Iemand in je hart hebben, maar hem niet in je armen kunnen hebben, is een pijnlijke situatie. Het is een soort liefdesverdriet die met geen andere variant te vergelijken is.
Ik weet niet precies op welk moment mijn hart jou koos, maar ik weet wel dat ik sinds dat moment helemaal gek op je ben geweest. En mijn liefde is met de tijd alleen maar gegroeid.
Helaas is deze liefde die ik voel voor mij niet het soort dat je met vlinders in je buik achterlaat. Niet het tintelende gevoel dat je hebt als je bij hem in de buurt bent. Nee.
Mijn liefde is van het hopeloze soort. Het soort dat me gebroken achterlaat en geconfronteerd wordt met de realiteit dat het niet wordt beantwoord.
Ik weet dat het moeilijk te begrijpen is dat ik liefdesverdriet kan hebben om iemand die niet al te bezorgd om mij lijkt te zijn.
Maar dit is mijn waarheid en ik moet ermee in het reine komen.
Ik leef met een aanhoudend gevoel van afwezigheid. De ellende dat ik jou niet aan mijn zijde heb. Het is het constante verlangen van mijn hart naar jou, maar je weet nauwelijks dat ik besta.
Ik ben verdrietig dat wat mijn hart het liefste wil, iets is dat ik waarschijnlijk nooit zal krijgen.
Hoe graag ik je ook zou willen vergeten, ik kan het niet. God weet dat ik het probeer.
Ik heb geprobeerd mijn liefdesverdriet te maskeren en mezelf voor de gek te houden door te denken dat het mij niet beïnvloedt als ik geen aandacht van jou krijg.
Ook heb ik geprobeerd tegen mezelf te zeggen dat dit slechts een voorbijgaand gevoel is en dat zodra ik een nieuw iemand ontmoet, dit ding dat ik voor je heb, uit mijn hart en geest zal verdwijnen.
Ik doe mijn best om niet aan je te denken, maar elke keer dat we elkaar kruisen, zinkt mijn hart een beetje dieper. Elke keer als ik je stem hoor, doet het pijn vanbinnen, wetende dat het niet tegen mij gericht is.
Elke keer als ik je zie lachen, weet ik dat het niet aan mij ligt. Al deze dingen breken mij stukje bij beetje.
Hoe kon ik zo hard vallen voor iemand die zo ongrijpbaar was?
Ik heb het gevoel dat het leven een hele wrede grap met me uithaalt. En ik ben er klaar voor dat het stopt.
Elke keer dat ik je zie, worden mijn gevoelens alleen maar sterker en ik kan mezelf er niet toe brengen om van je weg te gaan.
Ik kan je echter niets kwalijk nemen. Je bent niet verantwoordelijk voor mijn liefdesverdriet. Ik weet zeker dat je hebt gemerkt hoe ongemakkelijk ik bij je ben.
Ik weet zeker dat je je afvraagt wat er in vredesnaam met mij aan de hand is als ik alleen maar naar je staar, geen enkel woord kan uitbrengen, zo mijn best doe om mijn kalmte te bewaren, maar het is moeilijk om de hele tijd te moeten doen alsof.
Als je eens wist hoe ik me van binnen voelde en welke gevoelens er door mijn lichaam gaan elke keer dat je binnen handbereik bent. Mijn ziel doet pijn voor jou, maar mijn geest zegt me dat ik kalm moet blijven.
Het enige dat mij redt, is dat ik jouw medelijden niet wil. Ik heb niet nodig dat je medelijden met me hebt.
Ik heb je aandacht niet alleen nodig omdat je je rot voelt omdat je niets voor mij voelt. Zoveel respect heb ik tenminste voor mezelf.
Ik probeer de kunst van het samenzijn om jou heen onder de knie te krijgen.
Het is mij gelukt om mezelf niet te laten breken elke keer dat ik je zie. Mijn liefdesverdriet ben ik de baas.
Ik heb het feit geaccepteerd dat onze harten nooit met elkaar verweven zullen zijn. Dat ik nooit degene zal zijn die je zal kussen of troosten.
Ik weet dat er waarschijnlijk iemand anders is die je hart laat zingen van vreugde. Dat er waarschijnlijk iemand anders is die bijna net zoveel van je houdt als ik.
Ik hoop alleen dat ze je alles geven wat je verdient, zoals ik dat zou doen. Ik hoop dat je niet als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Dat degene die naast je wakker wordt, beseft hoeveel geluk ze heeft.
Je verdient niets minder.
Deze liefde die ik voor jou voel heeft mij meer liefdesverdriet dan goed gedaan, maar het heeft mij in ieder geval één ding doen beseffen. Het deed me beseffen dat ik in staat ben om zo hard lief te hebben.
Nu weet ik hoeveel ik kan geven en als ik zoveel van JOU hou, valt niet te zeggen hoeveel ik van iemand kan houden die mij die liefde zal teruggeven.
En dat is wat mij gemoedsrust en hoop in mijn hart geeft.
