Misschien hoef ik nu even geen liefde. Ik heb geen man nodig. Misschien wil ik alleen dingen die op dit moment niet goed voor me zijn.
Misschien moet ik mijn blikveld verder verruimen, verschillende oceanen oversteken, meer mensen ontmoeten die me inspireren en gewoon de vrijheid hebben om te kiezen waar ik heen ga, wie ik ben en wat ik doe zonder een ander mens die mijn perfecte plaatje vervormt.
Misschien moet ik steeds meer leren over de soort liefde die ik wil. Wil ik een traditionele liefde.
Een die veilig en zeker is. Of heb ik een avontuur nodig. Een liefde die niet getemd kan worden.
Misschien moet ik er nog steeds achter komen of ik liefde probeer te vinden of dat ik mijn hart probeer te snappen. Misschien heb ik meer tijd nodig om erachter te komen wat mijn hart echt nodig heeft.
Misschien moet ik mijn hart zuiveren van alle schade die ik het heb berokkend en alle scheuren die ik erin gebroken heb.
Misschien moet ik van mijn hart leren houden zoals niemand ooit wist te doen.
Misschien moet ik alles voor mezelf zijn dat ik van andere mensen gevraagd heb. Misschien moet ik mijn eigen persoon zijn. Mijn eigen hand vasthouden. Mezelf in slaap knuffelen. Leren mijn eigen grootste fan te zijn.
Misschien heb ik alleen mezelf nodig, omdat ieder ander persoon die aan boord van mijn schip komt, zou kunnen verdrinken.
Misschien moet ik alleen weg zeilen omdat niemand me de weg kan wijzen. Niemand weet waar ik thuis hoor.
Misschien houdt God me hier met een reden. Misschien wil Hij niet dat iemand me van mezelf afleidt.
Misschien blijft Hij me eraan herinneren dat ik nooit zal vinden wat ik zoek als ik het niet in mezelf kan vinden.
Ik geloof namelijk dat er twee soorten mensen zijn op deze wereld; de mensen die opgroeiden met een drang naar stabiliteit, zekerheid en veiligheid en dit zijn de mensen die vroeg trouwen.
De mensen die nooit moeite hebben om de een na de andere partner te vinden. En dan zijn er zij die opgroeiden met een drang naar magie, avontuur, euforie en dit zijn de mensen die altijd worstelen; degenen die niet weten wat voor geliefde ze willen, degenen die weten dat ze liefde willen maar niet weten wat ze ermee moeten doen als ze het vinden.
Misschien is het mijn lot om vaker mijn hart te breken dan liefde te hebben omdat ik mijn eigen zekerheid ben. In mijn eigen veilige haven. Ik ben degene die weet hoe ik de chaos in mijn hoofd kan kalmeren en de wonden in mijn hart kan helen.
Misschien is het de bedoeling dat ik mijn eigen littekens kus omdat alleen ik weet hoe diep ze gaan. Ik ben de enige die weet hoeveel pijn ze doen.
Misschien heb ik op dit moment alleen mezelf nodig omdat ik moet werken aan mijn relatie met mezelf. Om het goed te maken voor alle jaren dat ik mezelf pijnigde.
Om de gebroken stukjes te lijmen. Mezelf opnieuw vorm te geven. Mezelf te verlossen.
Voor nu ben ik misschien de ware voor mezelf omdat ik moet leren daarmee te leven – met alles.
Ik weet dat ik voor altijd met mezelf kan leven, ik moet er alleen nog achter komen hoe ik dat de mooiste en meest betekenisvolle relatie van mijn leven kan maken.
