Hallo daar. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, maar ik denk nog steeds elke dag aan je.
Ik weet dat het schrijven van deze brief mijn pijn niet zal verzachten, maar het zal in ieder geval opluchten. Elke dag denk ik nog steeds aan je. Best vaak, moet ik toegeven. Weet je, af en toe als ons liedje op de radio begint te spelen, waar we voor het eerst op dansten…
Die liedjes die je vroeger zong terwijl je gitaar speelde als je extreem geluk voelde. Wat heel vaak was in die tijd dat we samen waren. Ze maken me nu aan het huilen. En de laatste die je me stuurde toen we afscheid namen… Ze doen allemaal op een andere manier pijn, maar klinkt het gek als ik zeg dat ik het leuk vind?
Wie weet wat er zou zijn gebeurd als we hadden besloten bij elkaar te blijven? Zou je nog steeds aan mijn zijde staan? Wat zou er gebeurd zijn als het leven ons niet in verschillende richtingen had geleid? Wie weet in godsnaam…
Ik denk nog steeds aan je en ik zou liegen als ik zeg dat het niet dagelijks is.
Je bent dit hele jaar constant in mijn gedachten geweest sinds we uit elkaar zijn gegaan. Was het echter een breuk, als we niet officieel een relatie hadden?
Alles wat we deelden, is alles waar ik ooit om heb gevraagd, als ik eerlijk ben. Een gedenkwaardige eerste kus, onverdeelde aandacht. Een warme knuffel elke keer dat ik het nodig had.
We hebben samen veel roadtrips gemaakt en mooie herinneringen gemaakt. Ik weet niet hoe ik me mijn leven kan voorstellen zonder jou erin.
Er waren veel wat-als en maren die we besloten te negeren, maar ik denk dat het geluk niet aan onze kant was. Het grappige is dat we het er allebei over eens waren dat timing een lastig iets is. We ontmoetten elkaar tijdens vreemde tijden in ons leven en we kozen ervoor om bijna alles van elkaar te zijn.
Maar ik heb er nooit last van gehad. Ik heb genoten van deze bijna relatie met jou.
Bijna geliefden, bijna partners in crime en bijna vrienden. We balanceerden bewonderenswaardig op dat slappe koord tussen deze drie. Het was chaotisch, fel en rustgevend. Een enorme paradox!
Kiezen om je bijna te zijn was de beste en de slechtste beslissing van mijn leven. Ik kan de gedachte nog steeds niet van me afschudden hoe goed we zouden zijn geweest als ik ervoor had gekozen om te blijven. Je hebt me door een achtbaan van emoties gebracht en ik wilde er niet uit. Nog geen maanden later.
Ik weet niet echt hoe ik je moet vergeten en ik weet niet eens zeker of ik dat wel wil. Samen zijn met iemand die een bijna identieke persoonlijkheid heeft als ik, was een magische ervaring. Ik denk nog steeds dat we soulmates waren. Maar degenen die niet samen eindigen.
Heb je er ooit over nagedacht wat als we samen zouden eindigen? Ik heb en ik ben helemaal weg van wat ik zag. We waren oprecht blij.
Misschien is het allemaal eerder gebeurd, of in een ander parallel universum, omdat wat ik me voorstelde zo duidelijk was.
Misschien vinden we de weg terug naar onze gedeelde toekomst, waar we onze kinderen samen opvoeden en uiteindelijk op de veranda zitten met onze kleinkinderen op schoot.
Ik zou dol zijn op je grijze haar en elke rimpel op je gezicht. Ik zou voor je zorgen en ik zou je favoriete maaltijd voor je bereiden. We zouden kaarten tot we ons vervelen. Of backgammon misschien. We weten allebei dat ik altijd de luidste cheerleader zou zijn die je had, en ik zou je niet eenzaam laten voelen.
Vroege ochtenden aan je zijde, en slapeloze nachten die we zouden doorbrengen met lachen, hebben me urenlang aan het denken gezet. Alle avonturen die we gretig zouden ondernemen, onze vingers verstrengeld en die warme glimlach van jou die elke kleine angst die ik had wegveegde.
Ik denk nog steeds elke dag aan je…
En ik heb er helemaal geen spijt van. Wat we hadden was een sprookje of een soort magnetische aantrekkingskracht. Als klein meisje geloofde ik altijd dat een gewoon meisje zoals ik niet zo’n mooie liefdeservaring kan hebben. Bedankt dat je me hebt laten geloven dat die charmante verhalen in het echte leven kunnen gebeuren.
Het is belangrijk om wat magie te ervaren in dit leven en ik ben blij dat het bij jou was. Als ik kon, zou ik elke seconde die we samen doorbrachten herhalen, helemaal opnieuw. Ik bedoel, ik doe het een beetje in mijn gedachten. Het voelt alsof ik een van mijn favoriete films opnieuw aan het bekijken ben.
Het leven zonder jou is een beetje vreemd, maar ik begin er langzaam aan te wennen. Ik heb alle dingen die me aan jou doen denken opgeborgen, maar ik kan de herinneringen niet wissen. En soms doen ze pijn als een hel…
Je ging al verder en dat te horen was verschrikkelijk. Ik was al gekneusd omdat mijn liefde niet in dezelfde mate werd beantwoord, maar dat… Het zette me weg.
Ik voel me nu beter, voor het geval je het wilt weten.
Ik heb besloten om me meer op mezelf te concentreren en mijn eigen weg te vinden. Het wordt moeilijk, maar ik ben er eindelijk klaar voor.
Op zeldzame momenten doet mijn hart en ziel pijn, maar ik heb geleerd hoe ik ze kan helpen. Het probleem is mijn geest; Ik kan het niet stil houden. Het neuriën van je naam en ons verhaal. Ik weet dat ik zal moeten leren je te vergeten, in het belang van wie er daarna komt.
Het is niet gelukt, maar ik denk nog steeds aan je. En ik denk dat jij voor altijd degene zult zijn die ontsnapte…
