Is het echt chemie als het wordt geforceerd of is het een echte connectie? dacht ik bij mezelf terwijl ik het laatste gesprek met de man die ik leuk vond opnieuw naliep… of waarvan ik dacht dat ik hem leuk vond.
Het is niet dat er iets mis met hem was, het is gewoon dat het niet echt aanvoelde.
Je weet wel, ik dacht niet ongecontroleerd aan hem.
Hij liet me niet over onze potentiële dates dagdromen. En hij zorgde er ook niet voor dat ik het bananenbrood in de oven vergat.
Er was niets om me onze toekomst samen voor te stellen of aan de namen van onze niet-bestaande kinderen te denken. En eerlijk gezegd stoorde me dat.
Ik weet dat ik geen 18 meer ben en ik weet dat het leven geen sprookje is – ik ben niet hysterisch – maar weten hoe onglamoureus het leven is, is DE reden dat ik iets bijzonders wil.
Ik heb het niet over een perfect leven, maar over een echte connectie.
Een echt begrip, een obsessie om in de diepte te komen van iemand van wie je houdt, omdat ze je zo fascineren.
Ik wil ze als een religieus boek bestuderen. En ik wil mijn persoon door en door leren kennen.
Ik heb het over de beslissing om je niet met iemand te vervelen, omdat verveling alleen maar betekent dat je iets als vanzelfsprekend hebt beschouwd, of het nu een persoon is of een weinig inspirerende dag.
Als je je verveelt, dan betekent dit dat je niet oplet.
Ik ben in mijn leven getuige geweest van een aantal zeer magische dingen en ik weet dat liefde echt is. En daarom zal ik nooit opgeven, wat me terugbrengt naar dat iets dat me in mijn laatste bijna relatie dwarszat.
Wat me het meest dwarszat, was waarschijnlijk het feit dat ik me gewoon niet comfortabel genoeg bij hem voelde. Het zit me nog steeds dwars.
Dat betekent niet dat een van ons iets verkeerd had gedaan. Het was alleen dat er waarschijnlijk geen diepere connectie was.
Ik geloof dat mijn intuïtie niet tegen me zou liegen als het om dit soort dingen gaat.
Zelfs mijn hersenen stelden vragen als: Wil je je ECHT een onbekend aantal jaren in je leven ZO voelen?
Mijn onmiddellijke antwoord was nee. Nee, ik wil me geen half afgemaakt schilderij voelen. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik iets mis.
En ja, ik weet dat de angst om iets te missen een ziekte van vandaag is, maar luister naar me.
Als ik op het punt sta om mijn leven en mijn lichaam voor de rest van mijn leven met iemand te delen, dan wil ik dat die connectie echt is.
Ongefilterd. Geen bewerking, geen taboes, geen censuur, geen f-n matglas.
Ik wil dat hij me ziet zoals ik ben. Ik wil me veilig genoeg voelen om me wild te gedragen of volledig kwetsbaar te zijn.
Natuurlijk is er dat ene deel van me dat me vertelt dat ik mijn verwachtingen moet verlagen, maar dan is er een ander dat tegen me schreeuwt en zegt: neem geen genoegen met minder dan JE denkt dat je verdient.
We hebben tenslotte maar één leven, en hoewel die uitspraak soms als druk aanvoelt, komt het een andere keer als een openbaring.
Nee, ik wil geen gedwongen chemie. Ik wil niet iets dat na de wittebroodsweken-fase verdwijnt.
En ik wil mezelf er niet voortdurend aan herinneren dat “het erger had kunnen zijn”.
Ik wil dat het “erger” is en me nog steeds volledig tevreden met mijn beslissing voelen. Ik wil met de juiste persoon ‘erger’ doormaken.
De echte connectie wordt op zielsniveau gevoeld. Het wordt niet berekend aan de hand van hoe comfortabel je leven met iemand zal zijn.
In feite is comfort waarschijnlijk de snelste manier om gevoelens van ontevredenheid in een relatie te krijgen.
Zonder uitdagingen en groei is er geen echte vrijheid – en vrijheid is liefde.
Om gelukkig te zijn, moeten we de liefde ervaren die we verlangen. Om de liefde te ervaren die we verlangen, moeten we authentiek zijn.
Met andere woorden, je moet jezelf gedragen om degene aan te trekken die van je zal houden.
Dat is een echte connectie.
Dat is iets wat je verdient en waarom je niet moet stoppen met tegen jezelf te zeggen: neem geen genoegen met minder.
