Als je je ogen sluit en terugblikt, had je dan verwacht dat je hier nu zou zijn beland? Had je je voorgesteld dat je deze baan, deze vrienden, dit appartement zou hebben?
Had je je ingebeeld dat je met deze partner een relatie zou hebben, met een toekomstig iemand, met een nogal chaotische relatie, of eentje die helemaal perfect en veilig was?
De kans is groot dat je je leven op een bepaalde manier had voorgesteld. Misschien droomde je er wel van om een eigen bedrijf te beginnen, om omringd te worden door succes.
Misschien droomde je er wel van dat je een gezin zou hebben, dat je die bijzondere persoon zou vinden en je je zou settelen.
Misschien was je droom wel een mix tussen die twee: een relatie hebben en aan een sterke carrière beginnen.
Misschien droomde je helemaal niet over werk of relaties, maar dat je eindelijk jezelf zou accepteren.
En misschien had je alles wel op een rijtje: je studie, baan, liefde, zelfliefde. Misschien heb je wel goed nagedacht over je plannen, hoe je gaandeweg een leven op zou bouwen waar je trots op kon zijn.
Misschien had je wel de ideale leeftijd gepland om kinderen te krijgen, om een bruiloft te organiseren, om het bedrijf te verlaten waar je je niet thuis voelde.
Misschien had je zoveel plannen — en het universum had een ander idee.
Ik ben altijd dol geweest op ordelijkheid en voorbereiding, en ik hield ervan om de wereld om me heen te snappen. Een plan hebben was de beste manier voor mij om vooruit te kijken.
Als ik wist wat ik wilde, hoe ik het voor elkaar moest krijgen en waar ik heen moest, kon ik zelfverzekerd vooruit. Ik was niet bang.
Maar als er iets is wat ik heb geleerd, is het wel dat het plan van God niet altijd overeenkomt met mijn eigen plan, dat wat de wereld voor me in petto heeft niet altijd hetzelfde is als wat ik graag had gewild, en soms schieten de beste plannen gewoon tekort.
Als ik op mijn leven terugkijk, had ik me nooit kunnen voorstellen dat ik me op deze plek zou begeven, dat ik deze dromen zou hebben, dat ik van deze mensen zou houden.
Vijf jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik aan de andere kant van het land zou gaan wonen, dat ik vrienden over de hele wereld zou hebben en dat ik en mijn partner 5.000 kilometer uit elkaar zouden wonen.
Toen ik me mijn toekomstige ik voorstelde, had ik niet gedacht dat ik zo gepassioneerd zou zijn over schrijven, dat ik een carrière zou opbouwen op basis van iets waar ik zo dol op ben, dat ik zoveel geweldige mensen en dingen om me heen heb, maar dat ik me nog steeds soms erg verloren voel.
Ik denk dat de samenleving erg veel nadruk legt op voorbereiding. Op school wordt ons voorgelogen dat als we het niet goed doen, we nooit iets zullen betekenen.
We worden gepusht om de beste leerling, de beste atleet, het beste mens te zijn — maar soms weten we niet waarnaar we moeten streven, want we weten gewoon niet zeker wie we willen zijn.
We worden aangemoedigd om relaties te hebben, om ‘de ware’ te vinden, om nooit genoegen te nemen met wat dan ook — dus zijn we altijd op zoek naar het beste of de beste persoon en proberen we wanhopig onze levens op te vullen met iets dat ons logisch in de oren klinkt.
We zijn druk bezig om voorbereid te zijn op de toekomst, we schieten in de stress over wat er nog niet is gebeurd en maken nieuwe toekomstplannen, waardoor we vergeten om in het hier en nu te leven.
We vergeten om te vieren wat we al bereikt hebben. We vergeten dat het leven niet altijd uitpakt zoals we hadden gewild — maar misschien is dat juist het mooiste.
Ik heb altijd gedacht dat mijn leven ‘perfect’ zou zijn als ik alles deed wat ik wilde, als ik wat meer succes, geld of de juiste partner had. Maar dit was niet zo. (En al die scenario’s zijn toch niks geworden.)
Eerlijk gezegd waren de beste momenten, en de momenten waardoor ik het meeste ben gegroeid, degene waar ik niet op voorbereid was.
Ik ben urenlang bezig geweest met het zoeken naar universiteiten, me aanmelden, bezoeken en vragen stellen — en de school waar ik uiteindelijk op terechtkwam stond niet eens op mijn originele lijstje.
Ik heb alles gegeven aan een relatie en moest er daarna achterkomen dat hij echt niet de ware was. Mijn hart is gebroken en ik vond mezelf tijdens het genezingsproces.
Geen van deze momenten waren gepland; ik had ze niet aan zien komen.
En toch ben ik dankzij deze momenten de persoon geworden die ik nu ben.
Het leven heeft zelf plannen voor me gemaakt — om te vallen, te breken, om verward te zijn, om mensen kwijt te raken die me dierbaar waren, om de dood onder ogen te zien, om aan mezelf en mijn overtuigingen te twijfelen, om aan de andere kant van het land te gaan wonen, om aan een baan te beginnen waar ik een hekel aan had, om helemaal opnieuw te beginnen.
En natuurlijk ben ik keihard tegen alles ingegaan. Natuurlijk dacht ik een paar keer echt dat mijn wereld volledig in elkaar was gestort.
Maar in het onbekende, heb ik mezelf opnieuw opgebouwd.
Tijdens al die ongeplande momenten heb ik mezelf ontdekt (en heb ik geleerd om van mezelf te houden).
Ik ben zolang bezig geweest om alles op een rijtje te zetten (nog steeds!), maar de beste les die ik geleerd heb, en nog steeds, is dat ik niet alles onder controle kan hebben.
Maar ik heb wel onder controle hoe ik ervan kan groeien.
Ik had vroeger een stappenplan, een ‘tijdslijn’, zeg maar. Maar ik heb dat ding uit het raam gegooid.
Soms zijn de beste momenten in dit leven de momenten waarop je niet kunt anticiperen — je leert gewoon om zowel vast te houden als los te laten en je laat jezelf deze momenten ervaren, voelen, vieren en je laat jezelf ervan groeien. Je gaat vooruit en je verwelkomt wat je te wachten staat.
