We zijn eraan gewend om op elk moment van de dag deel uit te maken van het leven van onze kinderen – vanaf het moment dat ze een kleine baby waren die hun eerste stapjes leerde tot hun eerste schooldag.
Maar er komt een tijd dat ze ophouden kinderen te zijn en beginnen te doen waar veel ouders bang voor zijn: ze beginnen op te groeien. Hoewel dit geen slechte zaak is, zijn veel ouders niet in staat om met deze schijnbaar plotselinge verandering om te gaan.
Ze zijn echter niet de schuldige, want mensen zijn gewoontedieren en elke verandering in de routine zal ongetwijfeld een zekere mate van verwarring veroorzaken.
Het algemene coping-mechanisme is om het volledig af te wijzen en zaken te doen alsof het nog steeds hetzelfde oude kind is, alsof hun kind nooit uit zijn luiers is gegroeid en nog steeds een leidende hand nodig heeft.
Dit is waar het mis begint te gaan, want zie je, er is een duidelijke grens tussen betrokken zijn bij het leven van je kind en het kind verstikken.
Het is niet gemakkelijk om op te merken, afhankelijk van de bestaande relatie tussen ouder en kind, maar het kan met vallen en opstaan worden ontdekt.
Wanneer begint het?
Deze behoefte aan privacy begint meestal wanneer onze kinderen in de puberteit komen, waar het stigma vandaan komt van ouders die bang zijn voor deze periode.
Ze zijn zo volwassen geworden dat ze het niet nodig hebben om bij elk nieuw ding dat ze proberen bij de hand genomen te worden, hun fysieke en mentale vermogens ontwikkelen zich in een snel tempo en hun algemene gedachtegang begint volwassener te worden.
Het is een tijd waarin ze nieuwe dingen beginnen te ontdekken zonder dat je het hen hoeft voor te stellen, waarin ze zelf op zoek gaan naar de antwoorden op hun vragen in plaats van op jou, de ouder, te vertrouwen.
Het is wanneer ze op zoek gaan naar hun individualiteit, hun uniekheid, datgene wat hen tot hen maakt.
Het is ook een tijd waarin ze nieuwe vriendschappen met mensen beginnen te smeden die niet alleen de kinderen van je vrienden zijn – mensen waar je minder controle over hebt, maar die misschien beter bij je kind passen.
Er worden ook veel nieuwe concepten aan hen voorgesteld – die van verantwoordelijkheid, liefde, toekomstplannen en dergelijke – en dit zijn allemaal dingen die niet alleen kinderen en tieners, maar mensen in het algemeen graag voor zichzelf houden.
Ze zullen hun eigen ervaringen zonder jou smeden, ervaringen waar je misschien nooit achter komt. En dat kan voor velen van ons angstaanjagend klinken.
Je zult zien dat je kinderen met het verstrijken van de jaren steeds meer van je eiland wegdrijven totdat ze tot volwaardige volwassenen uitgroeien.
Waarom het belangrijk is om een stapje terug te doen en ze te laten ademen
De sleutel tot het zijn van een goede ouder is leren hoe je je aan de behoeften van je kind kunt aanpassen, terwijl je tegelijkertijd een autoriteitsfiguur en een gids voor hen blijft, zonder dat het geforceerd aanvoelt.
Maak je geen zorgen, als je je kaarten goed speelt en ze de ruimte geeft die ze nodig hebben om als mensen te groeien en hun horizon te verbreden, dan zullen ze je nog steeds met het grootste respect behandelen.
En ze zullen je niet volledig negeren, dat zou sowieso nooit het geval zijn. Ze zullen nog steeds naar je toe komen met vragen waarvan ze vinden dat jij de beste persoon bent om naar toe te gaan voor antwoorden.
Hoe vaak dat gebeurt, hangt af van hoe je ze behandelt, of het nu is door jezelf volledig buiten hun privézaken te houden, nog steeds deel uit te maken van elk facet van hun leven, of de middenweg te kiezen.
