Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik heb nooit gedacht dat het aan iemand anders lag dat ik met mijn angstigheid in gevecht was.
Ik dacht altijd dat het mijn eigen probleem was en dat ik degene was met een aantal onopgeloste problemen en dat dat de reden was dat ik continu angstig ben.
Ik lette niet eens op de mensen om me heen en hoe ik me voelde door hen.
En boven alles dacht ik niet na over het gevoel dat mijn partner me gaf.
Maar nu ik ouder ben, zie ik echt dat mijn angstigheid te maken had met hoe hij met mij omging.
Of beter gezegd, hoe slecht hij me behandelde.
Er ging flink wat tijd overheen voordat ik echt accepteerde dat ik met een meester manipulator samenwoonde, een narcist in vermomming, de man die mij ervan probeerde te overtuigen dat hij het beste was dat mij ooit was overkomen, terwijl hij me onderhand steeds weer opnieuw emotioneel afmatte.
Ik kon me niet eens beseffen waarom hij me al die dingen aandeed terwijl hij zei dat hij van me hield.
Ik weet niet waarom hij me emotioneel mishandelde, terwijl hij allerlei methodes en trucs gebruikte, dus ik had niet echt door waar hij al de hele tijd mee bezig was.
Maar ergens diep van binnen wist ik dat mijn angstigheid en paniek aanvallen geen deel uitmaakte van een normaal leven.
Ik wist dat er meer bestond dan slechts een aantal oppervlakkige problemen op werk waardoor ik me slecht ging voelen.
Ik wist het allemaal, maar ik wilde het niet accepteren.
De hele tijd dat ik met hem samenwoonde werd mijn angstigheid steeds erger en elke nieuwe dag met hem was een emotionele achtbaan en me in allerlei bochten wringen om door hem opgemerkt te worden.
En in al die rotzooi raakte ik de meest belangrijke persoon kwijt – ik raakte mezelf kwijt.
En dit is hoe alles echt is gebeurd:
Ik werd angstig omdat hij me gaslightte.
Elke dag die ik met hem doorbracht bestond uit me in allerlei bochten wringen om opgemerkt te worden.
Hij was een man die wilde dat dingen op zijn manier werden gedaan of het gebeurde niet, en ik was niet sterk genoeg om de confrontatie met hem om te gaan.
In feite, ik hield zoveel van hem, en ik wilde hem niet kwetsen door mijn mening te uiten, want ik wist dat hij het er niet mee eens zou zijn.
En door niet te luisteren naar wat ik te zeggen had en alleen zijn regels te gehoorzamen viel mijn angstigheid me nog meer aan omdat ik niet tevreden was met mijn leven.
Ik kon het niet uitstaan dat de man voor wie ik het onmogelijke deed aandacht besteedde aan iemand die er niet eens om hoefde te vragen.
Ik werd angstig omdat hij me van mijn vrienden en familie isoleerde.
Ik denk dat het allemaal deel uitmaakte van zijn uitgekookte plan.
Hij isoleerde me expres van mijn vrienden en familie, terwijl hij tegen mij zei dat hij de enige was die ik nodig had.
Door te proberen hem tevreden te houden bleef ik alleen achter, zonder mensen die mijn hele wereld waren.
Maar hij zag mijn offer niet en bleef me psychisch mishandelen.
Hij gaf me de schuld van alle slechte dingen die ons waren overkomen en toen dat gebeurde had ik niemand om op te bellen en te vragen om er voor me te zijn.
Dus werd ik elke dag steeds angstiger.
Ik dacht dat ik gek aan het worden was, terwijl hij me kalm uit elkaar zag vallen, en hij deed er niets aan. In die situaties zag ik hoe weinig liefde hij in zijn hart had.
Ik werd angstig omdat hij geen inlevingsvermogen voor me had.
Hoe hard ik ook aan hem probeerde uit te leggen dat hij me met zijn gedrag beschadigde, hij wilde het niet accepteren.
Hij zal altijd dingen op zijn manier blijven doen, en hij luisterde nooit naar wat ik te zeggen had.
Door hem kreeg ik het gevoel dat ik niet belangrijk was en dat hij dacht dat ik dom was.
Hij vertelde me nooit dat hij me koesterde en respecteerde, en ik voelde tijdens mijn relatie met hem alleen maar pijn.
