Ik weet hoe het is om je moe te voelen – en niet slechts fysiek gezien.
De wereld waarin we leven is een vermoeiende plek. Het is slijtend. Het is ondankbaar. Het daagt je eindeloos uit en het beloont je nauwelijks.
Je bent alleen maar moe omdat je in deze wereld leeft. Je bent het beu om te veel lief te hebben, te veel om zaken te geven, te veel aan een wereld te geven die je daar nooit iets voor teruggeeft.
Je bent het beu om moeite te steken in een onzekere uitkomst. Je bent de onzekerheid beu. Je hebt genoeg van het grauwe.
Ik weet dat je niet altijd zo uitgeput bent geweest – dat er een moment was dat je hoopvol en puur was. Toen je optimisme sterker was dan je cynisme en dat je een eindeloze hoeveelheid optimisme had om te verspreiden.
Ik weet dat je stukje bij beetje uitgehakt en versleten bent – een gebroken hart hier en een loze belofte daar.
Ik weet dat de wereld niet altijd eerlijk is geweest wat betreft de spellen die je hebt gespeeld en dat je veel vaker hebt verloren dan gewonnen.
Ik weet dat je geen inspiratie meer hebt om het weer te proberen. Ik weet het.
De waarheid is namelijk dat we allemaal moe zijn. Iedereen. Op een bepaalde leeftijd zijn we allen slechts een leger met een gebroken hart en zere zielen, terwijl we wanhopig op zoek zijn om ons voldaan te voelen.
We willen meer, maar we zijn te moe om erom te vragen. We zijn het zat om hier te zijn, maar we zijn te bang om weer opnieuw te beginnen.
We moeten risico’s nemen, maar we zijn te bang om het in elkaar te zien storten. We weten tenslotte niet helemaal zeker hoe vaak we nog opnieuw kunnen beginnen.
We denken allemaal dat we alleen zijn in onze vermoeidheid. Maar de waarheid is dat we elkaar zat zijn – de spelletjes die we spelen en de leugens die we vertellen en de onzekerheid die we elkaar aandoen.
We willen niet de schurk zijn, maar ook niet de sukkel. Dus zijn we op onze hoede. We ontwikkelen een afweersysteem. En we vervullen de rol die we verachten omdat we niet zeker weten of er nog een andere keuze is.
Ik weet dat het onmogelijk kan voelen om te blijven proberen en geven en worden wanneer je doodmoe bent. Ik weet dat de vrolijke idealen die je ooit werden beloofd nu oud en hopeloos lijken.
Maar ik smeek het volgende als je bijna zover bent om op te geven: probeer het nog één keer, met gevoel. Ik weet dat je genoeg hebt van alle pogingen. Ik weet dat je ten einde raad bent.
Maar de waarheid over die nieuwe poging is dat je je nooit zal realiseren dat je die hebt gevonden als je niet eerst je vorige achter je hebt gelaten.
We zijn allemaal veerkrachtiger dan we denken en dat is de onmiskenbare waarheid. We zijn altijd in staat om meer liefde te geven, meer hoop te hebben, meer passie te verspreiden en op de wereld los te laten.
We lopen gewoon niet ver genoeg om het besef te krijgen dat onze daden voordeel hebben gehad. We willen meteen resultaat zien en wanneer we dat niet zien, geven we op.
We laten de vermoeidheid ons stoppen. Het gebrek aan feedback frustreert ons en we gaan ervan uit dat dat betekent dat we de poging volledig uit het raam moeten gooien.
Dit is namelijk iets wat we allemaal niet toe willen geven: niemand voelt zich iedere dag geïnspireerd. We worden allemaal moe.
We worden allemaal ontmoedigd. En we mogen die gevoelens verwerken. Bij de pakken neer zitten en vermoeid en levensmoe zijn, houdt nog niet in dat je geen verandering aanbrengt.
Iedereen die je ooit hebt bewonderd heeft situaties meegemaakt waarin ze zich volledig verslagen voelden terwijl ze hun dromen probeerden na te jagen.
Maar dat weerhield ze er niet van om die dromen uit te laten komen. Je mag langzaam struikelend je grootste transformaties behalen. Het hoeft niet altijd spectaculair te zijn.
Sommige dingen in het leven gebeuren stilletjes. Ze gebeuren langzaam. Ze gebeuren omdat we een paar kleine, voorzichtige keuzes hebben gemaakt, keuzes die ervoor zorgen dat we een betere versie van onszelf worden.
We moeten toestaan dat we die aanpassingen laten gebeuren. Dat we toekijken hoe ze evolueren. Dat we niet in de tussentijd hopeloos gefrustreerd raken.
Als je moe bent, doe dan rustig aan. Wees stil. Wees verlegen. Maar stop niet. Het is logisch dat je moe bent. Je bent moe omdat dat niet anders kon.
Je bent moe omdat je een verandering doorvoert. Het is logisch dat je vermoeid bent en het is slechts een aanwijzing om door te gaan.
Je bent moe omdat je bloei bent. En ooit zal die groei plaatsmaken voor de verjonging die je nodig hebt.