Er bestaat namelijk zoiets als te veel vrijheid en privacy.
Te weinig privacy
Ik wilde me hier eerst op concentreren, omdat je jezelf hiermee niet schaadt, je schaadt je kind – waardoor ze hun ware potentieel niet kunnen realiseren en het ze afhankelijk van jou maakt om alles te doen.
Je helpt ze niet, je bent een codependente ouder.
Ze zullen nooit helemaal volwassen worden als je erop staat de zijwieltjes altijd aan te houden en ze niet hun best te laten doen. Zelfs als ze falen, is het een leerervaring.
Ze zullen in dat specifieke aspect van hun leven weten waar ze aan toe zijn en ze zullen de motivatie krijgen om zichzelf verder te verbeteren, terwijl als ze mama en papa alles voor hen laten doen, ze gemakzuchtig zullen blijven.
Het ergste scenario is dat ze verwend worden, te zachtmoedig om iets te doen zonder toestemming te vragen, of zich aan een “mama/papa weet het beste” scenario overleveren.
Geloof me, je zult er uiteindelijk spijt van krijgen als je je realiseert dat je kind zich echt ellendig voelt en deze dingen alleen doet om jou te plezieren in plaats van om zijn eigen behoeften te bevredigen.
Te veel privacy
Net zoals er risico’s zijn om te veel betrokken te zijn bij het leven van je kind, is het andere uiterste niet beter. Wanneer je besluit om je kind vanaf het begin volledige vrijheid te geven, dan kun je je vervreemdt gaan voelen.
Je begint de controle te verliezen en je tiener kan uiteindelijk veel slechte beslissingen nemen, omdat ze geen andere regels hebben dan die van henzelf.
Het kan zelfs zo ver gaan dat je in metaforische zin complete vreemden voor elkaar wordt – dat je niet eens meer herkent wie ze zijn.
Een zekere mate van controle is nodig, maar niet een die hen in een wurggreep houdt, maar eerder een die leidt. Eentje die je nog steeds tot autoriteitsfiguur en rolmodel maakt.
Related: Een Betere Moeder Zijn: 10 Stappen Om In De Goede Richting Te Gaan
De juiste balans vinden
Ik maak dit misschien angstaanjagender dan het in werkelijkheid is, maar de worstcasescenario’s zijn vrij zeldzaam. Dat gezegd hebbende, dit is nog steeds een delicate situatie en kan fout gaan als er slecht mee wordt omgegaan.
Zoals eerder vermeld, moet je weten wanneer je een stap terug moet doen en wanneer je voet bij stuk moet houden als het om je eigen kind gaat.
Over het algemeen geldt dat als ze iets doen dat moreel verkeerd is, dat een duidelijk teken is van waar je in moet grijpen, maar als ze gewoon proberen om met vrienden ergens in het buitenland op vakantie te gaan, laat ze dan.
Als ze met een probleem naar je toe komen, maak ze dan niet belachelijk. Luister naar hen en adviseer hen over welke actie jij zou ondernemen en laat hen vervolgens hun beslissing op basis daarvan nemen.
Laat het niet lijken alsof jouw manier de enige manier is en verzeker ze ervan dat je niet minder over hen zult denken, wat ze over de kwestie ook beslissen.
Emotionele steun is in deze vormende jaren moeilijk te vinden, maar het is de kern van mentale gezondheid en jij bent hun beste bron ervan (zelfs als ze het niet weten).
Laat ze nieuwe opties verkennen en een voorproefje krijgen van hoe het voelt om je eigen persoon te zijn. Ze zullen je er enorm dankbaar voor zijn.
Conclusie
Privacy is iets dat ieder mens enorm waardeert en je tieners zijn niet anders.
Zorg ervoor dat je ze er genoeg van geeft zodat ze ruimte hebben om te verkennen, terwijl je toch in hun leven aanwezig blijft.
Op deze manier blijf je een goede relatie met ze hebben en krijgen ze de kans om naar hun eigen unieke zelf te evolueren.
