Genezen is alsof je je probeert los te breken van degene met wie je dacht de rest van leven mee te delen.
Het is het leren om zonder iemand te leven van wie je zo afhankelijk bent geworden.
Het is het leren om weer gelukkig te worden met jezelf, wanneer je zo lang op hen hebt geleund wanneer je opgevrolijkt moest worden in een sombere bui.
Het is het leren om je eigen tranen te drogen en manieren te vinden om jezelf aan het lachen te maken.
Het is het leren hoe je alles weer in je eentje kunt doen en hoe je moet omgaan met de eenzaamheid die je voelt wanneer zij geen contact meer met je zoeken.
Het is vervreemding.
Het is de eenzaamheid waar je niet aan kunt ontkomen.
Het is het tot 3 uur in de nacht opblijven met de hoop dat ze je zullen appen, hoewel ze al dagen of weken geen contact hebben gezocht.
Genezen is het doordraaien, het is het stalken van de ander op social media, je vrienden naar hen vragen en scenario’s in je hoofd bedenken, voor als ze wel contact zoeken.
Het zijn honderd getypte appberichten die je altijd hebt verwijderd.
Het is het hartzeer vanwege de gedachte dat je nooit en te nimmer de kracht zal vinden om te genezen.
Het is de duisternis die je in de nacht besluipt, terwijl je probeert in slaap te komen en je aan hun shirt vastklampt, met de wens dat zij het zelf waren.
Het is de wens om op te geven, niet meer te willen leven, het is de onwil om productief te zijn en de wens om in een donker gat van wanhoop en zelfhaat te kruipen.
Maar dan realiseer je je op een dag, zonder dat je daarvoor gewaarschuwd werd, dat je veranderd bent.
Je bent gegroeid.
Je bent wakker geworden en hebt besloten dat het tijd was om hen niet meer te missen.
Je realiseerde je dat ze er niet meer waren en dat ze niet meer terugkwamen, dus was het tijd om verder te gaan.
De donkere wolk die je boven het hoofd hing werd grijs en voordat je er erg in had zag je de zon er doorheen schijnen.
Je verwijdert alle pleisters die je over je beurse en kreupele hart had geplakt en je kunt weer voelen, en niet slechts verdriet.
Je herinnert je eindelijk weer hoe het voelt om weer te lachen en lol te hebben. Je herinnert je hoe het voelt om rond te lopen zonder dat er steeds een zware last op je schouders rust, die je somber maakt.
Je voelt je fris en je begint je weer compleet te voelen, want je realiseert je dat er meer in de wereld te vinden is dan hen alleen.
Je realiseert je dat zij niet de enige reden zijn dat jij bestaat en je realiseert je dat je het prima alleen af kan. Je kunt je eigen geluk zijn; je hebt hen niet nodig om te leven, hoe zeker je daar ook ooit van was.
Er ligt meer voor je in het verschiet en hoewel daar tijd overheen zal gaan, je zult het je realiseren.
Uit de gitzwarte duisternis waarin ze jou bang en alleen hebben achtergelaten, zul je een manier vinden om te ontsnappen en zul je elk gebroken stukje dat je dacht te zijn verloren oprapen en je zult doorgaan.
Je zult leven, maar deze keer zul je leren om voor jezelf te leven en voor niemand anders.
