Mensen zeggen altijd dat je niet echt kunt verklaren waarom je op een bepaalde manier over mensen denkt. Waarom je beter overweg kunt met sommige mensen dan met anderen of waarom je je opeens close voelt met een vreemde.
Ik geloof dat God ons dichterbij bepaalde mensen brengt omdat we deze mensen op dat moment nodig hebben. Deze mensen zullen ons of belangrijke lessen leren over het leven of over onszelf.
Er is een reden waarom God je hart naar een specifieke persoon beweegt en een reden waarom je aan sommige mensen meer gehecht raakt dan aan anderen.
Wanneer ik terugblik, is er geen een persoon aan wie ik gehecht ben geraakt die mij geen waardevolle les heeft geleerd of die geen essentiële rol in mijn leven heeft gespeeld.
En het ironische is dat de meeste mensen tijdelijk waren, want hun plicht was om me een andere manier te laten zien en om me dan te laten gaan.
Soms bepaalt je levensfase welke mensen je aantrekt en ik geloof dat dat het mooie is van geloven, God stuurt mensen naar je toe die je precies op dat moment nodig hebt.
Hij geeft je de antwoorden waar je naar op zoek was via deze mensen. Hij verlicht je door je dichterbij mensen te brengen die het beste in je naar boven halen.
Hij helpt je wanneer je het moeilijk hebt door je naar mensen toe te duwen die je uit de duisternis kunnen trekken.
Het is gewoon zo dat we soms proberen om deze tijdelijke mensen om te toveren in eeuwige mensen, maar dat is niet hun rol. Ze horen niet voor altijd in ons leven te blijven.
God heeft hen opgeroepen om er een poosje voor ons te zijn. God heeft hen opgeroepen om in ons leven te zijn om ons beter te maken voor degenen die voor altijd in ons leven horen te zijn.
Het probleem is dat we gefrustreerd raken wanneer deze mensen vertrekken, want we kunnen niet loslaten.
We begrijpen niet waarom God ons zoiets moois of iemand die ons heeft genezen zou ontnemen, vanuit het perspectief dat als deze mensen te lang blijven hangen, het mooie zal vervagen, hun liefde zal sterven, hun verhaal niet langer inspirerend zal zijn en dat ze een last zullen worden die we niet horen te dragen, zal het allemaal gaan dagen.
De essentie van loslaten is vertrouwen. Vertrouwen dat dit verhaal beter met rust gelaten kan worden. Het kan beter gelaten worden zoals God het geschreven heeft.
Misschien zal een revisie het verhaal kapotmaken. Misschien zal een aanpassing je geen eind goed, al goed geven.
Misschien zijn deze mensen engelen die gestuurd zijn om je een les te leren of om je te genezen of om je een beter mens te maken, en wanneer hun tijd om is, zullen ze wegvliegen.
Ze horen dan in het leven van iemand anders te verschijnen.
Misschien dat deze mensen je ook leren om los te laten, hoe je afstand moet nemen, hoe je je moet realiseren dat wanneer iemand niet langer deel hoort uit te maken van je verhaal en vertrouwen hebben dat de volgende persoon die God naar je toestuurt nog meer is wat je nodig hebt, zelfs als je je hier nog niet van bewust bent.
Want ik weet dat wanneer we degene ontmoeten die voor altijd bij ons hoort te blijven, we ze van een kilometer afstand al aan kunnen zien komen, dat we ze zouden herkennen in een volle kamer, want we kennen eindelijk het verschil tussen iemand die onze hand vasthoudt en iemand die in onze ziel zit.
