Beste Medeafhankelijke Partner,
Wat ik nu ga zeggen is niet iets wat ik ooit zou zeggen of toegeven (aan jou), want als ik dat doe beëindigt dat meteen het spel van de overwinnaar dat mijn voornaamste bron van vermaak is in dit leven – eentje die er effectief voor zorgt dat jij mijn lasten draagt in de relatie.
En dat is het hele punt.
Als ik zeg ‘ik hou van je” bedoel ik dat ik hou van de moeite die je doet om mij te laten voelen alsof ik het enige ben dat telt in jouw leven, dat ik ben waar je leven om draait, dat je wilt dat ik gelukkig ben, en dat er nooit van mij wordt verwacht hetzelfde te doen.
Ik hou van de macht die ik heb om te profiteren van je vriendelijkheid en bedoelingen om aardig te zijn, en het vermaak dat ik ervaar wanneer ik mijzelf zoveel beter voel ten opzichte van jou, ik maak gebruik van elk moment om je jezelf klein en onbelangrijk te laten voelen.
Ik hou van het gevoel dat ik krijg als ik je beschouw als zwak, kwetsbaar en emotioneel zacht, en ik kijk graag op je kinderlijke onschuld en goedgelovigheid neer, ik zie dat als zwakte.
Ik hou van de wetenschap dat als ik je psychologisch manipuleer, wat jij wilt bespreken of aankaarten nooit zal plaatsvinden, en ik hou van deze “macht” om je effectief te laten geloven dat je “gek” bent dat je überhaupt vragen durft te stellen of als je problemen aansnijdt die mij niets interesseren, waardoor je weer je verwachtingen van mij verlaagt en tot hoeverre ik in staat ben je iets te bieden, terwijl ik mijn verwachtingen van jou juist hoger maak.
Ik vind het leuk hoe makkelijk het is om je volle aandacht gericht te houden op het verlichten van mijn pijn (nooit de jouwe!), en dat wat je ook doet, mij nooit goed genoeg zal laten voelen, nooit geliefd genoeg, nooit genoeg gerespecteerd, nooit genoeg gewaardeerd, enzovoorts. (Gedeelde smart is halve smart.)
Het gaat niet om het betrokken voelen, het inlevingsvermogen, de emotionele band die jij zo graag wilt, of wat ik heb gedaan om je te kwetsen of je in verlegenheid te brengen, of hoe weinig tijd ik aan je besteedt of aan de kinderen, enzovoorts.
Het gaat om mijn status en mijn taak om je op je plek te houden, met pijn, gefocust op mijn pijn, het negeren van jouw gevoel van waarde met betrekking tot mij.
Ik ben superieur en ik heb recht op vermaak, bewondering en troost, weet je nog?
“Ik hou van je” betekent dat ik van het gevoel hou als je bij me bent, vooral dat ik je als een eigendom zie, mijn bezit.
Net als wanneer je in een blitse auto rijdt, ik hou ervan dat je mijn status bij anderen zoveel verhoogt, ze laat zien dat ik de chef ben, enzovoorts.
Ik hou van de gedachte dat anderen jaloers zijn op mijn bezittingen.
Ik hou van mijn macht om je hard te laten werken je liefde en toewijding te bewijzen, terwijl ik onderhand nieuwe manieren verzin voor jou om weer je loyaliteit te ‘bewijzen’.
“Ik hou van je” betekent dat ik ervan hou om bij je te zijn.
Mede doordat ik anderen vaak haat en op ze neerkijk, zorgen de spiegelneuronen in mijn hersens ervoor dat ik continu gevoelens van zelfhaat ervaar; daarom vind ik het fijn dat ik van mezelf kan houden via jou, en jou ook graag haat voor mijn ‘drang” om op jou of een ander te moeten bouwen voor het een of ander.
Ik hou ervan dat ik je de schuld kan geven als ik deze “drang” voel; het voelen van minachting jegens jou lijkt me te beschermen tegen iets dat ik niet durf toe te geven, dat ik me totaal van je afhankelijk voel om mijn gevoel van superioriteit en overal recht op te hebben te “voeden”, en om mijn illusie van macht levend te houden in mijn hoofd.
(Niets laat me meer breekbaar en kwetsbaar voelen dan geen controle te hebben over iets dat mijn imago en superieure status kan schaden, zoals wanneer je twijfelt aan “hoe” ik je behandel, alsof je nog steeds niet begrijpt dat jou zover krijgen om jezelf te accepteren als object voor mijn vermaak, hoe ik jou of de kinderen ook behandel, het beste bewijs is van mijn superioriteit aan de wereld.
Je bent mijn bezit, weet je nog?
Het is mijn taak om jou haat aan te leren en gevoelloos te reageren op die “gekke” dingen die alleen “zwakke” mensen nodig hebben, zoals “genegenheid” en “gevoelens”; en trouwens, ik weet dat dit “werkt”, want tijdens mijn jeugd heb ik geleerd om dit bij mijzelf intern te doen.)
