Ik probeer met een optimistische kijk mijn werk te doen, want leidend principes in mijn leven is dat de meeste tragische gebeurtenissen in ons leven bijna altijd voorafgaan aan de meest geweldige momenten.
Ik denk dat we op een bepaald moment voor de keuze staan of we verder gaan met wat het universum ons schenkt of dat we vasthouden aan en ons begraven in onze ellende.
Ik probeer niet uit de hoogte te doen terwijl ik dit predik, want ik heb zelf die diepe dalen gekend, en ik weet hoe het voelt.
Ik weet ook dat er een aantal problemen zijn die je sneller kunnen kapotmaken dan liefdeszaken.
Maar ik moet je zeggen dat terwijl ik mezelf leerde om uit het verdriet en de ellende (ontstaan door te gehecht te raken) te klimmen, ik me iets besefte dat enigszins realistischer was dan optimistisch, maar waar zo steevast veel waarheid in zit dat het je aandacht waard is.
Als iemand van je houdt zul je dit weten. Als iemand om je geeft zullen ze een manier vinden om dichtbij je te zijn.
Als dit niet het geval is zullen ze smoezen verzinnen.
Soms zullen ze er niet eens zeker van zijn of ze wel of niet van je houden, dus zul je toekijken als ze als heen en weer stuiteren om hierachter te komen.
Liefde is niet iets dat je hersenen aan het werk zet. Het is niet een raadsel dat moet worden opgelost of een mysterie dat uitgepluisd moet worden.
Het is gewoon zoals het is, en we moeten het gewoon laten zijn zoals het is, of helemaal niet, natuurlijk.
Ik geloof in het algemeen dat mensen zoveel in hun ervaringen verschillen dat geen twee situaties precies hetzelfde zijn.
Het is daarom moeilijk om te generaliseren over liefde en romantiek, maar ik maak in dit geval een uitzondering.
Ik weet dat veel van jullie dit lezen en allerlei redenen verzinnen waarom hoe-heet-hij toch wel van je hield, maar dat hij geen relatie met je kon beginnen vanwege een aantal redenen, waarom die reden logisch was en waarom ik geen idee heb waar ik over praat.
Het is oké als je dat denkt, ik zal je er niet van weerhouden.
Maar de waarheid blijft dat je vasthoudt aan iemand die niet genoeg van je houdt om jou als prioriteit te zien en om de relatie te laten slagen.
En als ik in iets geloof is het wel dat we het allemaal verdienen om ons leven te delen met iemand die ook het leven met ons wil delen.
Wat we dus moeten leren is om de liefde te accepteren die ons niet wordt gegeven.
Om ons te realiseren dat ondanks dat we iemand op een voetstuk hebben geplaatst dat dit niet betekent dat hun oordeel bepaalt wie wij zijn als mens.
Het is slechts een mindset, eentje die we moeten veranderen als we ons los willen rukken.
Mensen kunnen een beetje van je houden, en ze kunnen genoeg van je houden, maar toch niet genoeg om een relatie te laten slagen.
Het is niet een alles-of-niets situatie. We moeten niet langer denken dat dat wel zo is, en dat als we slechte kaarten trekken, dat dat ons deels onwaardig en onbeminnelijk maakt.
Want om dat idee te betwisten houden we ons zo stevig mogelijk vast aan al de redenen waarom iemand van ons houdt, totdat loslaten ons idee wordt – niet die van hen.
Maar we eindigen allemaal, op de een of andere manier, op de juiste plek.
We maken allemaal andere reizen door, maar ze eindigen allemaal op dezelfde manier. Je hebt niet de liefde van iemand anders nodig om je compleet te voelen.
Je hebt hun toestemming niet nodig om door te gaan met je leven. Wat jij nodig hebt is je eigen liefde.
Je moet jezelf toestaan om door te gaan. Hun liefde zal je daar niet van weerhouden, want die liefde bestaat niet.
Jij bent de enige die eraan vasthoudt, omdat je denkt dat het voorbestemd is.
En wat je je vroeg of laat zult beseffen is dat je leven grotendeels wordt bepaald en uitgestippeld door het feit dat je jezelf wijsmaakt dat iets voorbestemd is of niet.
Bevrijd jezelf uit die kooi die je zelf hebt gebouwd. Jij hebt als enige de sleutel naar je eigen vrijheid.
