Door al mijn liefdesverdriet en tegenslagen in de liefde heb ik (onbewust) geleerd een muur rond mijn hart op te trekken. Waardoor ik je nooit echt kenbaar zal maken dat ik wil dat je voor mij kiest.
Een muur waar je heel moeilijk doorheen kunt komen, maar als je dat eenmaal doet, zie je een glimp van het meisje van vóór alle pijn en lijden.
De echte ik.
Als je eenmaal door die muur heen gaat, kun je het meisje zien dat ik was voordat de wereld me verpletterde. Dat me bij elk liefdesverdriet een klein stukje van mezelf liet verliezen.
Ik wil dat je voor mij kiest en me laat zien dat al mijn liefdesverdriet niet voor niets was.
Ik wil dat jij degene bent die al mijn verloren puzzelstukjes verzamelt en mij compleet maakt.
Je bent goed op weg, maar ik ben bang dat ik je misschien wegjaag.
Ik heb het paranoïde gevoel dat je zult beseffen dat ik te beschadigd ben en niet meer voor mij zal vechten.
Je zult beseffen dat ik te veel ben en de andere kant op rennen.
Alsjeblieft, doe dat niet. Ik wil dat je voor mij kiest.
Weet je nog dat weekend dat we aan het meer doorbrachten? In dat kleine huisje, zonder elektriciteit en niemand binnen een straal van 8 kilometer?
We waren maar met zijn tweeën en het was het beste gevoel ter wereld. Ik voelde me ZO verbonden met jou.
Weet je nog hoe we tot het middaguur in bed bleven liggen, pratend, knuffelend en pratend over alles wat ons bezighield?
Ik stelde me voor je open als nooit tevoren. Dat was de eerste keer in lange tijd dat ik me comfortabel genoeg voelde om mijn waakzaamheid bij iemand te laten verslappen.
Je had je armen altijd zo strak om me heen geslagen dat ik het gevoel had dat niemand me kwaad kon doen. Jij was mijn veilige haven (dat ben je nog steeds).
Ik weet dat ik een moeilijke vrouw ben om van te houden
Dat als ik val, het kan lijken alsof ik nooit meer opsta.
Ik beloof dat ik dat probeer te veranderen. Dat ik probeer om niet al mijn ervaringen uit het verleden mij als persoon te laten vormen en onze relatie te laten bepalen.
Maar ik heb JOU nodig om me te helpen daar te komen. Ik kan dit niet alleen.
Ik hoop dat dit je niet bang maakt. Dat je niet op zoek gaat naar iemand die ‘minder’ beschadigd is. Ik hoop dat je voorbij mijn muren kunt kijken.
Ik ben er nog steeds, ik wil alleen dat je me onderweg vindt en me nooit meer terug laat gaan naar die verzonken plek.
Als liefde zo gemakkelijk was, zou het dan echt de moeite waard zijn?
Pas als je met elke vezel van je wezen voor iemand vecht, besef je hoeveel je van iemand houdt en diegene waardeert.
Pas als je zoveel ellende met iemand hebt meegemaakt en erin slaagt de andere kant te bereiken, leer je het zo dicht bij je hart te houden en koste wat het kost te beschermen.
Moeilijkheden leren ons dat. Ik zou moeten weten.
Wanneer het eng begint te worden, weet je dat het de moeite waard is om voor te vechten. Dan weet je dat je iets echts hebt.
Daarom smeek ik je dat je voor mij kiest.
Laat mij de puinhoop zijn die ik ben en help mij naar de plek te leiden waarvan we allebei weten dat ik die kan bereiken. Ik heb het gevoel dat ik het waard ben en ik weet dat jij het ook voelt.
Ik voel het elke keer dat je bij mij in de buurt bent. In elke kus en elke omhelzing.
Als je me kust, voel ik de grond onder me wegglijden. Dan is het is alsof ik op een wolk zit waardoor ik me het gelukkigste meisje ter wereld voel.
Maar tegelijkertijd is het beangstigend. Ik heb het gevoel dat ik elk moment kan vallen. Het is alsof ik zo blij ben en ik weet dat er iets gaat gebeuren dat het voor mij verpest.
Dit is waar ik je nodig heb om mij te bewijzen dat mijn paranoia niet echt is.
Dat als je me kust, je het MEENT, en niet van plan bent om weg te gaan.
Ik moet het gevoel hebben dat je voor mij vecht als ik wegglijd.
Omdat het zal gebeuren.
Soms zal ik mij onzeker voelen. Maar met jouw liefde en begeleiding voel ik me de veiligste meid ter wereld. Geef me gewoon niet op en ik beloof dat ik zal leren je alles te geven.