Het doet me sprankelen van geluk (meer bewijs dat ik superieur ben) dat ik je zo makkelijk kan verwarren, je “hysterisch” kan laten gedragen over wat je niet krijgt van mij, je jezelf kan laten herhalen, en dingen te laten zeggen en doen waar je jezelf later om zult haten (vanwege je “vriendelijkheid”!).
Alles wat je zegt, wat voor zere wonden of klachten je met me deelt, je kan er zeker van zijn dat ik je er later mee uitdaag, om je te laten voelen alsof je je tijd verdoet.
Je probeert jezelf nog steeds altijd te verantwoorden, je blijft steeds aan jezelf twijfelen en in een staat van verwarring, je probeert er nog steeds achter te komen waarom ik het niet “snap”.
(Er is niets om te snappen! Om de code te kraken, moet je door mijn lens kijken en niet door de jouwe!
Het is mijn taak om volledig ongeïnteresseerd te zijn in jouw emotionele behoeftes, open wonden en wensen, en om je te conditioneren, af te wijzen en gepast te straffen, totdat je je “les” hebt geleerd:
Om je plaats in te nemen als object zonder stem, een bezit dat geen ander verlangen heeft dan aan mijn vermaak en gemakken toe te geven, en dat nooit een mening heeft over hoe het wordt behandeld!)
(Dat je dit nog steeds niet hebt ontcijferd, na alle manieren waarop ik je slecht heb behandeld, lijkt mij wederom bewijs van mij genetische superioriteit.
In mijn handboek zijn degenen met superieure genen nooit aardig, behalve om hun slachtoffers te lokken en binnen te hengelen!)
Ik hou ervan dat ik je in een handomdraai onzeker kan laten voelen, vooral als ik aandacht aan andere vrouwen geef (misschien ook anderen in het algemeen, vrienden, familieleden, kinderen, etc. … de lijst in oneindig).
Wat geeft dit mij een machtsgevoel om duidelijk te tonen wat ik niet aan jou geef, om je uit te dagen en je te laten smeken om wat ik wel zo makkelijk aan anderen geef.
Hierdoor vraag ik mezelf soms af waarom het me zo makkelijk afgaat om aan anderen te geven waar jij naar verlangt, om gevoelens en liefde te uiten, om complimenten te geven, als het maar meer vermaak voor mij betekent (in dit geval, om je te zien lijden).
Ik hou van het machtsgevoel dat ik krijg als ik je terug moet winnen wanneer je dreigt bij mij weg te gaan, door wat kruimels naar je te gooien, en te kijken hoe snel ik je vertrouwen weer terug kan winnen als ik mijn charmes in de strijd gooi.
Ik hou je voor de gek, zodat je denkt dat ik dit keer zal veranderen.
“Ik hou van jou” betekent dat ik je nodig heb omdat ik door mijn zelfhaat iemand verg die mij niet in de steek zal laten en die ik kan gebruiken als boksbal: een ander slecht over zichzelf laten voelen vind ik fijn.
(Dit is hoe ik mezelf amuseer, ik verdoof mezelf, ik ontken de enge gevoelens binnen mezelf die ik nooit en te nimmer zal erkennen.
Ik haat alle tekenen van zwakte in mezelf, en daarom haat ik jou en alle anderen die ik beschouw als inferieur, dom, slap, enzovoorts.
“Ik hou van je” betekent dat ik dol ben op het rechtzetten en vormen van je gedachtes en overtuigingen, en het de baas zijn over jouw geest, zodat je mij ziet als jouw wonder en redder.
Een bron van leven en een middel van bestaan waar jij op bouwt, en altijd weer bij terugkomt, net als de zwaartekracht, hoe hoog je ook weg probeert te vliegen of springen.
Ik hou van het gevoel dat ik een god ben, om je zo gefocust (geobsedeerd) te houden op mijn behoefte om te worden aanbeden en vereerd, je offert alles voor mij op om jezelf te bewijzen, zodat ik je niet afkeur, ik wil het niemand naar de zin maken, en ik heb ook als enige het recht om beloningen en straffen uit delen hoe ik dat wil.
Ik hou van het feit dat ik mijn macht kan gebruiken om je te kleineren, je laat twijfelen aan jezelf en aan je mentale gezondheid, obsessief leg je dan verantwoording aan mij af (en anderen), je verklaart je loyaliteit, je vraagt je af wat er mis is met je (liever dan dat je je beseft dat je niet iemand “gelukkig” kan maken die zijn gevoel van macht en vermaak haalt uit de minachting voor anderen … en jou!).
“Ik hou van je” betekent dat ik me goed voel als ik mijzelf door jouw aanbiddende ogen zie, dat je de drug bent die mij goed laat voelen, mijn toegewijde publiek, mijn grootste fan en bewonderaar, enzovoorts.
Jij, en in het bijzonder wanneer je zonder enige twijfel tegen me opkijkt als jouw eeuwige, alwetende, almachtige bron van kennis is mijn verslaving.
(Je zult hebben opgemerkt hoe prikkelbaar ik ben als ik het idee heb dat er aan me wordt getwijfeld; ja, ik haat hoe kwetsbaar ik me voel als jij, of de wereld, vindt dat ik heb gefaald in mijn taak om mijn eigendommen in het gareel te houden.
