Het was alles wat ik ooit heb gewild.
Jij, ik en onze perfecte kleine wereld. En ik had het. Niet zo lang als ik had gewild, maar lang genoeg om ware liefde te ervaren.
Tenminste, ik dacht dat het dat was.
Ik geef toe dat ik een hopeloze romanticus ben. Al sinds ik een kind was, bracht ik mijn dagen door met het lezen van boeken, het kijken naar films en fantaseren over mijn perfecte liefdesverhaal.
Op een dag zag ik je. Jij was het type waar ik van droomde. Degene die me brieven schreef, me in de regen kuste, me bloemen stuurde en die voor mijn raam zong. Jij was dat allemaal, mijn prins op een wit paard.
Op ons eerste afspraakje vertelde je me over je favoriete schilderij, Meisje met de parel. De mooiste vrouw en de perfecte penseelvegen van Vermeer, zei je. Die avond heb ik drie uur lang zijn biografie gelezen en de betekenis van zijn werken.
Toen gingen er een paar maanden voorbij, en je vertelde me dat ik je nieuwe favoriete kunstwerk was. Ik zal nooit vergeten hoe gelukkig je me maakte.
Hé, herinner je je onze eerste reis nog? Je nam me mee naar Italië, omdat je wist hoeveel ik van Romeo en Julia hou. Toen gaf je me die ketting en beloofde je me dat je hem snel door een ring zou vervangen. We zouden gelukkig zijn, voor altijd samen. Ik vraag me af wat daar mee gebeurd is…
Een droom was waar geworden. Regenachtige dagen, warme chocolademelk en onze favoriete films. Of een zonnige dag in het park. Het maakte ons niet uit, het enige belangrijke was dat we samen waren.
Jij was mijn persoon en ik de jouwe. Iemand die altijd aan jouw kant zou staan, hoe moeilijk het ook werd.
Dan, van dag tot dag, merkte ik dat je begon te veranderen. Eerst dacht ik dat ik te veel van je hield, dus de angst om je te verliezen moest met mijn hoofd aan het knoeien zijn. Maar toen begonnen onze vrienden vragen te stellen.
“Gaat alles goed, we hebben jullie al een tijdje niet samen gezien?” “Is er een probleem, je lijkt je zorgen te maken?” “Is er iets gebeurd?”
Toen realiseerde ik me dat het niet alleen in mijn hoofd zat. Ik vroeg je ernaar, maar je snauwde elke keer tegen me. Je zei dat ik paranoïde was en dat alles in orde was. Ik geloofde je… voor eventjes.
Toen stopte je langzaam met me te knuffelen, me te kussen en me te vertellen hoeveel je van me hield. Ik vroeg ernaar en je draaide door. Na een tijdje begon je mijn telefoontjes en appjes te negeren, en je kwam altijd laat thuis. Ik vroeg het nog eens – je draaide weer door.
Ook al heb je het nooit toegegeven, je veranderde en onze kleine wereld begon af te brokkelen. Ineens was ik niet meer je favoriete kunstwerk, noch was ik degene met wie je wilde trouwen. Ineens was ik gewoon een meisje waar je ooit verliefd op was.
Ik heb zo m’n best gedaan om je te laten blijven en smeekte je om niet te gaan, ik schreeuwde, huilde, bad dat je zou blijven en ik beloofde je: “Ik zal leuker zijn, ik zal mooier zijn, ik zal beter zijn… Verlaat me niet. Ik heb je nodig, ik zal je altijd nodig hebben.”
En je bleef. Ik was zo blij om je nog steeds te hebben dat mijn enige doel was om je gelukkig te maken. Mijn hele leven draaide om jou. Ik heb dagen besteed aan het plannen van onze reizen, het bereiden van je favoriete maaltijden of het voorbereiden van kleine cadeautjes om je te verrassen.
Je was nog steeds niet onder de indruk…
Ik begon naar de sportschool te gaan en kleedde me anders… het leek je nooit op te vallen. Ik heb zelfs mijn haar voor je geverfd, maar ik kreeg niet de reactie waar ik op had gehoopt. Je maakte eerlijk gezegd nogal een smakeloze grap dat alleen mentaal instabiele meisjes plotseling hun haarkleur veranderen.
Toen vertelde je me dat je wilde gaan… opnieuw. Ik voelde me duizelig, ik wist dat ik je zou verliezen, maar ik smeekte nog steeds om je te laten blijven. Ik viel op mijn knieën en huilde terwijl ik je vertelde dat je mijn hele wereld bent.
Maar deze keer was je bot. Het was alsof het je nooit iets heeft kunnen schelen. Hoe kon je? Waarom zou je me willen verlaten? Het enige wat ik ooit heb gedaan was van je houden en jij koos ervoor om mijn hart te breken.
Zo brokkelde mijn wereld uiteindelijk af.
Het is al een maand geleden. Ik zit niet meer op mijn knieën en dat zal ik nooit meer doen. Ik ben zelf opgestaan.
Gefeliciteerd, je hebt de kans gekregen om iemand te zien smeken om je te laten blijven. Heeft het je ego een boost gegeven? Ben je daarom gebleven? Ik beloof je dat je me ooit zult missen.
Eerst was ik gebroken, toen was ik boos. Maar niet op jou. Ik was boos op mezelf, omdat ik je vertrouwde. Boos dat ik voor iemand zoals jij was gevallen. Maar het is niet allemaal mijn schuld, ik denk dat je een geweldige acteur was en ik was een hopeloze romanticus die je film geloofde.
Ik heb zo mijn best gedaan om ons bij elkaar te houden, en nu heb ik er geen spijt meer van. Omdat ik weet dat ik eerlijk was en mijn liefde puur was. Ik ben eigenlijk trots op mezelf en op hoeveel ik kan verdragen. Maar ware liefde vraagt niet om te lijden, dus die van ons was dat zeker niet.
Ik beloof je dat je nooit meer een vrouw zoals ik zult vinden. Iemand die van je houdt en elk moment met je samen koestert. Iemand die jou boven alles en iedereen plaatst, en iemand die net zo hard zijn best wil doen als ik.
Bedankt dat je me een waardevolle les hebt geleerd. Ik heb mezelf voor jou veranderd, en dat had ik nooit moeten doen. Want het ding is, als je moet veranderen, dan is hij gewoon niet je prins op het witte paard. De juiste persoon zal komen en hij zal van je houden en van al je perfecte onvolkomenheden.
Mis je me al? Maak je geen zorgen, dat komt nog wel. Net zoals ik je knuffels, kussen, glimlach en aandacht heb gemist, zul je alles aan mij gaan missen.
Je zult de vrouw missen die zo hard probeerde om je te laten blijven. Je zult me bij andere meisjes zoeken, maar je zult me nooit vinden. Ik was een eenmalige kans, en het is je gelukt om het te verpesten.
Ik dacht dat onze relatie alles was wat ik ooit wilde, maar nu weet ik dat het alles is wat ik nooit nodig heb gehad.
