De vrouw die door een hel is gegaan, is niet makkelijk om van te houden
Velen hebben het geprobeerd. De meesten hebben gefaald.
De zwakken hoeven het niet eens te proberen, omdat het meer kracht vraagt dan je weet dat je hebt.
Meer geduld, meer veerkrachtigheid, meer doorzettingsvermogen, meer standvastigheid.
Er is een unieke, onbuigzame liefde voor nodig, een die vastberaden is en niet snel verslagen.
De vrouw die door een hel is gegaan zal je wegduwen.
Ze zal je testen in haar verlangen om te weten of je het in je hebt, of je hebt wat nodig is om haar storm te doorstaan.
Ze is onvoorspelbaar – soms een orkaan, een natuurgeweld dat op de golven van haar lijden rijdt.
En dan ineens als een zachte regen: kalm, stil en rustig.
Wanneer ze als de zachte regen is die tegelijkertijd met haar tranen valt, hou van haar.
Wanneer ze de donder en de bliksem en de harde wind is die alles vernietigd, hou nog meer van haar.
Ze is tegenstrijdig.
Een pendule dat constant tussen haar angst om verstikt te worden en haar angst om verlaten te worden zwaait, zonder te weten hoe ze een balans tussen de twee kan vinden.
Want vandaag, ook als ze het je nooit zou vertellen, voelt ze zich onzeker.
Ze wil dat je dichtbij haar blijft, haar haren achter haar oren stopt, een kus op haar voorhoofd drukt en haar in je krachtige armen houdt.
Maar morgen snakt ze naar haar onafhankelijkheid, haar ruimte, haar zelfstandigheid.
Want terwijl je sliep was ze wakker, niet in staat haar gedachten tot rust te brengen, kijkend naar de klok, proberend de gebroken stukjes te lijmen, om alles te begrijpen – waar en hoe ze past.
Ze bevecht haar demonen en verslaat haar draken, bang dat ze de bovenhand krijgen als ze in slaap valt, bang dat ze haar controle verliest.
Morgen is ze moe en je aanwezigheid voelt verstikkend. Ze wil alleen zichzelf nodig hebben.
Wanneer ze naar je reikt, hou van haar.
Wanneer ze je wegduwt, hou nog meer van haar.
Nieuwe situaties, plekken, mensen en ervaringen maken haar angstig.
Ze zal heel onafhankelijk zijn en ernaar verlangen haar angsten te overwinnen, terwijl ze tegelijkertijd bang is als een klein kind voor de boze grote wereld.
Soms moet ze dapper zijn om aan haarzelf te bewijzen dat ze het aankan.
Andere keren heeft ze je nodig om haar stevig vast te houden.
Soms weet ze niet wat ze nodig heeft en moet jij haar gedachten lezen als een boek met versleten bladzijden en een verweerde rug en zijn wat ze nodig heeft ook als ze het zelf niet weet.
Wanneer ze dapper is en op eigen houtje de wereld in gaat, hou van haar.
Wanneer ze bang is maar weigert je hand te pakken, hou nog meer van haar.
Ze leeft met de angst om niet genoeg te zijn of juist te veel – een eindeloos gevecht om balans te vinden.
Ze schaamt zich als de weegschaal de ene kant op doorslaat, schaamte om haarzelf te zijn omdat niemand ooit van haar gehouden heeft wanneer ze klein is en wanneer ze verschrikkelijk is.
Wanneer ze te veel liefde voelt, hou van haar.
Wanneer ze niet genoeg voelt, hou nog meer van haar.
Soms voelt ze geen pijn en straalt het licht uit haar ogen en haar lach klinkt als een zeldzaam prachtige melodie.
Soms heeft ze zoveel pijn van de trauma’s die nog in haar lichaam zitten dat ze er bang van wordt.
Het licht dooft en de muziek verstomd.
Wanneer ze het licht is, hou van haar.
Wanneer ze de duisternis is, hou nog meer van haar.
Ze zal altijd op een voorzichtige manier van je houden, met één voet al buiten.
Ze kent geen onvoorwaardelijke liefde, een liefde die sterk genoeg is om de moeilijke tijden te doorstaan.
Ze kan het zichzelf niet toestaan om volledig op je liefde te vertrouwen en ze zal een deel van haar hart verborgen houden – het deel dat het meeste pijn heeft geleden, het deel dat ze niet nog eens kan riskeren en waar ze zo hard aan gewerkt heeft om het te helen.
Ze zal altijd kijken, afwachten en verwachten dat jij haar als eerste verlaat.
En wanneer je dat niet doet, draagt ze het als een waarheid in haar hart gekerfd dat je dat wel zult doen – op den duur, want iedereen die van haar houdt verlaat haar.
Dus probeert ze de relatie te saboteren, ze probeert het te breken, als eerste weg te gaan, jou pijn doen voor je haar pijn kunt doen.
Dit is hoe ze de controle behoudt, hoe ze overleefd, hoe ze ervan verzekerd is nooit meer zulke pijn te voelen.
Wanneer ze van je wil houden, hou van haar.
Wanneer ze je pijn wil doen, hou nog meer van haar.
Ze is ontzettend bang om de controle te verliezen. Laat haar nooit machteloos voelen, gevangen of zonder haar vrijheid.
Ze moet op blote voeten onder een enorme blauwe hemel dansen, het zand tussen haar tenen voelen, met de wolven rennen terwijl de wind door haar hagen zwiept, omdat dat is hoe ze heelt.
Ontneem haar nooit haar vleugels, want als ze de vrijheid om te vliegen krijgt, komt ze altijd bij je terug.
Hou van haar wanneer het makkelijk is, hou nog meer van haar wanneer het moeilijk is.
Hou van haar op een manier die al haar verwachtingen over liefde tart.
Hou van haar omdat je met iedere vezel van je ziel de waarde van haar liefde voelt, wat het haar heeft gekost om haar breekbare hart aan je te geven.
Ze heeft je niet nodig. Ze heeft je gekozen.
Omdat jij de storm kunt doorstaan.
Omdat wanneer zij niet weet hoe ze lief moet hebben, jij weet hoe je nog beter lief kunt hebben.
