Op een dag word je wakker en je zal voelen dat er iets ontbreekt. Een klein plekje in je hart zal leeg aanvoelen en het zal ergens naar verlangen.
Dat iets zal ik zijn.
Je loopt de keuken in en begint twee kopjes koffie te maken – een voor jou en een voor mij.
Maar dan zul je je herinneren dat ik allang weg ben en je zult helaas de tweede mok op moeten bergen, net alsof je hem nooit uit de kast hebt gehaald.
Je hoort ‘ons lied‘ en je zet het volume harder, rent naar de slaapkamer en roept me om te dansen.
Maar je bed zal leeg zijn. Een onopgemaakt bed met overal kussens en verder niets.
Je maakt je klaar om te gaan wandelen en je plakt een briefje op je koelkast met de tekst: “Ik ben zo terug. Bel me als ik iets voor je mee moet nemen xoxo.”
Maar dan zul je je realiseren dat je alleen woont en dat niemand het briefje zal lezen. Ik ben ver weg van je appartement en ver weg van je realiteit.
De enige plek waar we elkaar nu kunnen ontmoeten, is in je herinneringen. Je bent in die van mij al lang vergeten.
Weet je nog wat ik je vertelde toen ik wegging? Nou, ik weet zeker dat jet het weet, maar ik zal het toch nog een keer herhalen.
Ik heb gezegd: “Je zult me gaan missen, maar ik kom niet terug.”
Ik herinner me dat nadat ik die woorden had gezegd er een sarcastische glimlach op je gezicht verscheen.
Je dacht waarschijnlijk “Ja, natuurlijk! Ik zal je absoluut niet gaan missen, maar de kans dat je terugkomt is groot.”
Ik weet dat je zoiets hebt gedacht, ik weet het gewoon. Ik weet dat je op dat moment alle emoties kapot hebt gemaakt die ik nog voor je had.
Toen je me aankeek, zo trots op jezelf, zag je me al op je deur kloppen en je smeken om me weer binnen te laten.
Maar je hebt geen idee dat ik op dat moment mezelf een belofte had gedaan dat ik nooit meer naar jou terug zou gaan en dat jij degene zou zijn die me in deze verbroken relatie zou gaan missen.
Je zult me missen als je in een kamer vol mensen zit, maar geen van hen zal een gesprek willen voeren over hoe de regen rustgevend aanvoelt, want ik ben de enige die dat kan.
Andere mensen zullen naar je kijken alsof je gek bent en ze zullen ergens anders gaan zitten en dan zul je je herinneren dat je uren met me kon praten, zonder je ooit te vervelen.
Anderen zijn daar niet toe in staat, omdat ze je niet begrijpen, maar de schuld ligt bij jou, want je had geen idee hoe je degene die wist wat je zei, moest houden.
Je zult me gaan missen als je een grote promotie krijgt en onbewust mijn nummer belt om het goede nieuws te delen.
Dan zul je je herinneren dat ik niet opneem, omdat je dat niet van mij verdient.
Je bent lang geleden gestopt met het delen van geluk met mij en het heeft nu geen zin om dat te doen.
Je zult aan me denken en je zal voelen dat er iets in je breekt.
Er zijn twee dingen die in je zullen verschijnen als je aan mij denkt: pijn dat ik weg ben en een glimp van hoop dat we weer bij elkaar zouden kunnen komen.
Maar ik kan je nu vertellen dat dat op geen enkele manier zal gebeuren.
Je zult mijn steun missen op die momenten dat je het gevoel hebt uit elkaar te vallen.
Wie wordt nu je schouder om op uit te huilen? Wie zal je troosten als je voelt dat je er niet meer tegen kunt?
Nou, ik zal het niet zijn, want je hebt me weggeduwd en ik ben niet van plan om terug te komen.
Onze tijd is voorbij, maar ik wist dat je dat niet lang vol zou houden.
Daarom zei ik je dat je me zou gaan missen, maar je lachte me uit en daarom zei ik je dat ik niet terug zou komen en toen rolde je met je ogen.
Op een dag, als je wakker wordt en de realiteit je hard raakt, dan zul je mijn naam roepen, half in slaap, maar je zult geen antwoord horen.
Dan pak je je telefoon en kies je mijn nummer, maar nogmaals, het enige dat je hoort, is stilte.
Je stuurt me een “Kunnen we alsjeblieft afspreken?” appje, maar je krijgt geen antwoord.
Je probeert via Facebook en Instagram contact met me op te nemen en toch krijg je niets.
Net zoals ik niets kreeg toen ik jou nodig had.
Alles ging over jou. We hebben dingen gedaan die je leuk vond en negeerden de dingen die ik wilde doen.
Je hebt me nooit gevraagd wat mijn favoriete seizoen was of waarom ik hoogtevrees had.
Je hebt nooit geprobeerd om me te helpen mijn verdriet te overwinnen en je hebt altijd een manier gevonden om weg te rennen als het moeilijk werd.
Alles draaide om jou, dus verwacht niet dat ik terugkom, want het zal niet gebeuren.
Je deed alsof ik niet goed genoeg voor je was, maar de realiteit is dat je niet goed genoeg voor mij was.
Je hebt nooit gewaardeerd wat je naast je had staan en ik kon er niet meer tegen.
Ik liep weg wetende dat je op een gegeven moment mijn waarde zou beseffen.
Je zou willen dat ik terugkom. Je hebt het zelfs nodig dat ik terug kom.
Je zou me zelfs kunnen smeken, maar het zal me niet van gedachten doen veranderen. Ik zou die weg nooit kunnen nemen.
Ik zou je nooit kunnen vergeven voor de keren dat je me een waardeloos gevoel gaf, en ik zou je nooit je egoïsme kunnen vergeven.
Jij en ik zouden zolang je niet verandert nooit kunnen werken en we weten allemaal dat mensen bijna nooit veranderen.
Het blijven dezelfde wezens, hoe verkeerd het ook voor hen is.
Nu voel ik dat de tijd daar is. Je mist me en ik wil niet terugkomen.
Je verwachtingen zijn nutteloos. Ik zal niet voor de deur verschijnen, in de hoop dat je me binnenlaat.
In plaats daarvan kan ik alleen maar naar je zwaaien als ik door je straat loop en dat is alles wat je van mij krijgt.
Ik heb tegen je gezegd dat je me zou gaan missen en dat ik niet meer terug zou komen. Dat is alles wat je van mij krijgt.
