De hardste lessen in dit leven beginnen vredig, zonder dat er teken is van gevaar. Daarom zag ik nooit dat jij toxisch was.
Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten was je bijna perfect. Je verzette bergen en je liep op water om mij gelukkig te maken.
Het voelde alsof je te mooi om waar te zijn was en dat was je dus uiteindelijk ook.
Dat perfecte begin was slechts een middel voor je om mij te domineren. Je was slechts een manipulator die het op mijn emoties had gemunt en die ik pas herkende toen het al te laat was.
Ik denk dat emotionele manipulatie daarom zo sterk en zo verwoestend is, want je weet niet dat je een slachtoffer bent.
Je ziet het als iets normaals omdat je niet kunt geloven dat iemand in staat is om je liefde tegen je te gebruiken.
Nu dat ik terugkijk, zie ik duidelijk een patroon. Je hing me telkens aan de lippen.
Je luisterde aandachtig en ik vond dat ik zoveel mazzel had dat ik iemand had gevonden die zoveel om me gaf en die volledig in me geïnteresseerd was.
Ik had geen idee dat woorden je favoriete wapen waren. Je wist precies hoe je mijn woorden op de juiste manier kon verdraaien zodat het jou goed uitkwam.
Je gebruikte woorden om me een schuldgevoel aan te praten. Telkens als ik wat tijd voor mezelf wilde, toen ik met mijn vrienden wilde afspreken of in ieder geval even iets zonder jou wilde doen, zei je niets of deed je alsof je het prima vond en als ik thuis kwam moest ik het telkens ontgelden, want jij gedroeg je onwetend en je negeerde me.
Een paar weken later toen de ruzie begon, wreef je het er allemaal in en zei je dat ik jou altijd op de laatste plaats zette en dat anderen belangrijker voor me waren.
Stukje bij beetje nam ik afstand van mij vrienden zonder dat ik dat doorhad. Je wilde mijn volledige aandacht. Je kon het niet hebben dat ik lol kon hebben zonder jou.
Als het echter op jou aankwam waren de regels anders. Je kon uitgaan wanneer jij daar zin in had, waar je ook naartoe wilde gaan.
Je kwam thuis en stonk naar alcohol en zelfs als ik daar iets van wilde zeggen had dat geen enkele zin omdat je me toch meteen zou afkappen.
Je wist precies wat je moest zeggen en wanneer om me het gevoel te geven dat het mijn schuld was. Niet een keer, maar in elk situatie die we ooit hebben meegemaakt.
Je was zo goed in het slachtoffertje spelen dat zelfs als je iets onvergeeflijks deed, ik uiteindelijk medelijden met je kreeg.
Ik voelde me opgesloten. Je zette me gevangen met je manipulaties. Het voelde alsof ik nergens heen kon en ik niets goed kon doen zonder dat jij boos werd.
Je gaf me altijd het gevoel dat ik niet genoeg was. Alsof ik minderwaardig was. Je maakte misbruik van mijn onzekerheden.
Je vermomde beledigingen in grapjes. Je deelde altijd je ‘wijsheid’ met me en gaf me levensadvies.
Je deed altijd alsof je het beter wist en dat alles wat je zei of deed voor ‘mijn eigen bestwil’ was.
Je kleineerde me, gaf me het gevoel dat ik geen waarde had en daarna zou je weer lief, zorgzaam en beschermend zijn om ervoor te zorgen dat ik me weer gezegend voelde dat ik jou had.
Maar je was geen zegen, je was eerder een vloek. De vloek waaraan ik niet kon ontsnappen totdat je uit mijn leven verdween en op zoek ging naar het volgende slachtoffer.
Dat waren jouw woorden en dat was ook mijn schuld zonder het ooit verklaard werd waarom het mijn schuld was.
Ik kan niet zeggen dat ik opgelucht was dat je geen deel meer uitmaakte van mijn leven. Ik was verpletterd en verslagen.
Ik dacht dat ik de liefde van mijn leven kwijt was geraakt. Ik miste je. De eerste maand kon ik mijn tranen niet inhouden.
De tranen hielden geleidelijk op; ik weet niet zeker wanneer precies, maar er kwam een moment waarop de tranen mijn zicht helder maakten en ik je duidelijk kon zien. Ik zag wat een manipulatieve klootzak je echt was.
Voor het eerst in een hele lange tijd voelde ik me vrij en het voelde geweldig. Ik had het gevoel dat ik weer kon ademhalen.
Dat was makkelijk toen je niet meer met mijn hoofd speelde. Het voelde zo goed en het gaf me het extra beetje kracht dat ik nodig had om alles wat je me had ontnomen weer terug te krijgen.
Het duurde een hele tijd voordat ik weer het zelfvertrouwen en de zelfliefde vond die je me had ontnomen.
Ik realiseerde me eindelijk dat ik genoeg ben en dat ik het nooit zou moeten accepteren als iemand me behandelt alsof ik minderwaardig ben.
Mijn geest en ziel zijn nu tot rust gekomen, want ik ben gelukkig met wie ik ben. Ik zal niemand me ooit meer gevangen laten zetten.
Het lijkt nogal raar om het nu te zeggen, maar toen dacht ik dat ik nooit over je heen zou komen.
Ik dacht dat de schade die je me had berokkend permanent was en dat de pijn die ik voelde ongeneeslijk was.
Wat ik maar niet zag, was dat hoewel de littekens er nog waren, ik veel sterker was dan ik zelf dacht.
Ik was zolang enorm kwaad op je. Ik kon maar niet verwerken dat iemand die mijn hart had veroverd mij zo belabberd kon behandelen. Maar ik ben niet meer kwaad.
Ik heb eindelijk geaccepteerd dat dit onvermijdelijk was. Ik heb je vergeven. Ik heb mezelf vergeven vanwege het feit dat ik zolang ben gebleven en ik denk nauwelijks nog aan jou. Je hebt geen macht meer over mij of over mijn leven.
Ik heb eindelijk geaccepteerd dat het zo moest gaan omdat ik op die manier kon leren om echt gelukkig te zijn.
Zodat ik kon leren hoe de liefde er nooit uit hoort te zien. Je was niet de liefde van mijn leven, je was de hardste levensles. De les die ik koste wat kost moest leren.
