Ja inderdaad, je kunt mensen zo veel pijn doen dat ze nooit zullen vergeten wat je tegen ze hebt gezegd of wat je hebt gedaan.
De dingen die je zegt en doet, beïnvloeden andere mensen op manieren die je je niet eens kunt voorstellen.
Je kunt iemand met opzet pijn doen, maar je kunt ook uit woede of pijn dingen zeggen, die je misschien niet meent.
En hoe het ook zij, die dingen blijven altijd ergens in je achterhoofd en ze kunnen je blijven achtervolgen.
Iemand zei ooit dat alleen degenen van wie we het meest houden, de kracht hebben om ons het meest pijn te doen.
En als iemand van wie je houdt jou ook pijn doet, blijven de littekens van die liefde veel te lang hangen.
Soms denk je misschien zelfs dat je geheeld bent, maar dan komt het verleden weer naar boven om je er simpelweg aan te herinneren dat je altijd op je hoede moet zijn.
De dingen die je haar hebt aangedaan, de dingen die je tegen haar hebt gezegd….
en de manier waarop je dat meisje, dat gewoon van je wilde houden, hebt behandeld zullen haar altijd doen twijfelen aan haar waarde.
Zullen haar voor altijd doen afvragen waarom ze niet genoeg voor je kon zijn.
Je vergeleek haar altijd met anderen.
Je viel voor haar zoals ze was, maar na een tijdje wilde je meer, wilde je iets anders.
Dus in plaats van haar met rust te laten en iemand te vinden die aan je criteria zou voldoen, bleef je haar vragen om te veranderen.
Je bleef dit toch al geweldige meisje vergelijken met anderen.
Je bleef haar vragen waarom ze haar haar niet zoals dit meisje kon dragen of waarom ze zich niet meer als dat meisje kon kleden, waarom ze niet anders kon lachen…
… Je bleef maar zeggen dat het met iedereen goed ging zonder ooit de moeite te nemen om haar de eer te geven voor alle shit die zij dankzij jou te verduren kreeg.
Je bleef anderen verkiezen boven haar.
Op het moment dat jullie besloten een relatie aan te gaan, had ze op de eerste plaats moeten komen. Altijd op de eerste plaats voor iemand anders.
Maar in plaats van haar jouw prioriteit te maken, begon je haar af te wimpelen.
Er was altijd iemand anders die belangrijker was dan zij, er was altijd iets anders waar je je aandacht aan moest besteden.
Zij bleef altijd wachten en werd zelfs op het laatste moment afgewimpeld. Het meisje dat jou al haar tijd gaf, verdiende absoluut meer dan dit.
Je bleef haar gebreken uitvergroten.
Nee, ze was niet perfect, maar jij ook niet.
Wat haar zo geweldig maakte, was het feit dat ze echt probeerde de beste versie van zichzelf te zijn, ze wilde alleen perfect voor jou zijn.
Maar op het moment dat je haar zat was, begon je al haar tekortkomingen ter sprake te brengen en negeerde je al haar goede kanten.
Het enige wat ze deed, was voor jou zorgen, maar het enige wat jij deed, was haar onzekerheden voeden.
Ze was vanaf het begin de jouwe.
Ze zei het luid en duidelijk, ze toonde het met haar acties, dat ze alleen oog had voor jou. Ze zette zich volledig voor jou in.
Je hoefde je nooit zorgen te maken dat je eenzaam was, want zelfs wanneer iedereen je verliet, bleef zij aan je zijde.
Maar het meisje dat je alles gaf, kreeg er niets voor terug.
Nou, dat is niet helemaal waar. Wat zij kreeg, waren constante herinneringen dat ze niet goed genoeg was.
Zij nam al jouw emotionele slagen op zich toen je niemand anders had om je woede en verdriet te verzachten.
Je hebt je handtekening op haar achtergelaten.
Je hebt niet alleen je naam op haar huid getekend, je hebt hem echt diep gegraveerd.
Je herinnerde haar er constant aan wat er mis was met haar totdat ze je geloofde.
Zelfs als iemand haar zou willen overtuigen van hoe mooi ze is of hoe geweldig ze is, zou ze het niet geloven.
Ze zal herstellen van de nasleep van jouw giftige liefde. Ze zal verder gaan, dat is zeker. Omdat jij niet het beste bent wat ze kan krijgen.
Ze verdient meer. Maar er zal altijd dat deel van haar zijn dat zich blijft afvragen waarom ze niet genoeg zou kunnen zijn.
Ongeacht de hoeveelheid liefde die ze vanaf nu in het leven ontvangt, zal ze altijd bang zijn dat ze op een gegeven moment niet genoeg zal zijn.
Zulke littekens vervagen nooit.