En ik hou ervan dat hoe hard je ook smeekt en pleit voor mijn liefde en mijn bewondering, om je als dank ook eens waardevol te voelen, het nooit zal gebeuren zolang ik de controle heb.
Waarom zou ik dat laten gebeuren als ik verslaafd ben aan het vermaak dat ik ervaar als ik alles van je kan ontnemen dat de wind onder je vleugels zou kunnen betekenen, met het risico dat je me zult verlaten?
Ik geniet ervan om je juist niet te geven waar je om smacht, de tederheid die je nodig hebt en wenst, om elke keer je droom te verwoesten en tegen mezelf te zeggen, “ik ben niet natuurlijk niet gek.”
Ik ben dol op het feit dat ik controle kan uitoefenen over je pogingen om tot me “door te dringen”, je geest te beheersen, in het bijzonder: door een mogelijke ‘discussie’ af te weren, en de aandacht te verschuiven op wat er allemaal mis is met jou. Jouw mislukking om mij te waarderen en me geliefd en goed genoeg te laten voelen, en natuurlijk, je te helpen herinneren aan alles wat ik voor je heb gedaan, en hoe ondankbaar je eigenlijk bent.
Ik hou bovendien van hoe handig ik ben in het manipuleren van andermans meningen over jou, ze zover krijgen dat ze aan mijn kant staan, omdat ik me voordoe als de “goeierik” en jou afschilder als de “slechterik”, omdat je veeleisend, zelfzuchtig en nooit tevreden bent, en je je onder andere gedraagt als een control-freak.
Ik hou ervan hoe makkelijk het is voor mij om “Nee!” te zeggen tegen wat jou wellicht een gevoel van waarde en betekenis kan bezorgen, met behulp van eindeloze smoezen, en dat ik in plaats daarvan jouw focus gericht hou op mijn wensen en behoeftes, mijn ongemakken of pijn.
Ik hou van het gevoel dat ik de baas ben over je gedachten, je ambities, en ik zorg ervoor dat je wensen en behoeftes zo gericht zijn op het mij naar de zin maken.
Ik hou ervan om een drug te zijn die je koste wat kost moet hebben, hoe slecht ik je ook behandel, ondanks alle signalen dat je verslaving aan mij al je energie doet verdwijnen, dat je het risico loopt meer en meer kwijt te raken van waar je waarde aan hecht en wat je koestert, bijvoorbeeld mensen van wie je houdt, en degenen die van jou houden en je steunen.
Ik hou ervan dat ik je kan isoleren van anderen die je zouden kunnen koesteren, en die de toverspreuk zouden kunnen verbreken, en ik hou ervan om ervoor te zorgen dat je die mensen gaat wantrouwen, zodat je de conclusie trekt dat niemand je kan uitstaan, behalve ik.
Ik hou van het feit dat ik je kan laten voelen alsof ik je een dienst bewijs door bij je te zijn en kruimels je kant op te gooien.
Net als een stofzuiger heeft mijn interne leegte continu de behoefte om het leven, de adem en de vitaliteit die jij laat zien op te zuigen.
Ik hunker hiernaar als naar een drug die nooit genoeg is, ik vecht om die kwaliteiten van jou te stelen, want ik haat het idee dat ik moet delen.
Ook al haat ik jou en mijn verslaving aan je liefdevolle aandacht, mijn drang naar erkenning blijft ervoor zorgen dat ik smacht om mijzelf in je zorgzame ogen te zien, altijd paraat om mij te bewonderen, te vereren, smoezen voor te verzinnen, en die altijd in mijn leugens en vallen trapt.
Ik hou ervan dat je blijft vertellen hoeveel ik je heb gekwetst, je beseft je niet dat dit voor mij een gratis marketingverslag is dat mij laat weten hoe effectief mijn aanpak is geweest om je te laten lijden en je gefocust te houden op het verlichten van mijn pijn.
Zo ben ik weer de winnaar in deze wedstrijd: ik zorg ervoor dat je mij nooit zwak zult maken met je liefde en emotionele betrokkenheid.
In een notendop, wanneer ik zeg “ik hou van je,” hou ik van de macht dat ik een raadsel zal blijven dat je nooit op zult lossen, omdat je niet weet (en weigert te geloven) dat: de enige die kan winnen in dit spel van de overwinnaar is degene die de “regels” kent.
Mijn gevoel van macht berust op het feit dat je nooit zult slagen in mij te overtuigen om een wederzijds aangename relatie te starten, omdat, in mijn optiek, kwetsbaar, emotioneel expressief, vriendelijk, zorgzaam, empathisch en onschuld allemaal tekenen zijn van zwakte en een bewijs van minderwaardigheid.
Bedankt, maar nee bedankt, ik neem me voor op mijn plek te blijven in dit model van de overwinnaar, altijd competitief om op de eerste plek te eindigen, trots op mijn narcistische vermogen om harteloos, ongenadig, kil, gewiekst te zijn … en trots, om ervoor te zorgen dat mijn drang naar een gevoel van superioriteit niet gehinderd wordt.
Eeuwig liefde-beperkend,
