Het is geen geheim dat we verschillende dingen van onze voorouders erven. We kunnen de ogen van onze grootvader hebben, of oma’s krullende haar, papa’s gave voor het oplossen van wiskundige problemen, of mama’s zachte en empathische kant.
Soms kunnen sommige mensen ons vertellen dat we een grote gelijkenis met onze tante hebben, terwijl anderen zullen zweren dat we een spiegelbeeld van onze oom zijn.
Maar wist je dat trauma ook kan worden geërfd?
Een transgenerationeel trauma is het doorgeven van bepaalde traumatische ervaringen van de ene generatie naar de andere.
Het kan worden veroorzaakt door jarenlange blootstelling aan oorlog, misbruik, huiselijk geweld, haatmisdrijven en anderen.
Het kan ook voortkomen uit een sterk emotioneel trauma veroorzaakt door het verlies van een familielid als gevolg van tragische ongelukken, drugsmisbruik of zelfmoord, echtscheiding van ouders, verlating of ouderlijke opsluiting.
Al deze gebeurtenissen kunnen permanente gevolgen voor het leven van een persoon hebben. En in depressie, angst, wantrouwen, afstandelijkheid, paniekaanvallen, vecht- of vlucht reacties, een laag zelfbeeld en anderen resulteren.
Ze kunnen ook een grote invloed op toekomstige relaties hebben, vooral romantische.
Hoe een een transgenerationeel trauma je romantische relatie kan beïnvloeden
Hieronder heb je de 4 meest voorkomende manieren waarop een transgenerationeel trauma je liefdesrelaties kan beïnvloeden. Zorg ervoor dat je ze bekijkt en kijk of je je met een van hen kunt identificeren.
1. Je brein is aangepast aan een ‘alles of niets’ mentaliteit
Omdat je hersenen erg kneedbaar zijn, kan het gemakkelijk worden geprogrammeerd door wwn onopgelost transgenerationeel trauma.
Een traumatische gebeurtenis die iemand in je familie is overkomen en waarvan het ‘gevoel’ op je is overgedragen, kan je in een bepaalde staat van denken brengen.
Je kunt de wereld als puur zwart-wit gaan zien en een ‘alles of niets’ benadering hebben.
Je zoekt naar labels omdat ze een verklaring bieden, maar je hebt het moeilijk om ze te veranderen. Voor jou zijn ze definitief en absoluut.
Als je je bijvoorbeeld al een tijdje verdrietig voelt en alsof je niet goed genoeg bent, dan zullen je hersenen die manier van denken als zijn realiteit accepteren en je als een ‘verdrietig persoon’ labelen.
Plotseling is het enige wat je ooit kunt zijn verdrietig en kan je er niets aan doen om het te veranderen.
Zelfs als je zichtbaar bewijs hebt dat dingen goed gaan, zoals een promotie op het werk, zal de aanpassing van je hersenen je nooit volledig laten genieten en er blij mee zijn.
Deze manier van denken kan je coping-mechanisme zijn. Het maakt het echter zo moeilijk voor je om een gezonde romantische relatie te onderhouden.
Want hoe kun je bijvoorbeeld een oplossing bedenken voor een bepaald obstakel, als je hersenen geprogrammeerd zijn om te denken dat je het echt verdient?
2. Je hebt de neiging om de verbinding te verbreken
Een andere manier waarop een transgenerationeel trauma je liefdesleven kan beïnvloeden, is door ervoor te zorgen dat je in een relatie met iemand een beperkt vermogen hebt om vreugde, liefde, tevredenheid en veiligheid te vinden.
Dit komt voort uit bepaalde traumatische ervaringen die je had toen je een kind was. En die gebaseerd waren op je eerste menselijke relaties: een relatie met je ouders, of een gebrek daaraan omdat ze fysiek of emotioneel afwezig waren.
Of misschien had je een fatsoenlijke jeugd en een goede relatie met je ouders, maar je verhuisde constant en worstelde daarom om diepe, sterke en duurzame relaties met je leeftijdsgenoten te vormen.
Dit zou ertoe kunnen leiden dat je denkbeeldige muren rond je hart hebt gebouwd en je tevreden voelt wanneer je de verbinding verbreekt.
Omdat je het al hebt meegemaakt, is het beter om afstandelijk te zijn en niet te dicht bij iemand te komen, omdat het minder pijn doet als je uiteindelijk uit elkaar moet gaan.
Je bent geconditioneerd om naar emotionele en fysieke verbindingen te verlangen, maar je geeft er de voorkeur aan om met één voet buiten de deur te staan, omdat het je een gevoel van veiligheid geeft.
Je weet hoeveel pijn het doet om afscheid te nemen van een persoon met wie je je verbonden voelt, dus je zult liever nooit volledig contact maken om te voorkomen dat je door dezelfde soort pijn moet gaan.
Dit houdt andere dingen in, zoals het vermijden van kwetsbaarheid, niet volledig open en eerlijk zijn, het niet delen van persoonlijke gegevens, enzovoort, omdat al deze dingen volledige toewijding betekenen, en dat is iets waar je bang voor bent.
3. Je hebt het gevoel dat je constant wordt aangevallen
Je onopgeloste transgenerationele trauma kan er ook toe leiden dat je alles extreem persoonlijk neemt. Alles wat iemand doet (of niet doet), elk woord, kritiek, opbouwende kritiek of zelfs een blik – neem je ter harte.
Je hebt het gevoel dat je constant wordt aangevallen en dit doet vooral pijn als het van je partner komt. Hij of zij kan tegen je zeggen, “Hé, dit is geen kritiek, maar…” en hoe vaak het ook wordt herhaald, je zult je nog steeds aangevallen voelen.
Dit beïnvloedt je relatie op een manier die het moeilijk maakt voor je partner om met je te communiceren. Hij houdt van je en wil je natuurlijk niet kwetsen, dus hij zal liever niet iets ter sprake brengen als het betekent dat je gelukkig blijft.
Dit is echter niet goed, omdat een gesprek noodzakelijk is voor een gezonde relatie. We moeten allemaal zowel gemakkelijke als moeilijke gesprekken voeren en kunnen daar veel profijt van hebben.
4. Je hebt sterke verlatingsangst
En ten slotte kan een transgenerationeel trauma zich manifesteren in een sterke en diepgewortelde angst om in de steek gelaten te worden.
Dit gevoel van iemand nodig te hebben tot het punt dat je gelooft dat je het zonder deze persoon nooit zou overleven, zorgt ervoor dat je te veel van jezelf geeft en te gretig bent om je partner te behagen.
Dit maakt je een pleaser voor mensen. En resulteert erin dat je de behoeften van anderen boven die van jezelf plaatst.
Wat goed en nobel is totdat het een bepaalde limiet overschrijdt en ertoe leidt dat je jezelf verliest.
Deze angst voor verlating en afwijzing dwingt je ook om leugens over jezelf te verzinnen. Zodat de andere persoon meer van je kan houden.
Het doet je op de lange termijn echter geen recht, omdat je ware aard uiteindelijk naar voren zal komen en je partner vroeg of laat de echte jij zal zien.
En wat gebeurt er dan? Omdat niemand ervan houdt om voorgelogen te worden, kan je angst om in de steek gelaten te worden een self-fulfilling prophecy worden.