Maar op de een of andere manier dacht ik dat ik de pijn moest doorstaan om gelukkig te worden.
Dat was ook een van zijn trucjes.
Hij wilde nooit zeggen dat hij schuld had aan mijn psychische aandoening en dat hij van een compleet gezonde vrouw een zieke vrouw had gemaakt.
Ik werd angstig omdat hij me manipuleerde en me uitbuitte.
Alle narcisten hebben een ding gemeen – ze weten hoe ze kunnen krijgen wat ze willen met negatieve tactieken, maar ze doen alsof die tactieken positief zijn.
Dat is wat hij me aan heeft gedaan.
Hij manipuleerde me, probeerde mij de schuld te geven van allerlei dingen die ik niet had gedaan.
Hij deed dit om ervoor te zorgen dat ik niet lekker in mijn vel zat.
Hij heeft ervoor gezorgd dat ik volledig doordraaide.
Hij zorgde ervoor dat ik ging geloven dat ik de gestoorde was.
Door hem kreeg ik het gevoel dat ik het niet waard was.
Ik kreeg het gevoel dat ik onbeminnelijk was. En al die negatieve emoties stapelden zich op in mijn hoofd.
Het is niet vreemd dat ik uit elkaar spatte en dat ik een compleet andere persoon werd.
Degene die piekert, die niet zeker is van haar beslissingen, degene die denkt dat ze niet goed genoeg is.
Ik ben mezelf helemaal kwijtgeraakt vanwege een man die helemaal geen moer om me gaf.
Ik werd angstig omdat hij zich dominant gedroeg en hij me negeerde.
Hij was er dol op om me te negeren wanneer hij het weer eens niet met me eens was.
Op die manier zorgde hij ervoor dat ik nadacht over wat ik had gedaan.
En ik verontschuldigde me vaak, terwijl ik helemaal nergens schuld van had.
Op die manier gebruikte hij me als voedingsbron.
Hij zoog alles uit me, en hij besteedde helemaal geen aandacht aan mijn gevoelens.
Hij deed altijd alsof ik degene was die steeds overal problemen van maakte, terwijl hij in de slachtofferrol bleef zitten.
En ik wist niet wat ik in die zooi kon doen, dus ik gehoorzaamde zijn regels.
Ik had hem net zo hard nodig als zuurstof om te ademen, hoe erg hij me ook voor gek zetten.
En hoe erg ik dat ook wilde veranderen lukte me dat niet.
Hij had zo’n enorme macht over mij, en ik dacht dat het beter was om gewoon op te geven omdat ik wel wist dat hij uiteindelijk zou winnen.
Ik werd angstig omdat hij met het gevoel gaf dat ik de gestoorde was.
Iets wat hij vaak deed was me het gevoel geven dat ik de gestoorde was.
Toen ik met hem ging uitte ik nooit mijn mening, omdat ik bang was voor zijn reactie.
Ik liep op eieren toen ik hem probeerde tevreden te stellen.
Maar op dat moment had ik geen andere optie, want als ik hem ermee zou confronteren zou hij me alleen laten met mijn kinderen.
En ik pikte al zijn onzin vanwege hen.
Ik dacht dat het beter was dat ze een soort vader hadden dan ze helemaal geen vader. Maar nu zie ik alles helder in.
Ik realiseer me dat ik hem al lang geleden had los moeten houden. Dat zou beter zijn geweest voor zowel mijn kinderen als voor mij.
Als ik dat eerder had gedaan was ik niet zo angstig en depressief geweest.
Ik zou niet uit elkaar zijn gevallen zoals nu het geval is. Mijn leven zou zoveel eenvoudiger zijn geweest als ik hem niet had ontmoet.
Dit is slechts een voorbeeld van de marteling die ik heb doorgemaakt toen ik hem bij me probeerde te houden.
Nu zie ik in dat mijn heftige depressie en angstigheid door hem werden veroorzaakt en dat ik alleen beter kon worden door het met hem op te geven.
En gelukkig heb ik dat uiteindelijk toch gedaan.
Ik realiseerde me dat ik het mij alleen naar de zin hoef te maken en dat niemand het waard is om ‘s nachts voor alleen te zitten en mezelf af te vragen of ik goed genoeg ben.
Niemand was het waard om voor te huilen en om voor door te draaien.
En degene die het waard is zou mij nooit zoiets aandoen!
