Ik analyseer inderdaad alles als het op jou en onze ‘relatie’ aankomt.
Ik ontleed alle stappen die je zet omdat ik op zoek ben naar een verborgen betekenis.
Ik twijfel letterlijk aan elk woord dat van je lippen komt voordat ik je geloof en ik controleer het.
Ik kan honderd verschillende scenario’s verzinnen van wat er gebeurd is voordat ik dit tot op de bodem heb uitgezocht.
De waarheid is dat ik je gewoon helemaal niet geloof.
Dat ik constant aan je bedoelingen twijfel en dat ik ervan uitga dat je altijd liegt, zelfs als dat waarschijnlijk niet het geval is.
De waarheid is inderdaad dat ik iemand ben die veel piekert. En ik ben daar zeker niet trots op.
Soms denk ik zelfs dat mijn gepieker me tot waanzin zal drijven.
De waarheid is dat ik piekeren al een hele tijd als afweersysteem heb gebruikt.
Ik wist nooit waar onze relatie heen ging of wat ik kon verwachten.
Ik dacht dat ik je volgende zet wel zou kunnen voorspellen en dat ik mezelf wel veel liefdesverdriet kon besparen als ik je mysterieuze persoonlijkheid maar wist te doorgronden.
Maar na al die jaren begrijp ik eindelijk dat je nooit complex of mysterieus bent geweest; je was gewoon een klootzak.
En het was stom van me dat ik me slecht heb laten behandelen door jou en dat je me mocht veranderen.
Ik heb mezelf een hele poos de schuld gegeven omdat ik gewoon zo in elkaar zat.
Ik voelde me schuldig omdat ik veel piekerde en ik ervan uitging dat mijn gepieker onze relatie alleen maar meer heeft beschadigd.
Maar toen realiseerde ik me eindelijk dat mijn gepieker eigenlijk nooit aan mij heeft gelegen.
Dit is misschien het laatste wat je wilt horen, maar de waarheid is dat ik ben gaan piekeren omdat jij daarvoor hebt gezorgd.
Je weet maar al te goed dat ik niet zo was toen we elkaar voor het eerst ontmoetten.
Je weet dat ik spontaan en openhartig was en dat ik in mensen geloofd.
Maar toen begon je spelletjes te spelen met mijn brein en hart.
Je begon me zo erg in de war te brengen dat ik geen idee had wat er gaande was.
Je begon me gemengde signalen te geven en ik kon deze op geen enkele manier interpreteren.
Toen kreeg ik slapeloze nachten, want ik probeerde te achterhalen wat je ware bedoelingen waren.
Heb je ooit om me gegeven? Of vond je het gewoon fijn dat ik bij je was?
Wat betekende het toen je me een hele week negeerde en toen je de week erna terugkrabbelde en me beloofde dat je voor altijd van me zou houden?
Al deze vragen spookten door mijn hoofd en ik kreeg niet de antwoorden waar ik naar op zoek was.
Ik ging toen tussen de lijntjes lezen om in ieder geval je ware bedoelingen te gissen.
Toen ik aandachtig naar je toon begon te luisteren kon ik zelfs de dingen horen die je me niet vertelde.
Op dat moment raakte ik geobsedeerd door je social media accounts en probeerde ik bewijs te zoeken dat er andere vrouwen waren.
Toen ik me af begon te vragen waarom je niet op mijn appjes reageerde, toen ik begon te twijfelen waarom je het te druk had om met me af te spreken en toen ik mijn vertrouwen volledig kwijtraakte.
Vanaf dat moment deed ik zoveel moeite om te gissen wat je dacht en wat je daarna zou gaan doen.
Ik deed zoveel moeite om de manier waarop je naar me keek, hoe je appjes klonken en hoe je klonk als je me opbelde te ontcijferen.
Ik deed zoveel moeite en slaagde er niet in om je te doorgronden.
En dit heeft mij tot een piekeraar gemaakt. Ik ben zo geworden door jou.
Want als je meteen eerlijk was geweest over je bedoelingen werd ik helemaal niet gedwongen om al je signalen te analyseren.
Ik was dan nooit verscheurd geweest door mijn twijfels of je wel van me hield of dat je helemaal niks om me gaf.
Als je duidelijk was geweest over wat je voelde had ik nooit op zoek hoeven gaan naar niet-bestaande aanwijzingen dat je van me hield.
Als je zover was geweest om onze ‘relatie’ een naam te geven had ik niet nachtenlang geprobeerd om je code te kraken.
Als je consequent was geweest had ik niet getwijfeld aan elk detail van je persoonlijkheid terwijl ik probeerde om een reden voor je gedrag te vinden.
Als je niet zo onvoorspelbaar was geweest en als ik had geweten wat ik van je kon verwachten had ik me nooit af hoeven vragen of je wel om me gaf.
Als je niet steeds uit mijn leven verdween en dan weer verscheen als dat jou uitkwam had ik nooit hoeven proberen om al je keuzes te ontcijferen.
Als je geen spelletjes met me had gespeeld had ik nooit jaren verspild om je te doorgronden.
Als je me niet al die gemengde signalen had gestuurd had ik precies geweten waar ik stond en dan had ik nooit de behoefte gevoeld om te piekeren.
