Ik heb een narcist mijn hart gegeven en ik had het niet eens door.
Hij zorgde ervoor dat ik dacht dat ik gek was en hij kreeg me zover dat ik aan mijn eigen gezonde verstand ging twijfelen en toen wist ik het: ik had geen relatie met een gezond iemand.
Hij wist dat ik van hem hield met alles wat ik in me had en hij dacht daarom dat hij weg kon komen met alles.
De waarheid is dat ik aan het begin van de relatie al wist dat hij beschadigd was.
Ik kende zijn verleden en de geruchten en de waarschuwingen om niets met hem te beginnen, maar ik negeerde alles.
Ik zag een man met gebreken die behoefte had aan onvoorwaardelijke liefde en steun om hem er doorheen te helpen.
Ik zag iemand die steeds afgewezen werd, met hartverscheurende verhalen van de pijn die hij heeft doorgemaakt in zijn leven.
Uiteindelijk gaf ik er altijd aan toe en accepteerde ik zijn verontschuldigingen en smoesjes omdat mijn hart te groot was om hem de deur te wijzen.
Ik bouwde een fantasie van wat we zouden kunnen zijn, het was zo naïef van me om al zijn leugens te geloven.
Ik begon de behoefte te voelen om hem te tonen dat ik van hem hield en om hem gaf, zodat hij constant ervan verzekerd moest worden dat ik niet bij hem weg zou gaan.
Dus bleef ik bij hem terwijl ik geloofde dat hij voor mij zou veranderen.
Ik dacht dat mijn liefde heel misschien hem kon repareren en als ik een beetje meer van zijn gebreken hield, we dit zouden overleven.
Maar dat is onmogelijk als al die “gebreken” bij elkaar gewoon narcistisch gedrag zijn.
Het duurde te lang voordat ik me realiseerde dat alleen al door bij hem te zijn het slechtste in me naar boven kwam.
Ik was zwak, enorm zelfbewust en ongelukkig, maar ik weigerde het toe te geven.
Hij veranderde me op manieren die ik me nooit had voorgesteld.
Ik was ’s ochtends tijdens het wakker worden emotioneel verslagen en ik had een knoop in mijn maag, bang voor wat de dag me zou brengen.
Ik vroeg me steeds af: Was dit de man met wie ik echt een relatie wilde?
Voor wie ik wilde vechten?
Zie ik een toekomst met deze man?
Een metgezel, een beste vriend, een echtgenoot, een vader?
Maar nu zie ik eindelijk de waarheid.
Hij was een narcistische, manipulatieve persoon die alleen om zichzelf gaf en die zich niet druk maakte om degenen die hij gaandeweg zou kwetsen.
Hij was een volwassen man die in de “slachtofferrol” zat, die het toeliet dat zijn daden mij werden aangerekend en die zich onverbiddelijk achter zijn leugens en bedrog verstopte.
Ik heb zoveel tijd verspild aan iemand die niet goed voor me was.
Iemand die me in werkelijkheid niets te bieden had. Iemand die oneerlijk en ontrouw was en die zich aan niemand kon binden.
Hij zorgde ervoor dat ik ging geloven dat ik hem nodig had, zijn spelletjes zorgden ervoor dat ik dacht dat ik zonder hem verloren zou zijn, dat ik niet kon overleven zonder hem in mijn leven.
Maar nu dat ik hem eindelijk helemaal uit mijn leven heb verwijderd, zie ik alles weer helder in.
Het was een lange reis, maar ik zie eindelijk precies in met welk type ik te maken heb.
Ik wist dat ik voor mijn eigen welzijn de keuze moest maken om weg te lopen en dat is precies wat ik gedaan heb.
Hoewel ik me gebruikt en teleurgesteld voelde, wist ik dat ik er wel weer overheen zou komen.
Ik wist dat ik alleen maar sterker uit zo’n toxische relatie zou komen en dat ik meer over mezelf te weten zou komen dan ooit.
Ik heb zoveel in mijn mars, ik kan van iemand houden en voor iemand zorgen met alles wat ik in me heb en dat is iets om trots op te zijn.
En nu weet ik dat ik de kracht heb om weg te lopen bij iemand van wie ik hou, omdat het ongezond is voor mij.
Maar ik kan hem gewoon niet haten.
Haat brengt alleen maar meer pijn en ik heb al genoeg pijn doorgemaakt.
Ik ben teleurgesteld in de persoon die hij in mijn ogen was, in de man hij in mijn ogen had kunnen zijn, maar dat is niet een reflectie van wie ik ben.
Ik ben meer dan hij ooit zal zijn.
Dit is gewoon een extra levensles die ik heb geleerd en een afgesloten hoofdstuk in mijn leven.
