Relaties—of ze nou voort horen te duren, je horen te kwetsen, of je een waardevolle les horen te leren—soms zijn ze gewoon klote.
Relaties vergen zo’n voorzichtige balans, zo’n roerige mentaliteit, dat het nooit echt duidelijk is welke beslissing je moet maken.
Blijf je of vertrek je? Is dit eeuwig of iets voor op het moment? Ik geloof dat deze beslissingen alleen kunnen ontstaan uit een gemeenschappelijke overeenkomst tussen je hoofd en je hart.
Maar hoe weet je het en naar welke van de twee luister je?
Als je hoofd spreekt, zegt het alles wat je moet horen. Het biedt logica, redelijkheid en een basis voor de beslissingen die je moet maken.
Het helpt je begrijpen waarom je doet wat je doet en hoe je die dingen moet doen. Je zal waarschijnlijk niet graag naar je hoofd luisteren.
Het is saai en recht voor zijn raap en het is soms eerlijk gezegd nogal onbeleefd.
Je hart is daarentegen helemaal anders. Het is niet zo recht voor zijn raap en het zorgt ervoor dat je hoofd zo nu en dan in de war raakt.
Het overtuigt je dat je aan dingen denkt die niet echt zijn. Het draagt je op om een sprong te wagen wanneer je eigenlijk voet bij stuk moet houden.
Hoewel ik geloof dat het hart goede bedoelingen heeft, is het onvermogen om dingen te verwerken de zwakke plek van het hart.
Je hart is een kloppend werkwoord, een actie in de meest pure vorm en het zal niet kappen tot je hoofd de overhand neemt en je hart daartoe dwingt.
Hoewel je hoofd een situatie duidelijker zal bekijken, zal je hart vaak het akkevietje winnen. Logica klinkt indrukwekkend, maar je emoties zullen de overhand nemen.
Zouden we dat toe moeten staan?
Ik geloof echt dat er een balans hoort te zijn. Er moet een overeenkomst zijn tussen deze twee om een relatie zo gezond mogelijk te laten functioneren.
Als je vanbinnen continu in strijd bent over dezelfde relatievragen, wat zegt dat dan?
Het zegt je dat je hoofd weet wat je nodig hebt en dat je hart weet wat je wilt. Het zegt je dat als ze het niet met elkaar eens kunnen worden, hoe hard je ook je best doet, je ervan weg moet lopen.
Je hoofd en je hart kennen elkaar—fysiek gesproken zijn ze nogal close—en ze moeten het over een aantal dingen echt eens zijn.
Ik zeg niet dat het altijd zal voelen alsof er een innerlijke kalmte is tussen de twee, maar er moet wel sprake zijn van harmonie.
Er is misschien geen sprake van harmonie in je huidige relatie en daar moet je grondig naar kijken.
Je hoofd zegt je misschien dat dit de logische persoon voor je is en dat je hart er misschien anders over denkt. Of je hart heeft het gevoel dat dit de ware is, maar je hoofd weet dat er iemand anders voor je rondloopt die beter voor je is.
Als ze het hoe dan ook niet eens kunnen worden, moet je je uitweg gaan plannen.
Onze hoofden en harten zijn gemaakt om ons te helpen, gemaakt om ons te leiden in het maken van deze beslissingen.
Maar als je je altijd ellendig voelt omdat je hoofd en je hart het niet eens kunnen worden, moet je jezelf afvragen waarom dat zo is.
Met betrekking tot vooruitgaan zullen ze niet altijd met elkaar overweg kunnen. Maar er zullen relaties en situaties zijn waar dat wel zo is.
Als je een relatie hebt waarin ze tenminste elkaar tegemoet kunnen komen, dan weet je dat het misschien waard is om een tijdje te blijven.
Als je moeilijk kunt beslissen naar welke van de twee je moet luisteren, is mijn advies om naar beide te luisteren.
Geef je hoofd de ruimte om te redeneren, maar geef je hart de vrijheid om te voelen. Zorg er gewoon voor dat ze een compromis kunnen sluiten. Als dat lukt kun je weer een tijdje vooruit.
Maar als je vanbinnen altijd onenigheid voelt, als je continu stress in je onderbuik voelt, moet je weglopen—voor je eigen veiligheid.
Je hoofd en je hart horen je te helpen, niet te kwetsen. Zorg ervoor dat je een relatie hebt waarin je de ruimte hebt om dat te doen. Vertrouw jezelf, want vanbinnen weet je wat je te doen staat.
