen ons af waarom niets lang blijvend is en waarom alles zo hopeloos voelt. Want we hebben geen idee om ons leven te zien zoals het is, alleen zoals het niet is.
En zelfs als we het kunnen vinden. Stel dat degene van wie we houden ook van ons houdt. Binding. Intimiteit. “Ik hou van je.” We doen het. We vinden het.
Dan beginnen we al snel ons leven voor een ander te leiden. We laten mensen op Facebook weten dat we een relatie hebben. We gooien foto’s op Instagram. We worden een “wij”.
We zorgen ervoor dat het geweldig en perfect lijkt, want we kiezen ervoor om de highlights te laten zien. We delen niet de nachtelijke ruzies, de rode ogen, de lakens die nat zijn van het gehuil.
We schrijven geen status update over hoe hun liefde de kanten belicht die we niet leuk vinden aan onszelf.
We tweeten geen 140 tekens vol verdriet als we het soort gesprekken hebben dat de toekomst van onze liefde kan maken of breken. Dit is niet wat we delen. Perfecte foto. Gelukkig stel. Liefde is perfect.
Dan zien we andere geweldige, gelukkige stellen en we vergelijken ons met hen. We zijn de Emoji Generatie. De Keuze Cultuur. De Generatie Van Het Vergelijken.
Goed genoeg zijn. Het beste. Nooit eerder hadden we zo’n overvloed aan kenmerken van hoe het eruitziet om het Beste Leven Ooit te lieden. Al snel worden we wanhopig.
We zullen nooit goed genoeg zijn, want waar we ons mee vergelijken bestaat helemaal niet. Deze levens zijn niet echt. Deze relaties zijn niet echt.
Maar toch kunnen we dat niet geloven. We zien het met onze eigen ogen. En we willen het. En we willen onszelf ellendig maken tot we het hebben.
Daarom maken we het uit. We maken het uit omdat we niet goed genoeg zijn, omdat onze levens niet goed genoeg zijn, omdat onze relatie niet goed genoeg is.
We swipen en swipen nog wat meer op Tinder. We bestellen iemand net als we onze pizza bestellen. En de cyclus begint weer opnieuw. Emoji. “Goedemorgen” appje. Intimiteit. Leg de telefoon neer. Selfie samen. Perfect, gelukkig stel. Vergelijken. Vergelijken. Vergelijken.
Het onvermijdelijke van sluimerende, subtiele ontevredenheid. De ruzies. “Er klopt iets niet, maar ik weet niet wat.” “Dit werkt niet.” “Ik heb meer nodig.”
En we maken het uit. Weer een verloren liefde. Nog een kerkhof met perfecte selfies van een gelukkig stel.
Op naar de volgende. Weer meer op zoek naar het ongrijpbare. De volgende dosis. De volgende bevrediging.
We leiden ons leven in 140 tekens, Snaps van 5 seconden, fotofilters, filmpjes van 4 minuten, aandacht hier, aandacht daar. Eerder een illusie.
We maken ons zorgen over settelen, terwijl we onderhand lijden omdat we denken dat alles wat minder is dan het perfecte, gelukkige leven hetzelfde is als genoegen nemen met minder. Wat is dat?
We weten het niet, maar we willen het verdomme niet. Als het niet perfect is, is dat genoegen nemen met minder. Als het geen perfecte gefilterde liefde is, genoegen nemen met minder.
Als het niet goed genoeg is voor Pinterest, genoegen nemen met minder.
We realiseren ons dit een leugen is. We willen gebeld worden en bellen. We willen het gezicht zien waarvan we houden zonder dat dat via een telefoonscherm is.
We willen dat het langzaam gaat. We willen dat het simpel is. We willen een leven dat geen behoefte heeft aan validatie door middel van likes, favorieten, opmerkingen, upvotes.
We weten misschien nog niet dat we dit willen, maar het is wel zo.
We willen een connectie, een echte band. We willen liefde die groeit, geen liefde die weggegooid wordt voor de volgende flirt. We willen thuiskomen bij mensen.
We willen ons hoofd aan het eind van ons leven neerleggen en weten dat we een enorm goed leven hebben gehad. Dit is wat we willen, ondanks dat we dat nog niet weten.
Maar toch is dit niet hoe we nu daten. Dit is niet hoe we nu van anderen houden.
