Ik betrap mezelf erop dat ik aan je denk. Het overkomt me als ik alleen ben, dat ik met jou in mijn hoofd ergens naar wegdroom.
Hoewel er geen ‘ons’ meer is, verbind ik ons in gedachten weer met elkaar.
Ik sta mezelf toe om over een aantal dingen te fantaseren die nooit zijn gebeurd en die nooit zullen gebeuren. Ik sta mezelf dat soms toe.
Ik droom ook weg als ik door de meest geliefde mensen in mijn leven omringd ben om jou te ontmoeten. Ik denk dat ik je gewoon zo erg mis.
Ze zeggen dat proberen iemand van wie je houdt te vergeten, hetzelfde is als proberen om je iemand te herinneren die je nog nooit hebt ontmoet. Dus ik probeer je niet te vergeten.
Ik heb toegestaan om je wat meer in mijn hoofd te hebben.
Hoewel ik me afvraag hoe het zou zijn om dit leven zonder jouw aanwezigheid te leven.
Hoe goed zou het zijn om zonder de pijn te leven die jouw afwezigheid bij mij veroorzaakt?
Ik heb nog steeds geen manier gevonden om je te laten gaan en dat is al een tijdje zo. Geen zelfhulpboeken, geen mens kan me in mijn proces helpen om jou te laten gaan.
En ook al kost het me een eeuwigheid, ik zal het alleen doorstaan. Ik neem zoveel tijd als ik nodig heb, want ik voel nog steeds jouw aanwezigheid in mij.
Ik kan je gewoon niet uit mijn systeem gooien en dat ga ik afhandelen, omdat ik degene was die je in de eerste plaats binnen heeft gelaten.
Ik was degene die jou de macht heeft gegeven om me emotioneel te vernietigen en nu moet ik ermee leren leven.
Ik begrijp nu dat zelfs de grootste liefde giftig voor ons kan worden.
Het kan zijn dat de persoon die het meest van je zou moeten houden, de persoon wordt die je het meest vergiftigt.
Het kan blijken dat er geen liefde meer is en dat mensen elkaar dan pijn gaan doen.
Ik begrijp dat onze liefde niet bedoeld was om stand te houden. Het was bedoeld om ons een les te leren.
Ik weet nog steeds niet wat de laatste boodschap is, maar ik weet dat ik na deze giftige liefde heb besloten om ‘nee’ te zeggen tegen iedereen die aan mijn deur komt kloppen om erom te vragen.
Ik heb het te druk met het leren van de belangrijkste liefde in het leven die je me hebt laten vergeten: eigenliefde.
Ook al doet het verschrikkelijk pijn, ook al mis ik je, ik wil je niet terug.
Ik wil ons verhaal niet herhalen. Ik heb meer dan genoeg gezien.
Het idee van ons dat ik in mijn hoofd had, vervaagt en ik realiseer me langzaamaan dat mijn fantasieën precies dat zullen blijven – mijn fantasieën.
En dat is prima.
Ik weet zeker dat de tijd uit zal wijzen dat jou verlaten de beste beslissing is geweest die ik ooit heb genomen.
Je was net als een boek, mooi ingepakt, maar totaal verrot van binnen. Ik heb alles gezien wat er te zien viel.
Ik heb elke regel, elke alinea en elk hoofdstuk van je persoonlijkheid gelezen en ik weet beter dan dat boek ooit nog te willen openen en opnieuw te lezen.
