Ik heb vijf jaar besteed aan het kwetsen van een goede vrouw door bij haar te blijven, maar nooit echt voor haar te kiezen. Ik wilde wel bij haar zijn, ik wilde echt voor haar kiezen.
Ze was een voortreffelijke vrouw, briljant en grappig en sexy en sensueel. Ze kon mijn hele lichaam aan het lachen maken met haar snelle, donkere gevatte humor en ze kon kortsluiting in mijn brein veroorzaken met haar exotische schoonheid.
Elke dag met haar in mijn armen wakker worden was mijn gelukkige plek om te zijn. Ik hield zoveel van haar.
Jammer genoeg, wat vaker voorkomt bij veel jonge koppels, veroorzaakte onze onwetendheid hoe goed lief te hebben stressvolle uitdagingen in onze relatie.
En uiteindelijk, toen mijn fijne gedroom op de vroege ochtend plaatsmaakte voor de gespannen, onvolwassen manieren van ons dagelijks leven samen, vroeg ik me vaak af of er een andere vrouw voor me rondliep die makkelijker was om van te houden, en die beter van mij had kunnen houden.
Zodra de maanden vervlogen en die gedachte steeds vaker door mijn hoofd galmde, koos ik steeds minder voor haar. Elke dag, vijf jaar lang, koos ik steeds een beetje minder voor haar.
Ik bleef bij haar. Ik koos ineens niet langer voor haar. We hebben beiden geleden.
Voor haar kiezen had betekend dat ik elke dag op de giften die ze mee had gebracht toen ze in mijn leven kwam, waar ik dankbaar voor kon zijn, te focussen: haar gelach, schoonheid, sensualiteit, speelsheid, gezelschap, en zoveel meer.
Jammer genoeg vond ik het vaak onmogelijk om te omarmen – of zelfs te zien – wat zo ontzettend geweldig aan haar was.
Ik was te gericht op de boosheid, mijn onzekerheid, eisen, en andere aspecten van haar sterke persoonlijkheid die aan mij had geschaafd.
Hoe meer ik me focuste op haar slechtste kanten, hoe meer ik er begon te zien, en hoe meer ik deze op haar reflecteerde door haar mijn eigen ergste gedrag te laten zien.
Natuurlijk vergrootte dit slechts de druk op onze relatie…wat er nog meer voor zorgde dat ik minder voor haar koos.
Dus verspreidde onze verrotte doodspiraal spel over vijf jaar.
Ze heeft hard gevochten om te zorgen dat ik voor haar zou kiezen. Dat is de taak van een domoor. Je kunt er niet voor zorgen dat iemand voor je kiest, zelfs als ze misschien van je houden.
Eerlijk gezegd koos ze ook niet volledig voor mij. De boze scheldwoorden die ze vaak naar me slingerde waren daar genoeg bewijs van.
Maar ik realiseer me nu dat ze vaak boos was, omdat ze zich niet veilig voelde bij mij. Ze voelde het elke dag toen ik niet voor haar koos, in mijn woorden en daden, en ze was bang dat ik haar zou verlaten.
Eigenlijk heb ik haar ook verlaten.
Door niet elke dag volledig voor haar te kiezen vijf jaar lang, door me meer te focussen op waar ik me aan stoorde dan aan haar kanten die ik aanbad, heb ik haar achtergelaten.
Net als een dierbare geurige bloem bracht ik je vol trots thuis, maar slaagde er toen niet in om je water te geven, heb ik je alleen gelaten op ontelbare manieren, zodat de droge hete hitte van onze intieme relatie jou liet verwelken.
Ik zal niet nog eens niet voor een vrouw kiezen van wie ik hou.
Het is een marteling voor iedereen.
Als je een relatie hebt nodig ik je uit om jezelf de volgende vraag te stellen:
“Waarom kies ik vandaag voor mij partner?”
Als je niet op een antwoord komt waar je tevreden over bent, graaf dan dieper en vind er een. Het kan net zo eenvoudig zijn als opmerken dat in de diepste waarheid in je hart “het gewoon zo is.”
Als je het nu nog niet kan vinden, stel de vraag dan morgen nog een keer. We hebben allemaal weleens eens slechte dag.
Maar als er teveel dagen voorbijvliegen en je gewoon geen verband ziet met waarom je voor je partner kiest, en je relatie overloopt van stress, laat ze dan los.
Maak een opening voor een ander mens om te verschijnen en zie hen met verse ogen en een verlangend hart dat elke dag enthousiast voor hen zal kiezen.
Je geliefde verdient het om met enthousiasme gekozen te worden. Elke dag.
En dit geldt ook voor jou.
Denk goed na over je keuze.
